maandag 30 augustus 2010

Feeststemming

Nee, niet omdat het zo lekker opschiet met de Quest. Maar meer omdat het langzaam doordringt dat de vliegtickets zijn geboekt naar het Oktoberfest, een van mijn andere hobbies. Onderdak was al geregeld, dus de voorpret kan nu echt beginnen en dat is zo'n heerlijk gevoel. Dat begrijpen overigens alleen mensen die er zelf zijn geweest, dus 1 welgemeend advies: Ga naar Műnchen met wat vrienden en dompel je daar onder in het Oktoberfest.

Overigens schiet het best lekker op met de Quest. Ik heb zaterdag en zondag carbon gelamineerd op de plekken waar ik dat nodig vond en dat viel me eigenlijk mee. Ik had een paar meter carbon weefsel en de bijbehorende 2 componenten epoxy bij Polyservice in Nieuwerkerk aan den IJssel gehaald en dat spul werkt prima. Wat ik een nadeel vind van zelf carbon verwerken is dat het weefsel heel los is en al uit elkaar begint te vallen al je er maar naar wijst. Dus heel voorzichtig ermee. Wat ik nu ook weet is dat het handig is om eerst de plaatsen waar het carbon moet komen in de epoxy (2 gewichtsdelen epoxy, 1 gewichtsdeel harder) te zetten. Dat kun je vervolgens gerust een half tot een heel uur laten drogen want het droogt maar langzaam. Dan leg je het carbon er tegenaan, dan plakt het goed en dan tamponeer je vervolgens dat carbon met extra epoxy zodat het doorweekt raakt, en dat mag dan een nachtje drogen. Ik heb de knipperlichtgaten en het koplampgat ook helemaal dichtgemaakt en straks als alle carbon gedaan is, (alleen de wielkasten moet ik nog verstevigen) ga ik alle oneffenheden rondom aan de buitenkant plamuren en schuren totdat het allemaal weer helemaal strak is. Dan maak ik voor de knipperlichten en de koplamp een nieuw gat, weer zoals het hoort strak om de lamp heen. En op mijn verlanglijst staan nog LED knippertjes dus dan heb je ook niks aan die originele grote gaten en tot die tijd kan het snoer door een klein gaatje en dan plak ik de gloeiknipperaars wel zolang op de buitenkant met gemakkelijk te verwijderen lijm. Na het plamuren gaat de Quest helemaal in de dd-lak, ook 2 componenten met epoxy, dat heel glad trekt na kwasten of rollen, en een keiharde krasvaste toplaag vormt, veel gebruikt in de watersport en ook geleverd door Polyservice. Op aanraden van Ymte van Velomobiel.nl wordt de kleur RAL 1023, dat de originele kleur geel het dichtst nadert.
Wat mij opgevallen is, nu ik de Quest wat vaker vanuit een andere hoek zie (zoals van onder) dat de Schwalbe Kojaks voor, niet meer rond zijn maar plat aan een kant van het loopvlak, omdat de voorwielen natuurlijk niet helemaal loodrecht op de weg staan, maar van boven iets naar elkaar toe. Ik denk dat ik de voorbanden maar eens ga omdraaien, dan kunnen ze nog wat langer mee. Weer een voordeel toegevoegd aan de reeds lange lijst met voordelen die een Velomobiel Quest biedt ten opzichte van andere vervoermiddelen.
En het waren er al zoveel...

zaterdag 28 augustus 2010

Stoempen

Jaja, niet alleen tijdens het fietsen kun je stoempen, dus als een idioot doorgaan, de dood of de gladiolen. Dat heb ik nu ook met dit onderhoudsproject, ik moet door of ik nu wil of niet. Want iedere dag dat de Quest niet klaar is is een dag zonder het gevoel, dat je krijgt van een tocht met de VM. Zelfs als je niet op een kruissnelheid toert die "gewone" racefietsers als hun top beschouwen. Iedere velomobilist kan dat beamen. En als je een willekeurige racefietser in een VM zet dan zou 'ie best wel eens voor goed "om" kunnen zijn. Die ervaring, dat gevoel, dat je met die machtige slagen een snelheid bereikt waar andere, door den mensch aangedreeven vervoermiddelen, niet aan kunnen tippen. Geen regen, geen tegenwind, geen zadelpijn, het ultieme fietsen.
Dat mis ik nu dus. Ik heb vandaag de Quest geprobeerd te ontvetten, en dan met name de plekken die straks verstevigd moeten worden met carbon. Ik repareer sowieso alle gaten met carbon maar ik wil ook delen die gevoelig zijn voor barsten, daar waar ze nu zitten, wat steviger maken, zodat het uitslijpen van de gelcoat en later het plamuren ook wat makkelijker gaat maar ook in de hoop dat al die barsten straks niet terug komen. Verder is er ooit op de vloer gestaan (dat ligt ook wel voor de hand) maar toen is er tussen vloer en wielkasten wat ruimte ontstaan die later met een niet nader te traceren goedje is opgevuld, maar dat ziet er niet fraai uit. Zie hiernaast de foto, ik lees op Wim Schermer's blog dat daar Sikaflex 291 kit voor nodig is, maar ik denk dat dat in het onderhavige geval destijds iets anders is geweest. Zo'n stuk heb ik aan beide kanten, en dat ga ik glad schuren en dan lamineer ik daar een mooi laagje carbon over. Al is het aleen maar voor het gezicht.
Al die verstevigingen zullen wel wat wegen maar aangezien ik zelf aan het afvallen ben compenseert dat meer dan voldoende. Ach, het is hier en daar een minimaal laagje carbon met wat epoxy, en straks wat polyester plamuur en dan later nog een laag Double coating van de IJssel. Ik schuur straks ook nog wel een paar ons weg en ik schat dat dat er maximaal een kilo bij zal komen. Maar dan is de Quest wel weer helemaal top en klaar voor een volgende periode van zeg 6 jaar. Hoop ik natuurlijk want dit ga ik niet jaarlijks doen. Voorlopig is 1 keer al zat.
Stoempen dus. En dan alleen als het me gegund wordt want ik ben al een paar dagen kwijt door het weer dat me ervan weerhoudt op te schieten. Maar vandaag was het en aardig weer en ik heb ook voor toekomstige slechtere omstandigheden een voorzorgsmaatregel kunnen scoren: een uitklapbare partytent. Verder heeft mijn broer Chiel me een lumineuze tip gegeven: zet de spullen buiten en ga zelf binnen staan. Simpel doch geniaal! Ik heb vandaag direct een hoop troep die min of meer nog wel waardevol voor me was opgeruimd, want bij ieder item vroeg ik me af: is het bezit hiervan me zoveel waard dat ik ervoor in regen en wind wil klussen? Die overweging was voor de meeste spullen snel gemaakt en zodoende heb ik een kuub troep bij de gemeentewerf afgeleverd. En ik smijt de gewone fietsen buiten als ik moet klussen want die moeten tegen de hollandsche elementen opgewassen zijn, meer nog dan ikzelf. Dus in noodgevallen klap ik de partytent open (bij klussen als lamineren, slijpen of droogschuren, die vanwege de (lucht)vervuiling buiten moeten gebeuren) en anders sta ik binnen. Dus geen tijd meer te verliezen.
Vandaag heb ik dus de plekken die ik ga lamineren voorbereid. Deels weliswaar want het viel wel tegen. Daar waar de kettingen lopen was de mobiel ronduit een smeerboel, nooit iets aan gedaan qua schoonmaken. Dus dat kostte me een fles verfverduner om de viezigheid op te lossen, vergezeld van een keukenrol en een vuilniszak om alle troep in te kieperen. En tussendoor toch nog aan het sleutelen, want grondig schoonmaken vereist soms dat er een onderdeel wordt verwijderd. Zoals de kettingrol onder de stoel, de secundaire ketting en omdat de ketting nu dan toch slap hangt, dan gelijk maar de spanner die in het vooronder in de teruggaande ketting is opgenomen en die de afgelopen tijd al veel malheur voor de kiezen heeft gehad. Dat was 'm aan te zien, lichtelijk gekreukeld, scheef en zwart van de vervuiling. Ik heb 'm uit de Quest gesloopt en wat blijkt: de twee kettingwieltjes zijn paars! Onder een vettige zwarte laag troep blijken twee goeie kwaliteit gelagerde kunststof wieltjes te zitten! Dus gelijk even schoongemaakt, gesmeerd en de spanner gericht. Ik zie trouwens op de foto dat het draadeind ook krom is. Die zal ik ook richten of vernieuwen. Maar wat erger is is de beugel waarin dat draadeind vast zit, en waar de veer omheen zit, die beugel is helemaal uitgelubberd en staat op instorten. Die zal ik vervangen door een zelfgemaakte, van dikker aluminium dus een wat steviger geheel zodat dit attribuut de komende jaren op z'n taak berekend blijft. Dan heb ik een U-profiel nodig of een platte staaf die je in een U vorm zet. Maar dat is van later zorg. Morgen, zondag, dag ga ik echt beginnen met carbon lamineren en dit kan ik dan doen als de epoxy uithard. Want het werk moet door. Overigens heb ik, om niet stil te hoeven zitten straks, in de ramsj dus voor een prikkie, een aluminium verstelbare tuinstoel op de kop weten te tikken die ik ga proberen te transformeren tot spanzitting voor de Quest. Ik heb de poten en leuningen er al afgesloopt en de digitale keukenweegschaal geeft nu aan dat dit geheel 1,67 kilo weegt. Wel meer dan het originele zitje, maar de spanzitting moet links en rechts nog ingekort worden en als dit lukt heb ik dat Rainbowkussentje ook niet meer nodig. En ik hoop dan wat meer steun bij de schouders te hebben. Er moet nog wel het een en ander gebeuren zoals: hij moet wat smaller worden, de zitting moet korter en ik moet een manier bedenken om het frame van de stoel op het Questframe te laten rusten. Als het niet op tijd lukt zet ik zolang de gewone zitting terug (wel even ventilatiegaten boren) want ik moet snel de weg weer op. Want het kriebelt wreed.

