zondag 30 mei 2010

Binnenkomst Roparun


Op tweede Pinksterdag arriveerde dit jaar de Roparun in Rotterdam (Ropa staat voor Rotterdam Parijs maar ze lopen deze kant op) en er liep een team van collega's mee. Het was een goede aanleiding om eens door de Heinenoordtunnel te fietsen en ze een stuk tegemoet te rijden. De Heinenoordfietstunnel, daar duik ik vanuit Barendrecht zo in en daar heb ik gelijk mijn overall topsnelheid voor de Quest gezet: 76 per uur! Angstaanjagend snel, dus heb ik totdat ik weer mee kon trappen de remhendel constant vastgehouden voor als de Quest zou gaan trillen of stampen of slingeren. Dat was niet nodig, ondanks z'n leeftijd en roerig verleden (dat stukje wat ik kan beoordelen) hield de Quest zich kranig en gaf geen krimp. Het laatste stuk de tunnel uit is wat te stijl, dat ga ik niet halen dus heb ik daar (ideaal) de lift gebruikt. Vandaar was het niet moeilijk de looproute van de roparunners in tegengestelde richting te volgen want regelmatig kwam ik een team tegen en op kruisingen en afslagen stonden verkeersregelaars. In de buurt van Greup kwam ik m'n collega's tegen. Ik moest keren natuurlijk en dat duurt dan even want het was een smal weggetje en er liepen daar wat meer teams dicht op elkaar. Eindelijk was ik gedraaid en wilde ze gaan inhalen maar dat viel niet mee. Roparunteams bestaan uit 2 fietsers en een loper die iedere KM wisselt. De rest van de lopers fietste ook mee dus waren er per team 7 fietsers en een loper, en dat geeft steeds een flinke hindernis als je er voorbij wilt met je VM. Dus dat vlotte niet erg. Vervolgens naderden we Oud Beijerland en daar was een speciale route voor de teams, daar had ik niks te zoeken dus ben ik er omheen gereden en wachtte aan de ander kant van het dorp op het team. Dat duurde maar en duurde maar zodat ik op een gegeven moment (onterecht achteraf) tot de conclusie kwam dat ze al voorbij waren. Vandaar ben ik direct naar huis gefietst om dan maar op internet te checken waar ze zich bevonden. Nou, dat was op dat moment in de Heinenoordtunnel dus ben ik weer in de Quest gestapt en heb ze aan het begin (voor hen het einde) van de tunnel opgewacht. Vandaar ben ik heel de route in Barendrecht met ze meegefietst en heb wat praatjes gemaakt met de collega's. De sfeer is enorm goed, overal mensen die applaudisseren en de teams toejuichen, prachtig. In het centrum van Barendrecht was een lus in de route gemaakt zodat iedereen over het bordes van het gemeentehuis, waar de burgemeester stond, kon lopen of fietsen. Goed idee, maar niemand had natuurlijk verwacht dat ik er met m'n Quest ook bij was. In de oprit, normaal voor rolstoelen, zit een knik, en die kon ik net niet halen. Weer wat krassen, even terugsteken en ik kon weer verder. Bovenop gekomen hadden ze over de trappen daar een houten afrit gemaakt, maar ook weer met een scherpe bocht, dus moest ik daar ook nog een paar keer heen en weer steken, daarbij een handje geholpen door coryfeeën van de gemeente die daar de renners stonden toe te zwaaien. Best een enerverend stukje, want voor hetzelfde geld loopt er een team vlak achter je en hou je ze op. Dat zou niet leuk zijn maar gelukkig is dat er nooit van gekomen.

Al met al een leuke gewaarwording en nog best een aantal kilometers gemaakt ook.

Dinsdag ben ik met de Quest naar m'n werk gereden. De aanpassing die ervoor zorgt dat de ketting er niet meer afloopt, zoals beschreven in mijn vorige bericht, voldoet. Ik heb botweg de route genomen die ik normaal fiets met de ATB en dat was best een tegenvaller. Fietspaden van en naar de Erasmusbrug zijn bijzonder smal (dat moest destijds misschien de exorbitante kosten van de brug drukken) en als je achter een langzame fietser terecht komt ben je nog niet jarig, terwijl snellere fietsers en brommers er wel voorbij willen zodat er toch een soort opstopping en irritatie ontstaat. Ik maakte me daar vooral zorgen om de buitenkant van de Quest, de kans dat je daar geraakt wordt door een voorbijganger is niet gering. En het was druk want het was aangenaam fietsweer. Verder hebben ze bij metrostation Rijnhaven de weg weer eens opgebroken en het fietspad vervangen door een omleiding over de rijbaan, nog geen meter breed en ook bedoeld voor voetgangers. Daar moet je trottoirs af en op en dat hebben ze geregeld door wat onafgewerkt asfalt te storten. Net een motorcrossbaan, maar niet direct geschikt voor een Quest. De volgende keer dat ik daar langs moet ga ik lekker over de ruime rijbaan, dan maar wat geïrriteerde automobilisten, dat neem ik voor lief. Overigens heb ik besloten de Quest alleen voor woonwerkverkeer te gebruiken als het slecht weer is, en dus een stuk minder druk op de fietspaden. Het voordeel dat je hebt van de Quest, snelheid, komt niet uit de verf op mijn route met heel veel hindernissen, scherpe bochten, aardig wat klimmen, stoplichten en drukte.

Woensdagavond een ontspannen ritje gemaakt naar Hendrik Ido Ambacht, en in het donker terug. Dat was voor het eerst, fietsen met de Quest in het donker. Wel even wennen maar het is goed te doen, zeker als ik volgende keer geen zonnebril op hoef te houden maar een heldere bril meeneem. De koplamp geeft een berg licht maar ik weet (nog) niet welk merk het is. Zo kwam ik erachter dat wanneer de accu wat leger raakt en je knippert terwijl de verlichting aanstaat dat dan de koplamp ook min of meer meeknippert en de richtingaanwijzers heel snel gaan. Bij thuiskomst dus maar snel de accu aan de stroom gelegd. Hoe handig zou het zijn als ik een accu indicator zou hebben..



Vrijdagavond heb ik eindelijk een stukje tussen de ketting geplaatst en dat ging het gemakkelijkst met de Quest op z'n kant op een stuk karton en dan via de trapgaten. Ik heb wat ketting dat over was van m'n ATB gebruikt, en 2 sluitschakels van SRAM ertussen geplaatst, eigenlijk een makkie. De vieze handen is het lastigste onderdeel. Ik begon met plastic handschoentjes maar om de sluitschakels goed te sluiten had ik meer controle en gevoel nodig, ben dus zonder handschoentjes verder gegaan.



Zaterdag heb ik voor het eerst een flinke tocht gemaakt en de brouwerij bezocht, een flink aantal kilometers gemaakt (volgens de teller 143) en eigenlijk gaan twijfelen aan mijn kilometertellertje, dat meegeleverd is met de Quest door de vorige eigenaar. Die ga ik binnenkort maar eens resetten en opnieuw instellen. Je kunt dat doen door in tabellen de omtrek van je band op te zoeken, of beter, zelf de omtrek van je wiel te meten. Dat ga ik doen, maar dan met de banden op de goeie spanning en in belaste toestand en dat voor een stuk of tien komplete omwentelingen. Ik denk dat je dan een redelijk betrouwbaar beeld krijgt van de werkelijke omtrek van het wiel waaraan je de metingen verricht. Vervolgens ga ik dat nog checken door een navigatie mee te nemen om afstand en snelheid te ijken.

Het laastste stuk terug naar huis ging het regenen, en flink ook en zodoende heb ik voor het eerst met de schuimkap erop gereden. Dat viel tegen, het water liep met straaltjes naar binnen en toen ik thuis kwam stonden er plassen in de Quest, waarin mijn spullen lagen. En verder zag ik haast niks door mijn regenbril en kreeg ik de druppels ondanks de pet behoorlijk hard in m'n gezicht, vooral onder de bomen. Dat is een volgende uitdaging: hoe blijf ik onder die omstandigheden droog(qua regen dan, qua zweet zal niet lukken) en toch voldoende zien in de Quest. Er zijn wel wat voorwaarden: Het wordt een stijve constructie, misschien carbon, met een flink vizier, met een (regelbare) ventilatieopening aan de voorkant, moet doorzichtig blijven en ook nog in de Quest passen als ik 'cabrio' wil rijden. Verder moet het de mooie lijn van de Quest niet verstoren en aerodynamisch verantwoord zijn, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik heb al wat voorbeelden op internet gezien dus het moet mogelijk zijn. Ik bericht er hier later over.
Verder denk ik aan het geklapper van de voorwielen te oordelen dat de kogelkopjes wat veel ruimte hebben en aan vervanging toe zijn. Dan zal ik gelijk de veerpoten eens losmaken en de trommels inspecteren, schoonblazen en opnieuw smeren. Ik lees veel over jagwire remkabels, misschien ook wat voor mij.

