zaterdag 28 april 2012

De garagedeur

Toen ik een aantal jaar geleden dit huis kocht, ik fietste wel naar m'n werk maar gewoon bukkend, een VM kwam pas later in het vizier, kwam de vorige eigenaar bij de oplevering met een oude schoenendoos met wat losse onderdelen, draadjes en wat papieren naar me toe en zei "dit hoort nog bij de garage". Ik had geen idee, maar heb de doos aangepakt in de veronderstelling dat de spullen te maken hadden met de garagedeur ofzo. Toen we in huis klaar waren met klussen en de garage nog een beetje opknapten voordat we deze gingen inruimen met gereedschap en overgebleven bouwmaterialen bleek de vorige eigenaar een poging te hebben ondernomen om een elektrische garagedeuropener aan te brengen. Dat aanbrengen was wel gelukt, maar dan het apparaat ook aan de praat krijgen niet, vandaar die schoenendoos met overgebleven onderdelen. Destijds stond het verhuizen voor de deur en toen dat achter de rug was waren er nog zat klussen te doen en dus raakte deze optie een beetje buiten beeld. Later, tijdens winterse buien enzo leek het me toch wel heel aangenaam om lekker comfortabel vanuit 'binnenshuis' te kunnen vertrekken. Ik had dat voordeel al op m'n werk, er is daar een plekje voor me binnen, achter de automatische deur, tussen de geparkeerde company cars dus dat leek me wel wat. En dan 's middags terug, vanuit de Quest tijdig op de schakelaar drukken zodat je, eigenlijk zoals Batman vroeger de warme droge veilige grot binnenreed, de Quest opbergt.
En omdat vanochtend de dag wat druilerig begon, hetgeen me vaak de lust tot tochten maken ontneemt, dacht ik dit apparaat, en dan met name hoever de montage eigenlijk gevorderd was, dan maar eens te gaan bekijken. De handleiding was nog compleet dus die heb ik eerst effe doorgekeken, en vervolgens aan de slag met de situatie in de praktijk in de garage. Ik moest hier en daar nog wat aansluiten en een boutje plaatsen, wat contactjes verschuiven en een batterij in de afstandbediening doen maar toen kwam er gelukkig al wat beweging in. Het is een redelijk simpele constructie : een electromotor met een kettingwieltje beweegt via een lange fietsketting (handig, kom je vaker tegen) een soort 'kat' heen en weer door een goot boven de garagedeur en deze kat is met een arm verbonden aan de bovenkant van de (kantel)deur. Rijdt de kat naar de uitgang toe dan gaat de deur dicht, rijdt íe er vanaf dan sleurt íe de deur mee en de garage opent zicht. Wat het handig maakt is de elektronica met beveiliging voor obstakels en deze moet uiteraard alleen opendoen voor de juiste afstandbediening, dat moet alleen nog even bewezen worden. Maar afgezien van dat laatste is de elektronica perfect in orde, alhoewel de kracht van de motor wat tegenvalt, wat de deur gaat niet helemaal open. Wel iets verder dan op de van ene www geleende foto. Maar ach, de Quest plus passagier passen daar ruimschoots onderdoor dus een kniesoor die daarop let, ik ga met koud en/of nat weer voortaan met een glimlach op het gelaat eropuit. Wat tot nu toe was : eerst warm aankleden, dan naar buiten de kou in, garage openpielen, spullen laden, Quest naar buiten, garagedeur dichtdoen, warme kleding weer uit, bibberrrr, de Quest in, kapje erop en dan alsnog natgeregend en verkleumd vertrekken wordt nu : even een oude doch warme jas aan, deur uit, via de loopdeur snel de garage in, jas weer uit, Quest in, schuimkap er op en dan pas echt de nattigheid en de kou in, en dat alles met een afstandbediening. Einde dag: omgekeerde volgorde, en dan is het voordeel zelfs groter want meestal is het dan wel minder koud maar dan ben je bezweten en is het trotseren der Hollandsche elementen zo mogelijk nog erger.