donderdag 26 augustus 2010

Geen kilometers, zelfs geen meters

Het schiet niet op, het onderhoud aan de Quest. Ik heb zoveel spullen in de garage dat het sleutelen buiten gebeurt, maar het is nu al dagen steeds regenachtig, niet handig als je klussen te doen hebt. Dus mijn oplossing: ik ga een dubbele pergola neerzetten en dan een afdekzeil aan de windkant en bovenop, wat sjorbandjes, een TL bak eronder en dan blijf ik droog. Of plan B, een partytent. Omdat het toch weer regende ben ik er maar opuit gegaan, helaas is op donderdag de LeenBakker niet open hier dus ik dacht dan maar de dichtstbijzijnde mogelijkheden te checken. Eerst karwei, die zich even lelijk liet kennen. Partytenten daar zijn niet waterdicht, dan kun je er een extra waterdichte hoes bij kopen. Ik heb daar te weinig vertrouwen in, wat wind en hup daar sta je in de regen. Maar wat wel aantrekkelijk was is hun aanbieding van 3 meter lange hardhouten palen voor een leuke prijs, zoals het handgeschreven stickertje aangaf. Kom ik bij de kassa met 4 van die palen, rekenen ze toch weer een hogere prijs. Helaas had ik weinig tijd anders had ik de chef erbij geroepen, aanbieden voor een prijs die niet overduidelijk een vergissing is betekent in het consumentenrecht: gewoon leveren voor dat geld.
Onverrichtterzake naar de praxis, even verderop. Daar was de laatste partytent in de ramsj dus ik ben ermee naar de infohoek gelopen en heb nog even voor de zekerheid gevraagd of íe kompleet was, want de doos was open. Ja hoor, anders zuden we 'm toch niet verkopen, was het wijsneuzerige antwoord. Enfin, je voelt 'm al aankomen, thuis toch maar even uitgepakt en jawel: alle hoekstukken waarmee je de buizen aan elkaar koppelt om het frame op te zetten ontbraken. Er miste er niet een, nee er zat gewoon helemaal niks bij, ook geen tekening. Alleen een hele doos genummerde buizen en een stuk zeil. Dus direct teruggebracht en geld terug. Slechte beurt voor de locale bouwmarkten en m'n avond was ook grotendeels verloren, zeg maar. Morgen na het werk zal ik de garage eens opruimen en wat spullen waarvan ik nog geen afscheid kan nemen, wat economischer herschikken. Als dat niet genoeg ruimte oplevert zal ik toch weer op een tent of een pergola of een carportachtige constructie uit moeten want ik heb geen zin de Quest half af te laten staan tot het weer het toelaat om ermee verder te gaan. Ik wil 'm juist snel afmaken om ermee door dit hondenweer te kunnen ipv nu met de bukker of zelfs met de tram!

zondag 22 augustus 2010

Quest wielophanging en vering

Vrijdag en vanmorgen voordat het ging miezeren ben ik aan het sleutelen geweest aan de voorwielen. Eerst links. De eerste is het lastigst, maar als je het eenmaal een keer gedaan hebt is het een eitje. Daar kom ik straks nog op terug. Het voordeel dat de top eraf is is dat je je Quest ondersteboven kan leggen zonder schade.
Als ik het weer zou doen zorg ik dat ik het volgende beschikbaar heb:
- kogelkopjes met vooral ook nieuwe stofrubbers, in mijn geval zitten er M8 en M6 kogelkopjes in.
- 4 nieuwe rubber ringen waarin de body hangt bij de moer van de schokbrekers
- remkabels en remvoering waar nodig
- veel poetslappen
- wat olie en vet.
- per schokbreker:
-- rubber mof (= grote maat krimpkous), kunststof glijbus, nieuw veerelementen, schuimrubber (polyurethaan) busjes: Zie foto 2
-- tie-wraps
-- stevige kartonnen dozen.

In het 'Allewedernieuws' nr 3 van december 1998, die nog steeds beschikbaar is op velomobiel.nl, staat een hele verhandeling over o.a. schokbrekers. Op basis daarvan heb ik het dan ook aangepakt:

Draai eerst de moeren op de schokbrekers eraf. Draai de stelschroeven van de remkabels zover mogelijk in zodat de kabels slap staan. Op z'n kop zetten van de Quest gaat het best met z'n tweeën maar alleen en met behulp van een veelheid aan stukken schuimrubber komt het ook goed. Daarna wat stevige kartonnen dozen eronder dan is de werkhoogte wat prettiger voor je rug en kun je er van onderaf ook bij. Veertjes uit de kogelkopjes halen en ze dan lostrekken (met een grote schroevendraaier bijvoorbeeld, alshefboom), knip de tie-wraps van de kilometerteller opnemer door en check of de kabel ervan verder niet aan de schokbreker vastzit. Dan kan het wiel omhoog en kun je de remkabel losmaken. Haal het wiel van de as door de inbusbout eruit te draaien. Bij mij kwamen de wielen vervolgens soepel van de as af maar ik kan me voorstellen dat dat wat moeilijker gaat. Doe dit voorzichtig want de lagers moeten heel blijven. Vervolgens heb ik met perslucht alle losse stof van de ankerplaat en uit de naaf geblazen. Wat er uitkwam viel mee.