Maar eerst ga ik vanaf morgen genieten van een weekje welverdiende zonvakantie in Roquetas del Mar, een plaatsje in het zuiden van Spanje, om daar op een gezonde en sportieve manier op een huurfiets (en ik ZAL fietsen, de fietssmurf) een weekje van de warmte te genieten.

De laastste tellerstanden, dus sinds 4 mei: 695 kms met een gemiddelde van 31.4 en maximaal 76 per uur.

zondag 23 mei 2010

Pinkstertochten

Woensdagavond na het werk een rondje gefietst, rustig aan want op werkdagen fiets ik ook naar m'n werk. Voorlopig nog op m'n ATB want de Quest is nog niet helemaal probleemvrij. De ketting blijft een zorgenkindje. Die loopt er soms af op de kleinste krans van de cassette op de tussenas. Lastig want dan hangt de ketting in de derailleur en moet je er echt uit om 'm er weer om te krijgen. Dat werd ik zat dus heb ik een oplossing bedacht waarbij de ketting er daar niet meer zo gemakkelijk afloopt. Ik heb van een kunststof profieltje een paar stukjes afgezaagd en dat met een tiewrap aan het beugeltje vastgemaakt waar de derailleur aan opgehangen is. Nou dat helpt, alleen zit het net iets te dichtbij het kleinste tandwiel.
Eraflopen is er niet meer bij maar soepel draaien op de kleinste ook niet, de ketting zoekt toch een weg langs het kunststof plaatje en gevolg is dat deze af en toe overspringt naar de volgende en dat trapt ook niet lekker, maar het scheelt een berg vieze wegwerpandschoentjes. Ik hoop stilletjes dat het kunststof in zal lopen en dat het overslaan dan over is. Ik verwacht, gezien het wite kunststofslijpsel dat op de foto staat, dat dat vanzelf goedkomt. Overigens gebruik ik het kleinste tandwiel alleen in afdalingen en op de vlakte is de een na kleinste voor mij meestal de beste.

Gisteren, zaterdag was het stralend weer en ben ik in alle vroegte, half tien al, op pad gegaan. Richting Gorinchem, want ik wil met de Quest een keer (of vaker) naar de microbrouwerij van Frits en zijn zoon Henk Kuiper, het Kuipertje, aan het einde van de Appeldijk in Heukelum. Dus in die richting wilde ik gisteren, alvast het eerste deel van die route verkennen. Het was nog stil op straat en ik ben een aardig stuk in de goede richting gekomen. Ik heb gekozen voor een route over de Alblasserdamsebrug en dan een stuk langs de Graafstroom. Dat is nog prachtig landelijk en heerlijk rustig op zaterdagmorgen. Na zo'n 25 KM had ik café de Krom in Oud Alblas bereikt, een aardige plek voor een bakkie en wat rust. Dit punt ligt, schat ik, halverwege naar de brouwerij en dus een mooi punt om terug huiswaarts te keren.

Vanmorgen had ik ook veel zin om een stuk te gaan fietsen, de zon scheen al vroeg. Ik heb op Internet even wat routes bekeken, oa via de routeplanner van de fietsersbond, grandioos) en besloten richting Brielle te gaan fietsen, langs de Oude Maas, een prachtig recreatiegebied tussen Heerjansdam en Rhoon, waar je ook de Rhoonse en Carnissergrienden kunt vinden, getijdengebiedjes langs de rivier. Daarna verder via Poortugaal, Hoogvliet en de Spijkenisser brug langs de Brielse Maas, ook een recreatiegebied, naar den Briel. De route was prima, goed asfalt en mooie snelle fietspaden. In het prachtige oude vestingstadje heb ik een capuccino gedronken op een terrasje in de zon. Als ik met de Quest op pad ben heb ik meestal niet veel geduld tijdens een tussenstop en wil ik weer snel op pad. Op de terugweg een aantal keren wat wielrenners voorbij gestoven, die toch een acceptabel gemiddelde aanhielden. Maar ja, brug-op hou ik ze niet bij, brug-af des te beter.

Morgen nog een vrije dag, en misschien weer een tocht. Ik zou best wat collega's tegemoet willen rijden die de afgelopen dagen uit Parijs komen rennen en fietsen, want ze doen mee met de Roparun, een estafettetocht die vooral bedoeld is om geld in te zamelen voor terminale patiënten, om de tijd die ze nog rest zo aangenaam mogelijk te laten zijn. Een mooi doel, en ook sportief gezien geen geringe prestaties, ieder van de ploeg loopt minstens de afstand van 2 marathons in ruim 2 etmalen. Zij worden morgenmiddag in Rotterdam verwacht en lopen 11 a 12 km/u dus moet ik even rekenen waar ik dan hoe laat moet zijn om ze voorbij te zien komen en ze aan te moedigen en een hart onder de riem te steken. Maar daarover later meer.

KM-stand tot nu (nulgesteld bij de aanschaf van Quest78 op 4-5-'10 ): 425 KM, met een overall gemiddelde van 31.5 km/u.

zondag 16 mei 2010

Onfortuinlijke rit

Met hemelvaartsdag ben ik 's morgens even een paar kilometertjes wezen fietsen maar ik had veel andere dingen te doen dus kon ik een grote afstand vergeten. Ik heb inmiddels de kunststof L-profielen waar de wielen van de Quest mee geleid worden als ik 'm in de stalling schuif vastgemaakt aan de vloer van de garage. Eerst met acrylaatkit want dat had ik nog liggen, maar dat was geen succes. Siliconenkit werkt denk ik beter om kunststof op betonverf te plakken maar dat had ik niet in huis. Maar nu is het alsnog onwrikbaar want ik heb de profieltjes gewoon vastgeschroefd in de betonnen vloer. Verder hebben we flink gewerkt aan de Quest: de rode bliksemschicht is verdwenen, hij is flink gesopt (zelfs de onderkant) en in de was gezet en enkele reparaties met ductape zijn opgeknapt (zit nu geel plakband op, in afwachting van de echte reparaties. Zoon Stan was zo vriendelijk om mee op de foto te gaan.


Zaterdagmorgen vroeg opgestaan om toch een tochtje te kunnen maken en enig verkennend werk gedaan voor de omgeving hier en in de richting waarin ik misschien vaker ga fietsen. Onderweg met de voorderailleur zitten spelen want de vorige eigenaar had aangegeven dat die niet werkte. Nou, dus wel en dat had ik niet in de gaten tot ik een hellinkje op wilde fietsen en terugschakelde. Heel de aandrijving liep vast. Na wat heen en weer trappen ging 'ie dan weer. Ik ben een paar keer gestopt om te checken wat er nou aan de hand was maar ik zag het niet direct. Op een gegeven moment liep de ketting er vooraan af en toen had ik heel veel moeite om dat te herstellen. Heel raar, de ketting stond zo strak als een snaar. Toen begreep ik dat wanneer ik de ketting voor op het grote blad heb staan (en dat had ik, onbewust, steeds) en dan probeer achter groter te schakelen, dat de ketting dat gewoon niet aankan en vastloopt. Tuurlijk, het begon te dagen, ik heb de trapas ingesteld op mijn lengte en deze een 5 cm verder naar voren gezet, wat betekent dat de ketting eigenlijk 10 cm langer zou moeten worden. Zolang ik alleen het kleine blad gebruikte was er niks aan de hand, maar nu kwam ik er dus achter.

Afijn, na deze ontdekking kon ik daar rekening mee houden, en toen een lekker stuk gefietst. Het liep qua snelheid best voorspoedig, tot ik bij Rhoon de nieuw aangelegde weg richting Barendrecht ging volgen. Deze nieuwe weg kent ontzettend veel rotondes, ook van die loze, om later (ooit?) wegen op aan te sluiten die er nu dus nog niet zijn. Maar goed, bij de eerste rotonde had ik teveel snelheid en tilde de Quest bij het insturen een linker voorwieltje op, wat ik nog con corrigeren door terug te sturen. Ik Quest nog te kort om snel te kunnen remmen dus dat deed ik niet (helaas). Door het terugsturen dreigde ik uit de bocht te vliegen dus moest ik weer scherp sturen en toen rolde ik met Quest en al de berm in. Een berm van een meter breed waarnaast een verse sloot was gegraven en de grond dus vers gespit. Daarop landde ik met mijn behelmde en bebrilde gezicht. De neus van de Quest hing een heel end boven het water.

