Op tweede Pinksterdag arriveerde dit jaar de Roparun in Rotterdam (Ropa staat voor Rotterdam Parijs maar ze lopen deze kant op) en er liep een team van collega's mee. Het was een goede aanleiding om eens door de Heinenoordtunnel te fietsen en ze een stuk tegemoet te rijden. De Heinenoordfietstunnel, daar duik ik vanuit Barendrecht zo in en daar heb ik gelijk mijn overall topsnelheid voor de Quest gezet: 76 per uur! Angstaanjagend snel, dus heb ik totdat ik weer mee kon trappen de remhendel constant vastgehouden voor als de Quest zou gaan trillen of stampen of slingeren. Dat was niet nodig, ondanks z'n leeftijd en roerig verleden (dat stukje wat ik kan beoordelen) hield de Quest zich kranig en gaf geen krimp. Het laatste stuk de tunnel uit is wat te stijl, dat ga ik niet halen dus heb ik daar (ideaal) de lift gebruikt. Vandaar was het niet moeilijk de looproute van de roparunners in tegengestelde richting te volgen want regelmatig kwam ik een team tegen en op kruisingen en afslagen stonden verkeersregelaars. In de buurt van Greup kwam ik m'n collega's tegen. Ik moest keren natuurlijk en dat duurt dan even want het was een smal weggetje en er liepen daar wat meer teams dicht op elkaar. Eindelijk was ik gedraaid en wilde ze gaan inhalen maar dat viel niet mee. Roparunteams bestaan uit 2 fietsers en een loper die iedere KM wisselt. De rest van de lopers fietste ook mee dus waren er per team 7 fietsers en een loper, en dat geeft steeds een flinke hindernis als je er voorbij wilt met je VM. Dus dat vlotte niet erg. Vervolgens naderden we Oud Beijerland en daar was een speciale route voor de teams, daar had ik niks te zoeken dus ben ik er omheen gereden en wachtte aan de ander kant van het dorp op het team. Dat duurde maar en duurde maar zodat ik op een gegeven moment (onterecht achteraf) tot de conclusie kwam dat ze al voorbij waren. Vandaar ben ik direct naar huis gefietst om dan maar op internet te checken waar ze zich bevonden. Nou, dat was op dat moment in de Heinenoordtunnel dus ben ik weer in de Quest gestapt en heb ze aan het begin (voor hen het einde) van de tunnel opgewacht. Vandaar ben ik heel de route in Barendrecht met ze meegefietst en heb wat praatjes gemaakt met de collega's. De sfeer is enorm goed, overal mensen die applaudisseren en de teams toejuichen, prachtig. In het centrum van Barendrecht was een lus in de route gemaakt zodat iedereen over het bordes van het gemeentehuis, waar de burgemeester stond, kon lopen of fietsen. Goed idee, maar niemand had natuurlijk verwacht dat ik er met m'n Quest ook bij was. In de oprit, normaal voor rolstoelen, zit een knik, en die kon ik net niet halen. Weer wat krassen, even terugsteken en ik kon weer verder. Bovenop gekomen hadden ze over de trappen daar een houten afrit gemaakt, maar ook weer met een scherpe bocht, dus moest ik daar ook nog een paar keer heen en weer steken, daarbij een handje geholpen door coryfeeën van de gemeente die daar de renners stonden toe te zwaaien. Best een enerverend stukje, want voor hetzelfde geld loopt er een team vlak achter je en hou je ze op. Dat zou niet leuk zijn maar gelukkig is dat er nooit van gekomen.
Al met al een leuke gewaarwording en nog best een aantal kilometers gemaakt ook.
Dinsdag ben ik met de Quest naar m'n werk gereden. De aanpassing die ervoor zorgt dat de ketting er niet meer afloopt, zoals beschreven in mijn vorige bericht, voldoet. Ik heb botweg de route genomen die ik normaal fiets met de ATB en dat was best een tegenvaller. Fietspaden van en naar de Erasmusbrug zijn bijzonder smal (dat moest destijds misschien de exorbitante kosten van de brug drukken) en als je achter een langzame fietser terecht komt ben je nog niet jarig, terwijl snellere fietsers en brommers er wel voorbij willen zodat er toch een soort opstopping en irritatie ontstaat. Ik maakte me daar vooral zorgen om de buitenkant van de Quest, de kans dat je daar geraakt wordt door een voorbijganger is niet gering. En het was druk want het was aangenaam fietsweer. Verder hebben ze bij metrostation Rijnhaven de weg weer eens opgebroken en het fietspad vervangen door een omleiding over de rijbaan, nog geen meter breed en ook bedoeld voor voetgangers. Daar moet je trottoirs af en op en dat hebben ze geregeld door wat onafgewerkt asfalt te storten. Net een motorcrossbaan, maar niet direct geschikt voor een Quest. De volgende keer dat ik daar langs moet ga ik lekker over de ruime rijbaan, dan maar wat geïrriteerde automobilisten, dat neem ik voor lief. Overigens heb ik besloten de Quest alleen voor woonwerkverkeer te gebruiken als het slecht weer is, en dus een stuk minder druk op de fietspaden. Het voordeel dat je hebt van de Quest, snelheid, komt niet uit de verf op mijn route met heel veel hindernissen, scherpe bochten, aardig wat klimmen, stoplichten en drukte.