zaterdag 21 april 2012

ZIT-Training

Jawel, ik ben er nog, maar wel drukdrukdruk. Een bezig baasje, want ik ga voor ons Roparunteam de lopers begeleiden tijdens de Roparun, vroeger van Parijs naar Rotterdam, tegenwoordig andersom, want de Coolsingel afsluiten doen ze makkelijker dan de Champs Elysees. En de 'grandioze intocht' is dichter bij huis natuurlijk leuker want beter bezocht door vrienden, kennissen en collegae. Maar hoe werkt dat dan: nou je moet het niet hebben van je fietsvermogen want hard ga je niet vaak, een loper loopt op dat soort afstanden (560 KM met z'n 8-en) een kilometer of 11 tot 14 per uur, met 2 hele handen in je neus bij te houden. Nee, het gaat om het zitvlees en je koubestendigheid want het was afgelopen weekend bijzonder koud en vroeg. De Roparun is een estafetterun die met 2 teams gelopen wordt, om de beurt een uur of 6 of iets van 60 a 70 KM. Tijdens het lopen van het ene team heeft het andere team tijd om te eten, te douchen en te slapen. De lopers lopen om de beurt een kilometer, de fietsers fietsen 4 van die 6 uur. 2 uur ben je chauffeur van het begeleidingsvoertuig, 2 uur voorfietser voor de loper, en 2 uur erachter, en dat is om te navigeren en de loper te beschermen tegen het overige verkeer. Want in Frankrijk en België (en hier trouwens ook best nog vaak) zijn de wegen zelden voorzien van fietspaden en verlichting dus je loopt soms gewoon op de weg, en als het pikkedonker is ben je een potentieel slachtoffer. Tuurlijk worden vaak autoluwe wegen opgezocht maar een garantie daarop heb je zeker niet. Vandaar de goed verlichte fietsers en de verlichte hesjes. Om te wennen aan de gang van zaken zijn we dit weekend ten zuiden van Antwerpen gestart, en dan met de twee teams los van elkaar, met een half uur ertussen ofzo, zodat je elkaar niet in de weg zit.
Toen 60 km gedaan, naar een hotel halverwege, daar inderdaad maar een uur of 5 geslapen en toen weer verder 60 km richting Rotterdam, via de officiële route, dan leer je die ook vast kennen. En aangezien het de afgelopen weken net herfst is met temperaturen van een graadje of 5 a 6 en regen en wind werd er heel veel gevraagd van je kacheltje, want je voeten vallen er op een gegeven moment bijna af. Ach, we hebben het er voor over, de fondsen die we zodoende scoren worden ingezet om het leven wat terminale patiënten nog rest zoveel mogelijk te veraangenamen dus ik doe het graag. Helaas staat in de reglementen dat een fiets op meer dan 2 wielen niet is toegestaan, en een Quest zou sowieso alleen handig zijn als ik er zelf in blijf fietsen, maar dat hou ik niet vol, een uurtje of 45, en een ligger op 2 wielen is ook niet geschikt als je voor de zichtbaarheid meefietst dus het wordt een ouderwetse bukker. En om zitvlees te kweken, zadelpijn is niet fijn, en mij ook vreemd sinds ik de Quest heb, berij ik de bukker nu dagelijks en rek ik het zadelgevoel door des avonds op een home-trainer voor de tv te 'zitten'. Raar verhaal, ik doe zit-training..

dinsdag 3 april 2012

Stuntels

Eind vorige week heb ik de Quest ontmanteld. Na de schade door de crash van enige weken geleden heb ik de fiets effe aan de kant gezet. Het weer speelt daarin een grote rol. Niet meer zo heel koud, zonnig en droog hebben me doen besluiten dan maar voor de bukker te kiezen, sowieso de beste keuze voor mijn woonwerktraject, grotendeels door de stad. En dat is als het weer beter wordt geen pretje want veel forenzen die met beter weer de fiets weer eens pakken na zijn winterslaap zijn net als veel motorrijders in het voorjaar stuntels op de weg. Dat van die motorrijders heb ik niet zelf bedacht. Dat stond in een van de gratis ochtendkranten van de afgelopen week. Maar daarom, en omdat het drukkere fietsersseizoen dus is gestart, ook te merken aan de file van fietsers wachtend bij de roltrappen van de fietstunnel bij de Maastunnel in Rotterdam, pak ik voorlopig de bukker. Weliswaar is het deze week weer wat frisser maar het vriest niet. En omdat ik die bukker gebruik en de Quest even kan(moet) missen heb ik besloten de Quest dan maar eens flink onder handen te nemen. Eigenlijk komt er geen eind aan het klussen aan m'n Quest, want voor mijn gevoel is de Quest net je eigen huis: het is nooit af, altijd is er wel iets te onderhouden of te verbeteren. Daar komt dan nu nog die schade bij, een reden om de top er maar weer 's af te halen, en ik pak dan gelijk maar de zaken aan die ik op de todolijst had staan. Shockrevisie, de voorvering was weer eens krakerig en olie erin druppelen had niet het gewenste effect en het gekraak gaat op langere tochten behoorlijk irriteren dus dat werd tijd.
En de achterbrug die al enige tijd wat speling vertoonde, wat bedrading die niet naar m'n zin was, de ophanging van de accu, de kabel aan m'n stuur waardoor deze op comfortabele afstand van je buik blijft 'hangen' was bijna door, het binnenlicht is al een tijdje stuk, ik wil wat speakertjes inbouwen die ik op mijn mp3 spelert kan aansluiten, en een richtingaangeefledje was sinds de crash uit het zicht verdwenen. Als de achterbrug eruit moet is het in het geval van mijn type Quest zo dat je een groot deel van de fiets moet ontmantelen: top eraf, achterwiel eruit, het grootste kettingwiel zit precies voor een bout die de as waarom de achterbrug beweegt op zijn plaats houdt dus de cassette moet van de tussenas af, en die zat heel erg vast, dat was niet gemakkelijk los te krijgen dus heb ik alle losse kransjes er vanaf gehaald en direct schoongemaakt. Om het achterwiel te kunnen verwijderen heb je wat speciaal gereedschap nodig: een imbusbit 14 mm met een onwijs lange arm en iets zachts wat je eronder kunt leggen om de druk te verdelen. Zie de foto's. Je moet die imbus in het freewheel links achterin doen, dan de 'arm' neerleggen en ondersteunen en dan het wiel met een enorme kracht proberen vooruit te draaien, om zodoende de as met linkse schroefdraad uit de ophangingsconstructie los te maken. Deze zit zo vast omdat deze met al je trapkracht is vastgedraaid.
Afgelopen zaterdag ben ik met die achterbrug in de auto naar Dronten afgereisd, samen met een maatje die ook hevig geïnteresseerd is in een Quest, en die nu nog enthousiaster is na zijn proefrit in de kleinere uitvoering. Die heeft wat hem betreft een paar voordelen, oa dat íe wat handelbaarder zal zijn bij het stallen, maar vooral dat zijn volwassen koters er geen van allen inpassen, want die zijn een kop groter dan hun vader. Na een tijdje bedienen van allerlei ingewikkelde apparatuur door Allert was de speling teruggebracht tot een acceptabel nivo en met allerlei onderdelen van mijn verlanglijst zijn we weer huiswaarts gereisd. De brug staat er weer in, recht en strak, de andere onderdelen zitten weer op hun plek dus nu moet ik de schade aan de top en de buitenkant nog herstellen maar die buitenkant heb ik niet zo'n haast mee. Mijn ervaring is inmiddels dat hoe mooier de fiets is hoe sneller ik er weer schade aan heb. De top heeft wel wat constructieve schade opgelopen, wat uitgescheurde bouten waarmee je de top aan de body schroeft en een heel stuk van de rand waarin die gaten zitten is losgekomen van de rest dus dat wordt repareren met epoxy en wat stukjes carbonvezeldoek, dat ik al sinds vorige reparaties en verstevigingen in huis had. Ach, je bent van de straat (zolang je Quest niet in orde is) ....