Beduusd tijgerde ik op m'n buik uit de gekantelde Quest en er kwamen wat kinderen helpen. Ik bloedde, ik had letterlijk een snee in m'n neus en m'n gezicht voelde aan of ik zojuist een vuistslag had ontvangen tijdens een robbertje vechten. Maar gelukkig was materieel gezien alleen mijn zonnebril een poot verloren en was een spiegeltje uit de kom geschoten. Die bril was gratis en de spiegel klikte ik snel weer op z'n plek in het kogelscharnier en verder zag ik geen schade. Wel wat vuile vegen en wellicht nog wat meer krassen, maar daar had ik er al veel van dus het viel niet op. Van de schrik bekomen ben ik, met enigzins knikkende knieën, weer ingestapt en een tandje minder hard op huis aan gereden. Alles werkte nog...

Wat ik hiervan heb geleerd is dat de Quest vooral rechtuit nauwelijks te kloppen is maar voor het bochtenwerk is 'ie niet bedoeld. En dat er een gerede kans is dat je letterlijk op je gezicht landt als je omgaat, en daar ben ik niet blij mee. Toch maar wat rustiger de bochten door, en voor dat gezicht ook een oplossing bedenken.

Ik heb eraan gedacht de wielbasis wat te verbreden en de 2 wielkasten wat uit te bouwen zodat er 2 voordelen optreden: extra spoorbreedte, wat de kantelgevoeligheid ten goede zou komen, en ook meer stuurruimte, hetgeen een wat behapbaardere draaicirkel teweeg kan brengen. Dat zou te doen moeten zijn: wat draadeinden van de ophanging verlengen, hoeft aan beide kanten maar een paar centimeter, dan zou je al genoeg ruimte extra krijgen om wat krappere bochten aan te kunnen. Die wielkasten uitbouwen, dat kan evt later. Ik weet dat er 3 Quests bestaan (hebben) die zelfs met open wielkasten zijn geleverd dus dat is niet nieuw. Maar om niet teveel van de haast ideale stroomlijn te verzieken zou ik er wat bollere wielkasten op kunnen zetten. Gewoon zelf fabriceren met carbon en gelcoat. Maar daar moet ik me nog maar 's goed op bezinnen, voordat ik begin.

Al met al zo'n 38 km gefietst en het overall gemiddelde over zo'n 180 km staat ondanks alle onderbrekingen nog steeds op 29.1


Zondag ga ik er zeker weer vroeg op uit.

zondag 9 mei 2010

Eigen berging



Zo, gisteren flink aan het klussen geweest. Goed gekeken naar andere voorbeelden op het web, en op basis daarvan en van wat ik zelf nog in huis had aan materialen een stalling gefabriceerd waar mijn Quest veilig kan staan. Zie de bijgaande foto's.



De fiets staat nu in kunststof L-profielen in v-opstelling waaronder ik latjes heb gelegd waar ik de v-vorm uitgezaagd heb in de hoop dat ze daardoor netjes op de punt zouden blijven staan en zo de Quest zouden geleiden bij het naar binnen rijden. Helaas, de Kojaks hebben ook veel grip op het kunststof en rijden er gemakkelijk uit, de profieltjes kantelen en de goten verliezen dan hun functie. Ik ga binnenkort nog wat experimenteren met andere spullen die ik in huis heb, en als dat mislukt is het vroeg genoeg om de bouwmarkt te gaan sponsoren.





Vandaag weer es een tochtje gemaakt. Al vroeg uit de veren, voor een zondag bedoel ik, een uur of 9, om in alle rust de route naar mijn werk eens met de VM te verkennen. Het was wel droog maar behoorlijk fris, geen lekker lenteweer. Op een gewone fiets zou ik nu een trui en een jas dragen, maar in de VM is een dunne trui genoeg. Ik neem wel een jas mee voor als ik panne krijg.
Ik had in gedachte al een andere route uitgestippeld omdat ik voorzag dat er hier en daar wel wat lastige stukken in de kortste route zitten. Nou, dat viel tegen, na 5 minuten had ik in m'n alternatieve route ook een bocht waar ik twee keer terug moest steken om het fietspad fatsoenlijk te kunnen volgen. Van de regen in de drup. Verder liep deze route wel aardig maar het is wel een kilometer of 8 omrijden, dus ik zoek verder. Uiteindelijk toch mijn werklocatie bereikt.

Van het kantoor waar ik werk ben ik de Maasboulevard in Rotterdam gevolgd richting de van Brienenoordbrug. Dat ging niet zonder slag of stoot, want onderweg liep de ketting eraf. Dat is me al vaker overkomen dus ik was zo slim geweest een poetslap en wat latex handschoentjes mee te nemen. Terwijl ik wat stond te klooien en gelijk de kabel wat strakker afstelde kwamen er een groepje Franse toeristen langs, op zoek naar de 'port commercial'. Ze maakten een praatje en foto's van de Quest, en waar de 'moteur' zat? Ik heb ze in mijn beste Frans uitgelegd dat de Maasvlakte zo'n 35 kilometer verderop ligt en dat deze Quest op menskracht beweegt.