Woensdagavond een ontspannen ritje gemaakt naar Hendrik Ido Ambacht, en in het donker terug. Dat was voor het eerst, fietsen met de Quest in het donker. Wel even wennen maar het is goed te doen, zeker als ik volgende keer geen zonnebril op hoef te houden maar een heldere bril meeneem. De koplamp geeft een berg licht maar ik weet (nog) niet welk merk het is. Zo kwam ik erachter dat wanneer de accu wat leger raakt en je knippert terwijl de verlichting aanstaat dat dan de koplamp ook min of meer meeknippert en de richtingaanwijzers heel snel gaan. Bij thuiskomst dus maar snel de accu aan de stroom gelegd. Hoe handig zou het zijn als ik een accu indicator zou hebben..
Vrijdagavond heb ik eindelijk een stukje tussen de ketting geplaatst en dat ging het gemakkelijkst met de Quest op z'n kant op een stuk karton en dan via de trapgaten. Ik heb wat ketting dat over was van m'n ATB gebruikt, en 2 sluitschakels van SRAM ertussen geplaatst, eigenlijk een makkie. De vieze handen is het lastigste onderdeel. Ik begon met plastic handschoentjes maar om de sluitschakels goed te sluiten had ik meer controle en gevoel nodig, ben dus zonder handschoentjes verder gegaan.
Zaterdag heb ik voor het eerst een flinke tocht gemaakt en de brouwerij bezocht, een flink aantal kilometers gemaakt (volgens de teller 143) en eigenlijk gaan twijfelen aan mijn kilometertellertje, dat meegeleverd is met de Quest door de vorige eigenaar. Die ga ik binnenkort maar eens resetten en opnieuw instellen. Je kunt dat doen door in tabellen de omtrek van je band op te zoeken, of beter, zelf de omtrek van je wiel te meten. Dat ga ik doen, maar dan met de banden op de goeie spanning en in belaste toestand en dat voor een stuk of tien komplete omwentelingen. Ik denk dat je dan een redelijk betrouwbaar beeld krijgt van de werkelijke omtrek van het wiel waaraan je de metingen verricht. Vervolgens ga ik dat nog checken door een navigatie mee te nemen om afstand en snelheid te ijken. Het laastste stuk terug naar huis ging het regenen, en flink ook en zodoende heb ik voor het eerst met de schuimkap erop gereden. Dat viel tegen, het water liep met straaltjes naar binnen en toen ik thuis kwam stonden er plassen in de Quest, waarin mijn spullen lagen. En verder zag ik haast niks door mijn regenbril en kreeg ik de druppels ondanks de pet behoorlijk hard in m'n gezicht, vooral onder de bomen. Dat is een volgende uitdaging: hoe blijf ik onder die omstandigheden droog(qua regen dan, qua zweet zal niet lukken) en toch voldoende zien in de Quest. Er zijn wel wat voorwaarden: Het wordt een stijve constructie, misschien carbon, met een flink vizier, met een (regelbare) ventilatieopening aan de voorkant, moet doorzichtig blijven en ook nog in de Quest passen als ik 'cabrio' wil rijden. Verder moet het de mooie lijn van de Quest niet verstoren en aerodynamisch verantwoord zijn, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik heb al wat voorbeelden op internet gezien dus het moet mogelijk zijn. Ik bericht er hier later over.
Verder denk ik aan het geklapper van de voorwielen te oordelen dat de kogelkopjes wat veel ruimte hebben en aan vervanging toe zijn. Dan zal ik gelijk de veerpoten eens losmaken en de trommels inspecteren, schoonblazen en opnieuw smeren. Ik lees veel over jagwire remkabels, misschien ook wat voor mij.
Maar eerst ga ik vanaf morgen genieten van een weekje welverdiende zonvakantie in Roquetas del Mar, een plaatsje in het zuiden van Spanje, om daar op een gezonde en sportieve manier op een huurfiets (en ik ZAL fietsen, de fietssmurf) een weekje van de warmte te genieten.
De laastste tellerstanden, dus sinds 4 mei: 695 kms met een gemiddelde van 31.4 en maximaal 76 per uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten