donderdag 29 december 2011

oliebollentocht 2011

Zoals ieder jaar is er deze week tussen Kerst en oudjaar wederom een Oliebollentocht verreden. Deze keer was er genoeg ruchtbaarheid aan gegeven om omroep Max wakker te krijgen, want Velomobielrijden kun je heel lang volhouden, de oudste deelnemer was dit jaar 75 jaar! Samen met wat streekgenoten ben ik dit jaar ook helemaal naar Schermerhorn gefietst, enkele reis zo'n 120 kilometer. Dat was dinsdag na Kerst, heb ik eerst nog een ochtend gewerkt, erna naar de verzamelplaats, bij Bram, alvast even koffie met appeltaart, blijkbaar het favoriete gebak van velomobilisten. We kwamen na een fietstocht van 5 uur, langs de Rotte, de Amstel en dwars door hartje Amsterdam aan. Mijn knie deed een beetje pijn, ik ben niet gewend aan zulke lange tochten. Het was al donker bij de sporthal waar de volgende dag de tocht zou starten. Deze was afgehuurd zodat deelnemers van ver de dag voor de tocht al konden blijven slapen en/of de dag na de tocht huiswaarts keren, de sporthal was een soort hotel. Dat bleek te kloppen, inclusief ontbijt. En goed geregeld, weliswaar 1 hele grote ruime kamer maar plaats zat voor iedereen. 's Avonds wat gebabbeld met medefietsers, biertje erbij, en in de onderdelen gegrasduind die Wim en Kees daar hadden uitgestald. Wim helpt de velomobieltechniek te innoveren, Kees heeft het velomobielbestand van Noord Holland in onderhoud. Er werden ook foto's en videos over VM tochten vertoond, best leuk met het commentaar van genoemde 2 heren erbij. Daarna de oordopjes in en proberen te slapen... De volgende morgen al vroeg ontbijt en daarna ging het gebeuren. Dinsdag nog lenteachtig weer, woensdag een snijdend koude en harde wind, en tegen als we na de tocht, de oliebollen en de snert weer op huis aan zouden gaan. Een imposant gezicht, het enorme aantal voertuigen, en vooral een waar kleurenspel. Ik heb heel veel respect voor Nico, de timmervakman die de houten QUEST heeft gemaakt. Om 11 uur gingen we in groep A van start en vanaf de eerste meters voelde ik m'n knie steken. Ik had nog een klein hoopje dat het vanzelf over zou gaan. Het tempo wisselt sterk in zo'n groet groep er daar kon ik maar matig mee mee. Na de koffiestop heb ik besloten me voor de rest van de tocht af te melden en de thuisploeg gemeld alvast richting thuis te gaan, ik had nog zo'n 130 km voor de boeg, ik moest de volgende dag weer werken en ik had geen zin om uit te vallen bij de 2e helft van de OBT of de die avond terugrijdende groep te belasten met mijn knieprobleem, of mezelf compleet te forceren. Op deze manier had ik nog een halve dag daglicht, ook handig als je alleen rijdt en de weg allen door de GPS weet te vinden, en qua tijd ook ruimte om mijn eigen tempo te rijden. Dat is eigenlijk heel prettig gelukt, achteraf viel de ellende mee, want bij flink doortrappen had ik geen last, wel steeds bij het optrekken na een stop of afremactie. Ik heb die afstand met een voor mij alleszins acceptabel gemiddelde van boven 25 KM/u en binnen 5 uur afgelegd, iets wat ik zonder die knie al okay zou hebben gevonden, want ik ben nu eenmaal nog niet zo'n doorgewinterde kilometervreter. De laatste kilometers, dwars door Rotterdam vielen me wel zwaar maar dat sluit ik dan af met mijn normale woonwerktochtje, dus dat fiets ik met 2 vingers in m'n neus. Wel heel goed opgelet dat ik onderweg ieder half uur dronk en ieder uur at, een tip van Hans van der Waal, die met ons meereed op de heenweg en ook al heel wat kilometertjes met diverse soorten velomobielen heeft afgelegd. Al met al 2 heel erg geslaagde dagen, waarin ik toch gedaan heb wat ik wilde, nl de obt rijden en zowel de heen - als terugweg ook met de fiets, en mede VM-ers ontmoeten. Dank aan de organisatie die deze dag volkomen vlekkeloos hebben georganiseerd. Ik hoop volgend jaar weer beter beslagen ten ijs te komen, om de progressie erin te houden. Vorig jaar met de auto heen en weer en alleen de OBT gefietst, dit jaar alles met de fiets, op een stukje OBT na en volgend jaar misschien wel alles, maar we moeten uiteraard afwachten welke VM helden er volgend jaar aan willen beginnen. Maar ik zou er graag bij zijn, hoe dan ook.

maandag 26 december 2011

Doorzzzzzagen

De laatste voorbereidingen voor de OBT 2011, om de Kerst mee door te komen. Gisteren, eerste Kerstdag heb ik de top er nog maar es een keer vanaf gehaald. Deze was nog niet helemaal vastgezet sinds het laatste grote onderhoud en aangezien ik nu al een paar maanden rondrij met 6 van de 14 boutjes om de top op z'n plek te houden besloot ik dat dat wellicht helemaal niet zo veilig is en dus moest er toch iets gebeuren. En aangezien deze week de snelheidsmeter ijzerenheinig NUL bleef aangeven was er nog even werk aan de winkel.
Dus het plakbandje eraf en de 6 boutjes eruit, en aan de kant met die top. Heerlijk, de ruimte om de zaak even te stofzuigen, hier een daar de kabelloop etc. te controleren, even in het achteronder wat orde op zaken stellen en de op klinkerwegen zachtjes klapperende koplamp van een stukje zelfklevende stof te voorzien. Verder was er weinig niet in orde binnenin, dus erna ook even buitenom. Vies van onder, doe je niks aan behalve nu en dan een emmer sop, dus nu ook. Bandjes waren nog goed op spanning, maar de kabel van de snelheidsmeter was volkomen door. Niet doorgesleten maar ik den dat er een keer een tak ofzo is meegenomen met het bandje waardoor de kabel is gebroken. Hoe het ook zij, even het soldeerpistool erbij en een stuk krimpkous en nu werkt het weer. Ik heb denk ik zo 100 km gemist op de teller dus wel onthouden als ik de stand weer 's aan VM doorgeef.
Wieldoekje er weer op, de hele fiets afgenomen en in de autowas gezet dus morgen glimmend richting Schermerhorn, om daar de nacht door te brengen in de sporthal. Ik heb me geprobeerd voor te stellen hoe dat is, net alsof er bij een ramp een ontruiming ofzo is geweest in je woonwijk waardoor je met de hele straat ondergebracht wordt in een gemeentelijke 'opvang', alleen doen we het nu vrijwillig. Ik neem wel oordopjes mee, ik kan me voorstellen dat er nog lang doorgepraat wordt, dat er mensen hele wouden gaan liggen doorzzzzzzzagen en dat er veel te vroeg wordt opgestaan, en daar slaap ik slecht op. Verder moet je 2 dagen compleet self supporting zijn dus genoeg eten, drinken (3liter=3kilo-Camelbak), kleding en andere zaken zoals luchtbed en slaapzak, maar ook reserve onderdelen, gereedschap en de nodige gadgets zoals gsm, gps en camera. Verder een verzameling batterijen om al die gadgets en het licht op gang te houden die 12 uren, dus het totaal van de fiets gaat denk ik de 45 kilo wel naderen. Maar na deze kleine servicebeurt is de Quest er helemaal klaar voor. Ik ben benieuwd hoe ik er woensdagavond na 300 KM op terugkijk. Vorig jaar was ik een van de eersten met OBT-foto's op m'n blog want toen was ik een stuk minder sportief (met de auto), maar dat zal dit jaar niet lukken. Als ik thuiskom ben ik waarschijnlijk helemaal op, en ik doe er na vertrek in Schermerhorn minstens een uur of 5 over, ijs, weder en pech dienende. Als ik de weerberichten mag geloven (en ik hoop dat ze kloppen) hebben we de komende dagen niet te maken met extreem weer, zoals ijzige temperaturen, storm of overmatige neerslag. Of je zou de hoge temperaturen rond de Kerst 2011 als extreem moeten beschouwen...

zaterdag 17 december 2011

Power to VM


Ha, gaan we een actiegroep beginnen? Soms komt dat best wel in me op, een actiegroep om fiets- en vooral VM-onvriendelijke verkeers aangelegenheden op te lossen en verbeteringen aan te brengen. Maar dat bedoel ik nu ff niet. Nee het gaat letterlijk om de power voor mijn VM, die ik langdurig nodig zal hebben de komende Oliebollentocht, maar vooral erheen en erna weer terug naar huis, de donkere dager rond Kerst zijn ware stroomverslinders. Ik heb mijn eigen reserveaccu bedacht: een stukje rioolbuis (32 mm) met een gelijmd dopje aan de ene kant en een schroefdop aan de andere kant, ruimte erin voor 6 C-cellen, wat plakband en een paar draadjes met een stekkertje. Zo'n snoertje haal je voor een paar duppies in iedere winkel waar ze aansluitmateriaal voor een stereo hebben, het plastic bij de bouwmarkt. Ik heb er 5 C-cellen inzitten van de Lidl, 3,49 per 2, dus voor 10,47 Euro, heb ik ook nog een reserve. Het plastic, snoer en plakband kost ook een paar euro, Dus voor zo'n 15 euro heb ik een extra accu, ook 4 Ampere als de loodaccu en de cellen zijn individueel oplaadbaar. En het werkt! Ik fiets er nu een paar weken mee rond en hoef maar eens in de anderhalf a 2 weken op te laden. Dan gaat het toch om een uur of 8 a 10 stroom, het is natuurlijk niet altijd donker als ik fiets. En nog mooier, deze constructie is lichter dan de loodaccu, deze weegt 545 gr en de 6v-loodaccu 707 gram.
Ik heb de buis pas gemaakt voor 6 cellen omdat ik niet zeker wist of 5 cellen voldoende prik geven (er staat 1.2 V op de cellen) maar dat doen ze wel, sterker, ze geven samen iets meer dan 7 Volt. In een vers opgeladen toestand geeft een cel 1.44 V. Dus had ik een stuk ruimte in de accu over. Geen zin om weer te zagen zocht ik iets dat geleid en erin zou passen en het bleek dat een imbusdop van 14 mm die ik speciaal voor de Quest gekocht heb om het achterwiel los te draaien er precies in past. Deze weegt 114 gram dus ik wil nog wel wat anders maar voor nu helpt het. Samen met de loodaccu hoop ik het met deze oplossing die 330 KM uit te zingen, die ik overigens niet allemaal in de duisternis hoop door te brengen. En in de sporthal kunnen we nog bijladen dus alleen deze powerpijp zou het al moeten redden.