Na de van Brienenoordbrug (omhoog 17 km/u, eraf dik 60) naar het zuiden richting Hendrik Ido Ambacht, en even een bakkie doen bij m'n broer. Daarna nog even mijn Quest bij vriend Ad en z'n vrouw in Zwijndrecht laten zien, ook weer een bakkie, en toen weer op huis aan. Daar aangekomen stond de teller voor vandaag op 65 KM met een gemiddelde van 29.2

woensdag 5 mei 2010

Eerste rit en korte cranks

Yep, vandaag ben ik op pad geweest met de Quest. Ik had me voorgenomen eerst de garage op te ruimen maar ik kon de verleiding niet weerstaan. Ondanks de donkere luchten en de kou.

Ik heb eerst een voorzichtig proefrondje van een kilometer of wat gereden om wat te wennen en toen besloten de trapas wat verder weg te zetten, ik kwam met m'n knieën steeds tegen de bovenkant aan. Die is daar wel zacht maar knapt daar denk ik op den duur niet van op. De trapas verschuiven is een fluitje van een cent. Even op z'n kant, door de trapgaten 4 imbusjes lossen, verschuiven en weer vastzetten. Zet een streepje, dan weet je waar je begon met schuiven. Op die centrale schuifas stonden al 2 streepjes, van vorige eigenaren, neem ik aan. Deze ingreep hielp, maar ik denk dat ik binnenkort nog een stukje verschuif want incidenteel raken mijn knieen de bovenkant nog. Misschien dat de laatste alinea een goeie oplossing is...

Daarna weer even een proefritje, wat eigenlijk uitgegroeid is tot een aardige rit, over een afstand waar ik met mijn buk-ATB trots op zou zijn. 42 km in Barendrecht en omstreken. Maar met een Quest valt het reuze mee want ik vond het behoorlijk rap gaan, gemiddeld 28.8 KM/U, tenzij de snelheidsmeter niet eerlijk is, wat ik eigenlijk nog niet gecontroleerd heb. Ik heb wel alvast de handleiding van het computertje gedownload (even op nul zetten) want ze lijken veel op elkaar maar de bediening is bij allemaal net even anders.

Gelijk gemerkt dat het, ondanks de vering rondom, enorm veel uitmaakt op wat voor ondergrond je fietst. En dat er in Nederland toch behoorlijk wat hobbels en kuilen en klinkerstraatjes zijn waar je met je VM beter niet kan komen. Ik moet er nog even aan wennen dat ik in de bebouwde kom best voor de gewone rijbaan kan kiezen als het fietspad smal is of slecht begaanbaar. Maar okee, het overgrote deel van mijn ritje vandaag ging over redelijk tot goed asfalt. En het fietsen zelf was een feest om te doen. Al die aandacht van mensen en dieren, honden die verschrikt blaffen en wegrennende paarden. Ook kinderen die zich hardop afvragen wat dat gele gevaar nu eigenlijk voorstelt en waar de motor zit, kostelijk.

Bij het terugzetten in de garage bedacht ik me dat de constructie zoals Wim Schermer die in z'n schuur heeft gemaakt, een werkbank waaronder de VM veilig en schadevrij gestald wordt, eigenlijk voor mij ook ideaal zou zijn. Dan heb ik niet alleen eindelijk een werkbank, altijd makkelijk, maar de kans dat de Quest beschadigt bij het stallen is dan ook minimaal. Die 3 gootjes waarin de wielen rijden, geniaal. Als je dit ooit leest: Bedankt Wim! Ik heb getracht de pagina op de weblog terug te vinden maar dat lukt me niet zo snel.