Vervolgens heb ik de schokbreker met het vierkante deel in de bankschroef gezet, en de mof eraf geschoven. Alvorens de veerstang eruit te trekken moeten er 2 korte kruiskopschroefjes uit het witte kunststof deel dat om de stang heen zit en de buis afsluit. Dat ging best soepel maar het is een vieze smeerboel. Het veerelement blijft dan zitten dus even de schokbreker ondersteboven houden, dan zakt de veer eruit, en die bestond in dit geval uit 2 delen. Foto 2.
Een rood en een blauw deel. Ik begreep dat er andere veren te koop zijn voor stugger of juist minder stug, ook uit 1 deel. Ik heb stuggere veren gekozen om "deinen" te voorkomen, die herken je door het langere rode deel, wat een stijvere dikkere veer is.Onderaan de veerstang zitten nog wat schuimrubber 'busjes' rond de stang en dat zijn de dempers, die de in- en uitgaande bewegingen moeten vertragen en het deinen voorkomen. Zijn die slecht (minder veerkrachtig dan gewoon schuimrubber) dan kun je deze het best ook nu (of de eerstvolgende sleutelbeurt) vervangen. Misschien handig om ze al in huis te hebben voordat je gaat beginnen, ze kosten weinig.  Alles heb ik schoongemaakt met poetslappen en toen met de nieuwe onderdelen en wat olie weer in elkaar geschoven. Ik had 4 nieuwe kogelkopjes in huis en vooraf even vastgesteld waar de meeste speling op zat en dat bleek de voorste trekstang te zijn, die ervoor zorgt dat je wiel niet naar achteren gaat als je fietst. Die vangt alle schokken op bij drempels en hobbels en heeft het het zwaarst dus die had logischerwijs de meeste speling, dus die 4 kopjes heb ik vervangen. Dat gaat vrij simpel met een steeksleutel 11 en ring of dop 13. Kijk uit de je het rubber van je nieuwe kopje niet sloopt met de steeksleutel. Als je de stofrubbers van de kopjes af wilt halen, zoals ik gedaan heb bij degenen die niet vervangen werden (om ze schoon te maken en eronder ook oud vet en vuil weg te halen) moet je ze over de kogel schuiven, niet over de schroefdraad want dan sloop je je rubbertje.
Daarna nog een extra klusje, Jagwire remkabels monteren. Ik heb daar veel positieve verhalen over gelezen en duur zijn ze ook niet dus gelijk maar even meegepakt. Ze worden op maat geleverd door VM. Ik heb de oude binnenkabel laten zitten, de kabelnippel er vanaf geknipt, (knip netjes dat de remkabel niet rafelt!!) en de buitenkabel eraf geschoven, toen de nieuwe jagwire buitenkabel om de oude binnenkabel geschoven (daarom netjes knippen), zover als dat ging en zodoende de nieuwe buitenkabel door het vloergat naar binnen geleid, en aldus de bestaande route van de bekabeling laten volgen, reuze handig. Daarna van onderaf (is eigenlijk boven maar de Quest stond nog op z'n kop) de nieuwe binnenkabel in de nieuwe buitenkabel geschoven. Let op, vergeet niet de doorvoerthule, de stelschroef en het palletje voor de parkeerrem. Toen heb ik de kabelnippel bij het wiel op maat gezet en vastgeschroefd en de rest van de kabel afgeknipt. Het linkerwiel kon toen weer terug nadat ik alle overige onderdelen had afgeborsteld met een soort roestborstel met messing haren zodat alle troep er weer een keer vanaf is.
Let goed op dat de remkabelkrul aan de binnenkant achter de veerpoot terecht komt en niet knikt, en dat de opnemer van de kilometerteller moet worden teruggeplaatst met wat tie-raps en dat de kabel daarvan netjes en vrij van bewegende delen terecht komt. Dat was 1. Het rechter wiel is hetzelfde, met uitzondering van het tellerverhaal. Verder verschil was dat het veelelement van de rechterkant op 2 plaatsen gebroken was ! Nu snap ik waarom ik vaak het gevoel had scheef te hangen maar ik weet dat aan de bolheid van de weg. Nu begrijp ik dat dat het nooit alleen geweest kan zijn.
Alles zit nu weer op z'n plek en "78" staat weer op z'n plek in de garage. Nu is de techniek zo goed als in orde. Ik wil het achterwiel wel nog uithalen en checken, secundaire ketting inkorten, er blijft nog wat over om te bedenken voor de koplamp, en uiteraard al het body werk. En misschien dat ik nog iets bedenk als kettingscherm want regelmatig stap ik met zwarte enkels uit de fiets. Komende week ga ik daarmee aan de slag. Voor nu ben ik helemaal niet ontevreden over hoe het werk vordert. Ook al kwam ik op de werkbank na de klus een wit kunststof ringetje tegen dat op het veerelement hoort te zitten in de schokbreker. Balen maar ik heb alles van rechts nog een keer opnieuw moeten doen en toe stond het wiel er binnen een kwartier weer in. Viel reuze mee, vandaar 'eitje'. Ik kan niet wachten tot ik alle nieuwigheden kan uitproberen.... Aanvulling: het rubber om de schokbrekers kun je beter niet van een binnenband maken, dat is snel stuk. VM gebruikt een hele grote maat krimpkous en verwarmt alleen vanaf bovenkant, zodat de 'rok' ruim om het bewegende deel van de schokbreker valt, daardoor blijft het geheel langer heel.

donderdag 19 augustus 2010

Groot onderhoud

Met het oog op de komende winter heb ik besloten nu de Quest een (hele) grote beurt te geven. De winter, dan moet íe klaar wezen en opgewassen tegen de elementen en technisch okee. Nu is het nog aardig weer en kan ik best nog een paar weken met de Atb.

Ik begin maar es met de hele binnenboel flink te ontvetten, vooral daar waar de ketting vlak langs de body loopt en bij het achterwiel waar er toch wel troep binnenkomt door de sparing voor de veerweg van de achterbrug en rond de secundaire aandrijving.

Voor de schokbrekers heb ik nieuwe, zwaardere (zie bovenaan;-)) veren en nieuwe glijbussen in huis, ik ga wat kogelkopjes vervangen en jagwire kabels voor de trommelremmen monteren, de remtrommels eens goed doorblazen en de voeringen eventueel vervangen, het hevelasje smeren en lagers en speling controleren. En omdat ik de afgelopen tijd vaak kettingproblemen had, ga ik daar ook eens goed induiken : schoonmaken, smeren (drylube), afstellen, inkorten (secundair) en zo nodig onderdelen vervangen. Ik zag al dat de spanner voor de primaire aandrijving lichtelijk misvormd is geraakt door het aflopen de laatste tijd en die zal ik eens reviseren. De veer erin is ook wat slapjes dus die kan wel een extra winding hebben. En de tip van Ymte: draai de kettingbladen een kwartslag, dan geef je tandjes die het de afgelopen tijd zwaar hadden wat rust en je maakt dan meer gebruik van de voorheen lager belaste tandjes. Zo gun je je bladen een tweede ronde.

Er is door voorgaande eigenaren ook geknutseld: de koplamp zit in een stuk PVC afvoerpijp en daar wil ik ook eens beter naar kijken, misschien dat ik dat gat helemaal dichtmaak en een nieuw gat boor voor een nettere koplampophanging. De lamp zelf moet ik nog eens goed bekijken, misschien voldoet 'ie nog. Rechtsboven zie je de 'af-fabriek' bel nog zitten, reeds lang in onbruik.

Maar het belangrijkste is toch wel het werk aan de body: gaten op de bult, in de vloer en de staarttip, die in het verleden menige dreun heeft moeten doorstaan. En de kleur: Questgeel (ral 1023). Prachtig, maar niet meer als je Quest jaren in weer en wind buiten heeft gestaan, rondom bestickerd is (geweest), flets is geworden (zie de bovenste foto) en vol butsen, gaten en krassen zit.

Verder zitten er veel barsten in de gelcoat, waarachter ik versteviging aanbreng met carbon, en die barsten ga ik (op advies van de VM) uitslijpen met de Dremel, dan vullen met polyesterplamuur, en dan de gelcoat eerst schuren met 280 en dan rondom in een nieuw kleurtje zetten. Op advies van Velomobiel doe ik dat met DD lak van de IJssel coatings met een roller, dat vloeit vanzelf zo goed als strak en dan poets ik dat nog uit. De kleur, daar ben ik nog niet helemaal uit. De kans is groot dat de basiskleur geel blijft maar enige decoratie zal er wel opkomen.

Dus vanmiddag na m'n werk direct aangevangen met de ontmanteling. De tape over de naad tussen boven - en onderkant verwijderd, waarbij direct een deel van de striping meekwam. Geen nood, daar wilde ik toch vanaf. Daarna de imbusjes die rondom de 2 delen op hun plek houden verwijderd, de voorste vier door de trapgaten, en met behulp van een imbusbitje in de accutol. Het achterste schroefje houdt bij mijn Quest niet de bovenkant vast, maar was er alleen om de top bij het plaatsten op de juiste plek te krijgen, die valt daar omheen. Gelukkig maar, ik vroeg me al een tijdje af hoe ik dat boutje eruit had moeten krijgen. Daarna de kit die ook nog tussen de twee delen is aangebracht, doorgestoken met een plamuurmes: Voorzichtig!, omdat op deze hoogte ook hier en daar wat electra aanwezig is. Nou, toen was het dak eraf ! Snel de dakloze op een paar schragen gezet, wel met schuimrubber ertussen.. En dat sleutelt veel handiger dan altijd maar door een gat. Dus direct de voorderailleur maar eens goed afgesteld, met de twee aanslagschroefjes voor de maximale uitslag, de stelschroef aan het stuur weer helemaal in, en de kabel op spanning. Wat een verrassing!: ik heb voor 3 bladen, en de kleinste, daar wist ik het bestaan niet eens van want daar heb ik ook nooit op kunnen schakelen. Nus dus wel.

Verder de secundaire aandrijving eens goed bekeken, dat was ook voor het eerst. Ik zag al dat ik een flinke maat imbussleutel moet hebben om het achterwiel eruit te halen dus daar moet ik nog op uit. En verder hangt die ketting, ondanks de flinke veerweg van de spanrol toch te slap dus die ga ik maar eens inkorten. Maar het wordt al weer dat eerder donker dus om een uur of 9 heb ik de mobiel weer in de garage gestald en de pijp aan Maarten gegeven voor vandaag. Dit weekend wordt 't mooi weer, dus ik ga lekker veel sleutelen aan de Quest, er is zat te doen! Maar ik sluit niet uit dat ik ook nog ga fietsen met m'n Atb.
Dat sleutelen aan die vette onderdelen levert wel flinke zwarte fikken op!

zondag 15 augustus 2010

Rondje Biesbosch


Zo. De stoute schoenen aangetrokken en er opuit met den ligmobiel. Richting Geertruiden- berg, ook een voormalige vesting, ook een van mijn lijstje. Eerst vanaf Barendrecht de ijskoude Heinenoordtunnel door, max 64 KM/U!!, daarna naar Puttershoek en verder naar 's Gravendeel. Daar was aan het einde van het fietspad een roodwitte band over de weg gespannen en er stond een manneke bij. Er was een samenkomst van gepimpte auto's en daarom was dat stuk afgesloten maar als ik rustig reed mocht ik erdoor. Leuk, die auto's die vaak nog maar een fractie van hun nieuwprijs waard zijn, waar ze dan enorme bedragen in gaan steken om ze te pimpen, tunen, spuiten en tentoonstellen. Er waren erbij die nauwelijks herkenbaar waren geworden. Ik kreeg ook de nodige aandacht en commentaar met de Quest, uiteraard ook een mooi staaltje vormgeving. Ach, ieder z'n hobby, mijn liefde voor auto's is al lang geleden bekoeld, toen ik dagelijks driehonderd km voor de baas mocht rijden, woon werk gewijs. Dan heb ik het op dit moment toch beter voor mekaar.
Na 's 'Gravendeel door de toltunnel daar (geen tol voor fietsers uiteraard) en dan een stuk door Dordrecht naar de Moerdijkbrug.
Aan de overkant richting lage Zwaluwe, echt een gat, waar veel leegstand heerst en waar ook nooit iemand op het idee gekomen is een ANWB bordje neer te zetten bij de belangrijkste in- en uitvalswegen. Aangezien ik nog geen GPS hulpmiddel heb vroeg ik het onder weg aan een dame die me allervriendelijkst uitlegde waar ik heen moest. Naar eer en geweten de instructies opgevolgd en toen stond ik na een tijd doortrappen over vreselijke klinkerweggetjes weer op datzelfde punt.

Nog maar es gevraagd en eindelijk toen wel de juiste richting gevonden, en daar kwam de Amercentrale langzaam in beeld, ik bedoel de schoorsteen van de energiecentrale. Dat is geen mooi maar wel een markant herkenningspunt. Zonde, het is best een mooi stuk van Nederland maar de centrale overheerst de hele omgeving, en is alom aanwezig, waar je ook bent in Geertruidenberg en ver daar buiten.

Het duurde even maar toen kwam ik aan in het historische deel van de stad, een plein met een kerk. Daar mijn meegebrachte bruine bolletjes opgegeten op een bankje in de zon en geconcludeerd dat dit plein wel wat gezelligheid zou kunnen gebruiken.

Vanuit een andere hoek gefotografeerd (hieronder) ziet het er aardiger uit maar de over de kinderkoppies langsklapperende en rommelig geparkeerde auto's geven het een beetje een shabby cachet.

Daarna besloten niet om te keren om de zelfde route terug te volgen. De zoektocht door Lage Zwaluwe gecombineerd met de betreurenswaardige klinkerpaadjes daar brachten me ertoe te kiezen voor de route naar het noordoosten en dan om de Biesbosch heen weer pal west. Deze route had ik niet voorbereid en deze was dus een stukje langer dan wat ik me er vanmorgen van had voorgesteld. En uiteraard weer volgens de witrode Anwb aanwijzingen, die soms op cruciale posities ontbreken of dusdanig verdekt zijn opgesteld dat je stapvoets moet rijden om ze te kunnen zien. Dus met horten en stoten de weg naar de Merwedebrug bij Gorinchem gevolgd. Door mijn (bettrekelijke) onzekerheid over de nog af te leggen afstand, zag ik het nu niet zitten de minstens 3 andere vestingen die je hier vlakbij vind, nl. Heusden, Woudrichem en Gorcum zelf, te bezoeken, maar dat is een mooie uitdaging voor de volgende keer.
Vandaar de A15 naar mijn vertrekpunt. Dat is 1 aangeengerekt geheel van goeie fietspaden, veelal gescheiden van de snelweg door geluidsschermen, niet de meest fantastische ervaring maar wel efficient. Je kunt er flink doorstoempen en ik heb alleen nog even een stop gemaakt bij een benzinepomp omdat ik door mijn drinkvoorraad heen geraakt was.