zaterdag 3 december 2011

Miskoop van het decennium

Mijn huidige bukfiets, een ATB is inmiddels 3 jaar oud en deels gesponsored door mijn werkgever. Iedere 3 jaar mag je zo'n 'fiets van de zaak' kopen die je dan in maandelijkse termijnen van je bruto salaris terugbetaalt, dus die fiets kost maar de helft en door de gespreide betaling merk je er niks van.
Een bukker blijft altijd een goede fiets als je met andere niet vm-ers wilt gaan fietsen of bij warm weer heen en weer naar het werk. Dus ik ben aan het spitten gegaan en na veel tests en sites lezen en proefritten maken ben ik op een Batavus Venturo Supreme uitgekomen. Mooi design (of niet, smaak) en belangrijker: prima specs, waaronder een Alfine 11-versnellingsnaaf en schijfremmen. Ik wilde graag schijfremmen omdat ik met de vorige atb op de stadsroute nogal wat remblokjes heb versleten en daar vanaf wilde. En een derailleur is zo open best onderhoudsgevoelig. Dus na lang wikken en wegen een leverancier uitgekozen op internet die mij de fiets met een aantrekkelijke korting ging bezorgen. En inderdaad, gisteren arriveerde de fiets dus. Netjes afgemonteerd in een doos, op het oog onbeschadigd en gaaf. Helaas was het eerste commentaar van de bezorger 'hij is wel zwaar, ik heb soms fietsen die amper iets wegen'. Bleh, dit is geen carbon maar gewoon aluminium en weegt 17 kilo, mooi zat voor een woonwerkfiets die door de slimme marketeers van Accell ook als trekkingbike aan de man wordt gebracht.
Hup, fiets uit de doos, stuur recht en pedalen op hun plek, en daarbij viel me eigenlijk al op dat het stuur heel gemakkelijk naar rechts 'viel'. Ik teste dit door de fiets met het voorwiel van de grond te tillen aan de bovenste buis, vlak achter het stuur en jawel, steeds naar rechts. Toch maar 's een ritje maken en inderdaad, de fiets wil dolgraag rechtsaf. Loshandje is helemaal niet te doen, ik ga haast op m'n plaat. En aan de fiets of voorvork is helemaal niks te zien, geen verbogen frame of vork, wiel staat recht, een raadsel. Na deze eerste testjes toch even de leverancier gebeld en die vind dat ik foto's moet maken zodat zij die dan kunnen beoordelen. Ik heb op dat moment geen camera bijdehand en er eigenlijk al helemaal geen zin meer in en dat laat ik weten. Nou, kun je dan bij de locale fietsenmaker langs dan kan die misschien beoordelen wat er mis is. Tuurlijk, ik koop een fiets via internet en het eerste wat ze voorstellen is dat ik maar even naar de echte fietsenmaker moet gaan, en ze betalen niet zomaar ieder bedrag, daar moet dan eerst een prijsopgave voor worden gemaakt en overlegd en als dat dan okee is mag dit gebeuren. Ik vraag maar niet wat er gebeurt als de fietsenmaker, die natuurlijk direct ziet dat dit een gloednieuwe fiets is die niet bij zijn zaak is gekocht, een hoger bedrag rekent dan wanneer hij zelf de fiets zou hebben geleverd. Logisch. Maar ik geef aan dat ik daar allemaal geen zin in heb, ik koop niet een nieuwe fiets om er direct, vanaf dag 1 een hoop extra gezeur en gedoe mee te hebben en geef aan dat ze de fiets van mijn part direct omruilen voor een nieuwe, maar dan een goede. Neen, zo werkt dat hier niet, na veel zeuren en aandringen willen ze dan de fiets weer ophalen en dan ZELF beoordelen en als zij inderdaad overtuigd zijn dat er iet aan de fiets mankeert, dan zullen ze het 'oplossen' en het extra vervoer voor hun rekening nemen, maar als zij zelf gemakshalve roepen dat er niks aan de fiets mankeert mag ik die rekening betalen. Dus zoals de slager die zijn eigen vlees keurt, hoe groot is de kans dat íe het vlees niet in orde vindt? Dat geef ik aan maar de leverancier is onverbiddelijk, en begint over kleine lettertjes. Ik lees die zelf ook even en ontdek dat ik binnen 14 dagen de fiets terug kan sturen, dat kost me eenmalig 25 euro. Dus dat ga ik maar doen want deze fiets kan me niet meer bekoren. Wat er ook aan gedaan wordt, de rechtuitstabiliteit blijft een zwak punt. Omdat ik vanmorgen met het OV naar m'n werk ben gekomen, omdat ik met de nieuwe aanwinst terug zou gaan besluit ik toch maar met deze fiets naar huis te gaan, om mezelf te bewijzen dat ik het niet verkeerd zie en dat de sporing echt niet in orde is. Ik stap op zoals ik altijd opstap, al rijdend op het linker pedaal gaan staan en dan m'n rechterbeen over het zadel heen slingeren, en ik heb amper tijd om even te schakelen want direct valt de linker cranck, die waar ik net op stond, van de trapas!! Deze blijkt maar met een heel smal randje, 1 a 2 mm, op de trapas vast te hebben gezeten. Ik had m'n nek wel kunnen breken! Ik zet de fiets snel weer terug in de stalling en stap op de tram, nu 100 % overtuigd dat deze fiets mij door de voorzienigheid wordt afgeraden.
Wanneer ik eruit ben met het terugdraaien van deze transactie zal ik hier verslag doen. Voorlopig is het hier toch geen warm weer dus ik heb geen haast met een nieuwe openluchtfiets... ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ==UPDATE:IZIBIKE, de leverancier van de fiets, die ik geselecteerd heb op basis van het feit dat ze de door mij uitgekozen fiets voor de laagste prijs aanbieden en niet al te veel negatieve berichten op het web, heeft eindelijk de aankoopsom teruggestort, weliswaar deden ze daar een week of 3 over en pas na een paar zeurmailtjes. Erna heb ik nog contact opgenomen om te melden wat er werkelijk met de fiets fout was. Inderdaad heeft de leverancier, zoals ik voorspelde, niks aan de rechtuitstabiliteit van de fiets kunnen ontdekken, maar ze zullen niet echt een loshandje-test hebben gedaan want dat kon met deze fiets gewoon niet. Maar omdat de cranck inderdaad een defect was hebben ze me de vervoerskosten ook nog vergoed. Ik heb dus alleen 1 keer vervoerskosten,die naar mij toe, moeten betalen. Wat ik hiervan geleerd heb is dat je fiets door een echte fietsenmaker op de hoek wellicht beter wordt afgeleverd maar dat kost meer, soms schrikbarend veel. Ik dit geval zou me dat 450 Euro meer gekost hebben en dat vind ik een verschil dat groot genoeg is om volgende keer toch weer via het web zaken te doen.