Nou, volgens mij is de techniek wel in orde, maar er zijn sowieso wat aandachtspunten die ik de komende dagen ga aanpakken: een licht slingerende Quest en wat stuurspeling, bij iets steviger remmen gaat 'ie linksaf en er rammelt en knerpt van alles. Dus ik ben daar nog niet klaar mee. In mijn jeugd, lang geleden, heb ik een tijdje bij de plaatselijke rijwielhersteller gewerkt dus sleutelen aan fietsen is geen nieuw vakterrein, alhoewel ik moet zeggen dat in de afgelopen jaren de ontwikkeling zeker niet stil heeft gestaan. En de Quest zelf is ook nieuw voor me dus herbergt 'ie ook nog wel wat geheimpjes, zoals: zit de bovenkant alleen geschroefd op de onderkant of zit er ook kit of lijm of epoxy tussen? Ik denk kit, om de zaak waterdicht te krijgen maar ik ben daar niet zeker van. Zonder de bovenkant kun je de techniek wat gemakkelijker benaderen en waar nodig onder handen nemen. Ook een voordeel: dan kun je 'm ondersteboven leggen zonder de gelcoat van de bovenkant te beschadigen, en nog handiger : de bovenkant is door weer en wind flink verschoten. Als ik daar wat aan wil doen zou ik misschien wel kunnen volstaan met alleen de bovenkant spuiten.


In diverse Questlogs las ik ook over kortere cranks. Toen ik ooit in de fietsenbizz werkte waren er zogenaamde crankverkorters te koop. Die waren net als 'blokken op de pedalen', bedoeld voor ouders die voor de kinderen op de groei een te grote fiets kochten en dan zo regelden dat de kinders alsnog bij de pedalen konden. Dat worden dan low budget korte cranks, maar ach, wie ziet dat nou . . .

dinsdag 4 mei 2010

Hij is gearriveerd!


Daar staat 'ie dan. Zondag een Quest gekocht, zoals je kunt lezen in mijn vorige bericht. Vandaag zou ik 'm ophalen dus met een geleend aanhangertje achter de bus van een kennis via de standaard files die het leven in de Randstad al zo lang vergallen, in alle opzichten, richting de verkoper. Aanhanger bleek een flinke kar te zijn want de Quest paste er ruim op en met 1 sjorbandje dwars over het instapgat en op de parkeerrem zijn we weer naar huis gereden. De vorige bezitter nam met weemoed afscheid. Was gedwongen door priveomstandigheden (ruimtegebrek) zijn Quest vaarwel te zeggen. Met enige angst zag ik dat mijn kennis gewoon met 120 over de snelweg raasde. (Spits was helaas over). Ze zijn bedoeld om snel te gaan maar dit is wel heel snel, toch maar wat rustiger aan gedaan. Ondanks de fantastische stroomlijn zullen ze zo direct achter een bestelbus best wat klappen van de wind op moeten vangen en ik zat me al te bedenken hoe de Quest eruit zou zien als ik 'm straks thuis ging afladen?

Nou, net zoals 'ie erop ging: prima doorstaan, deze eerste tocht. Ik heb gelijk maar een serie fotootjes gemaakt, van dit heugelijke moment. Ik zag al wat buren nieuwsgierig toekijken wat er nu voor een geel gevaar in de straat was gearriveerd. Nou, als het aan mij ligt gaan ze 'm nog heel vaak voorbij zien komen.

Omdat ik al de hele dag in touw ben en vanavond om eerder de Quest te halen direct na thuiskomst van mijn werk ben vertrokken viel ik om van de honger en heb dus de nieuwe aanwinst voorzichtig in de garage neergezet. Hij is langer dan ik dacht en het kostte nogal wat moeite om genoeg ruimte te creeeren om de mobiel er helemaal in te krijgen. Dat moet anders dus zal ik daar de komende dagen eens flink aan de slag gaan. De garage staat driekwart vol met resten van bouwmaterialen van klussen van de afgelopen 15 jaar en het wordt tijd dat ik daar eens afscheid van ga nemen. Dan kan ik gelijk het openhaardhout dat ik zolang daar gestald had achterom onder de overkapping bergen. Als ik dan ook nog mijn gereedschap, dat ik overal en nergens heb liggen, verzamel en op een plank aan de muur hang dan kan ik eidelijk aan de slag met het op maat zetten van de trapas en de ketting eventueel aanpassen. De vorige eigenaar is even lang als ik maar ongetwijfeld zal ik wat moeten afstellen. Maar eerst een ruimte maken waar ik met plezier aan de Quest kan sleutelen. Tijdens mijn eerste bezoek aan de verkoper werd duidelijk dat de voorderailleur niet meer deed wat 'ie geacht wordt te doen. Dat was al een tijdje zo maar voor werd toch maar 1 blad gebruikt dus was er geen toen reden om tot reparatie over te gaan. Nou ik heb een andere mening: alles moet spic en span zijn en daar gaan we aan werken. Te beginnen met de afstelling, dan onderhoud aan alles, en dan maar es over de buitenkant en de kleurstelling nadenken want een ambulance noch een ANWB wagen waren mijn droom....