Na de Alblasserdamsebrug nog even een mooi stukje van de Pruimendijk en de Waal meegepikt, langs het wapen van Rijsoord en via Heerjansdam binnendoor naar Barendrecht terug.


Vandaag 110 KM gereden, de overall teller geeft nu 42707 aan.

dinsdag 10 augustus 2010

Vakantietochten



Zaterdag weergekeerd van een weekje Moezel. Kinderen en fietsen mee en daar genoten van de sfeer en natuur en vooral rust. We hebben deze vakantie 100 km gefietst, het moet voor iedereen leuk blijven natuurlijk.. Ik heb daar vast kunnen stellen dat ik er met de Quest ook wel een vakantie wil doorbrengen. Mooie wegen, veel fietspaden, voorbeeldig autoverkeer en niet al te veel hoogtemeters.

En eenmaal terug ben ik zondag alvast weer een klein rondje met de Quest weggeweest.


Gisteren weer eens een wat langere fietstocht met mijn Velomobiel Quest gemaakt, weer eens richting Brielle. Die kant op blijft me trekken, want de eerste keer dat ik daarheen ging heb ik zoveel moois gezien wat ik nader wilde bekijken en routes die ik wilde rijden, dat ik nu steeds op een andere manier een rondje den Briel doe.


Den Briel is altijd gezellig, druk, en open, want tot nu toe heb ik altijd een terras weten te vinden voor m'n broodnodige bakkie, wanneer ik er ook kom. Deze keer heb ik een heel gaaf en lang fietspad gevolgd vanaf de Spijkenisser brug tot aan het einde van het Brielsemeer over de dijk tussen de industrie van Rotterdam Europoort en het groen van dit eiland (Voorne-Putten).


Links is een kanaal dat veel gebruikt wordt door pleziervaart om de jachthaventjes en het meer te bereiken.

De begroeiing op deze dam in het midden van de rivier wordt kortgehouden door schapen die hier loslopen en wildroosters zorgen dat ze er niet opuit gaan. Maar wel met als gevolg dat het pad, als je het slecht treft, helemaal bezaaid is met schapenshit en je moet er dan toch niet aan denken dat je daar lekrijdt! Een flink deel ervan is echt alleen voor fietsers bedoeld dus kun je hier naar hartelust en in alle rust je KM-tjes trappen..

Voor de verandering weer eens een kettingprobleem onderweg. Ik nam ergens een verkeerde afslag en realiseerde me dat na een paar meter. Dus in de remmen en terugsteken. Al achteruit Flintstonend hoorde ik een ketting over tanden knallen en ik probeerde of ik nog vooruit kon trappen want ik weet dat er enorme krachten op de ketting kunnen komen als je achteruit gaat. En nee, ik voelde geen weerstand dus ik dacht dat de ketting gebroken was. Ik durfde niet meer te trappen, bang als ik was om de ketting dan uit de geleidebuis te trekken en om al het getob erna te voorkomen om deze er dan weer in te krijgen. Ik vroeg me al af wie ik kon bellen om me op te halen want ik had geen spullen bij me om de ketting te repareren, gelijk een goede les: regel een stuk reserveketting, een pons, een sluitschalm en een stuk ijzerdraad om de ketting eventueel door de nylonbuis te trekken en voeg dat toe aan de survivalkit die ik altijd bij me heb, met banden, plakspullen, rubber handschoenen. een paar tangetjes, eten, drinken en extra kleding.

Maar ik had geluk, er bleek eigenlijk niks aan de hand te zijn, alleen had de secundaire ketting er even vanaf gelegen en was, door het voorzichtig rommelen aan de lange ketting toevallig weer op de tandwielen terecht gekomen en alles werkte weer. Later, toen ik weer vertok na de cappuccinostop had ik hetzelfde euvel, wel trappen, geen weerstand en dus geen vertrek, en stelde toen vast dat de spanning van de secundaire ketting ondanks de flinke spanner die daar met een kettingrol normaal de zaak strak houdt, toch te wensen over laat. Een klusje voor thuis.
Terug ben ik via het fietspad zuidelijk van het Brielsemeer en aansluitend het zoetwaterkanaal weer naar huis gefietst. Prachtig weer, weinig wind en vooral heel veel fietsplezier. Thuisgekomen gaf de dagteller 80 KM aan.