zondag 2 mei 2010

Sinds vandaag een velomobiel


Ik fiets met veel plezier dagelijks op mijn buk-ATB van thuis naar mijn werk en terug. De afgelopen tijd heb ik me steeds afgevraagd hoe ik dat ook voor elkaar kon krijgen zonder nat te regenen. Dan kom je op een belachelijke constructie of op een velomobiel uit. De eerste optie laat ik graag aan anderen over maar de tweede optie sprak me wel aan. Maar die vervoermiddelen blijken flink aan de prijs. Dan maar een alternatief bedenken. Flink spitten op 't web leverde een gigantische berg informatie op, ook al is het voor mij een uitzondering als ik een velomobiel tegenkom. Het lijkt wel of er in verhouding veel meer webpagina's en fotomateriaal op het web bestaat dan dat er aan velomobielen rondrijdt. Sterker nog, ze zijn me nooit opgevallen en in de tijd sinds het verschijnsel mijn aandacht heeft, heb ik alleen een Quest en een Mango in het 'wild' mogen aanschouwen, en dan nog wel vanuit het raam van het kantoor waar ik werk, vijf hoog.(Ik heb een leuke baan en kijk niet de hele dag uit het raam). En ik heb in heel mijn leven (51 jaar slechts) nog maar 1 keer een Quest gezien op het fietspad waar ik ook op reed, dus van heel dichtbij (en heel kort want deze ging als een kogel!)

Mijn eerste confrontatie met laaggebouwde fietsen was een tadpole trike waar ik tegenaan liep bij een lokale ligfietsenwinkel. Rijden op die constructie beviel me goed, maar de prijs lag wat hoog voor alleen een andere vorm van fietsten waarbij ik zo mogelijk nog meer regen op ging vangen. Vervolgens had ik m'n zinnen gezet op een zelfbouw alumobiel van Alligt maar dat is het uiteindelijk niet geworden, ook al jeukten mijn vingers bij het zien van de fotoreportages van andere enthousiasten die met verve hun mobiel zelf tot 'leven' weten te wekken. Maar ik kon me bedwingen, het zelf bouwen trok me sterker dan de Alleweder als velomobiel. Ik heb er een proefrit mee gemaakt en dat was niet het succes dat ik ervan verwacht had: de snelheid die ik (als ongetrainde velomobieler) wist te bereiken viel me tegen. Verdere zoekend kwam ik overzichtjes tegen met de luchtweerstanden en maximale snelheden van de verschillende velomobielen en steeds bleek de Quest daar een topper. Maar een Quest kopen bleek een aanslag op de financiele situatie en dus heb ik best lang de kat uit de boom gekeken en uiteindelijk dus vandaag toegehapt: een Quest 3 x 20" van 2003 is nu dan mijn eigendom. Nog niet helemaal, a.s. dinsdagavond zal ik met behulp van een aanhangwagen de gele banaan, sigaar, onderzeeër, en wat al niet meer, gaan ophalen en zal ik hem hier thuis liefdevol in de garage stallen. Ik hoop dat ik er nog heel veel plezier aan zal beleven, want ik heb al over Quests gelezen waarvan aangegeven wordt dat ze 3 1/2 keer de wereld rond geweest zijn (140000 km) en zover is deze nog niet. Wel is er wat werk aan, waaronder wat barstjes (en zelfs een gat bovenop de bult) in de gelcoat en in ieder geval grondige schoonmaak en onderhoud aan alles wat er te onderhouden valt. En in eerste instantie afstellen op mijn lengte en mijn voorkeuren uiteraard, maar ik heb al heel veel nuttige upgrades op het web gezien die mij ook wel wat lijken dus voorlopig kan ik aan de gang.

Enthousiast geworden door de blogs van o.a heren Botter en Schermer heb ik bedacht dat ik via dat medium ook mijn wederwaardigheden met de QUEST zou kunnen vastleggen.. Daar ben ik nu dus mee begonnen, ook nieuw voor me en dat kun je ongetijfeld nog goed afzien aan mijn blog, maar daar ga ik me ook nog even in verdiepen.

Details: QUEST 78 3 x 20", hoofdkleur geel, 6volts installatie met claxon en richtingaanwijzers. Dit is eigenlijk alles wat ik ervan weet, en ja, dat ik er heel veel zin in heb om ermee aan de slag en op pad te gaan ook om andere enthousiasten te ontmoeten..