maandag 29 november 2010

De dood of de oliebollen

Vrij naar de Kneet's roemruchte uitspraak : 'de dood of de gladiolen' ofwel gaan tot je doodvalt of wint, en in dat laatste geval kon de zegevierende sporter een bos 'gladiolen' in ontvangst nemen. Hoe kom ik daar op. Nou, afgelopen zaterdag ben ik een trainingsrondje wezen maken, alvast een stuk richting Tilburg, even kijken hoe de vlag erbij hing met mijn conditie. Dit is mijn eerste winter dat ik over een Quest beschik en ik heb de indruk dat het als het koud is allemaal wel wat zwaarder gaat dan wanneer je in een zonnetje bij 23 graden een rondje fietst. Alles is minder: rijden in het donker, met neerslag, verblindende tegenliggers, kou in alles wat buiten de Quest steekt, rubber dat minder soepel is en het mechaniek dat er ook last van lijkt te hebben en zwaarder draait, en dat alles had zwaar zijn weerslag op mijn prestaties. Ik had moeite een fatsoenlijk gemiddelde te rijden en na een km of 60 had ik het wel gehad, want de verzuring sloeg toe. Jammer want ik had nog een flink stuk te gaan, ik was eigenlijk net over de helft van mijn training. Mijn tempo daalde dramatisch en de verdunlimonade die ik mee had bracht ook geen verlichting, dus het lag niet aan de koolhydraten. Mijn benen voelden aan als pap, karnemelksepap. Even was ik in staat om de pijp aan Maarten te geven en met een taxi naar huis te gaan. De dood, volgens de Kneet. Maar opgeven is geen optie.

Na een pauze, even eruit, stukje heen en weer lopen, ging het weer en ik stelde vast dat als ik rustig bleef bewegen, ook al voelde dat niet lekker, ik er toch nog 22 a 23 uit kon persen. Dat heb ik dan ook geprobeerd vol te houden, maar steeds sneller dienden de momenten zich aan dat ik weer een pauze moest nemen, ook geen pretje als het rond het vriespunt is en er ook nog een venijnig windje staat. Enfin, uiteindelijk na een uur of zeven thuis gekomen, eerst een tijdje onder de warme douche om weer tot mezelf te komen (heerlijk zo'n douchecabine waar je ook een zitje in hebt..) Ook al ging ik niet zo snel, voor mijzelf wel een prestatie, al zal ik volgende keer de hartslagmeter weer omdoen en zodoende zien te voorkomen dat ik te lang in het anaerobe gebied blijf hangen en mijn eigen verzuringsvonnis teken. Heh, dat klinkt erger dan het is, want ik voel me weer prima en moest me zelf vanavond, de avond met de meeste filekilometers ooit, bedwingen om niet toch maar weer een rondje te gaan fietsen. Nee, daar wacht ik even mee, want ik heb een Perfect Moiree achterband besteld waarvan ik begreep (uit diverse doorgaans zeer betrouwbare bronnen) dat die meer grip geeft met nat of glad weer, en dat is het nu zeker. Over nieuwe aanschaffen gesproken, stuitte dit weekend ook op een Duitse site, bike-discount.de, waar de BenM Ixon IQ Speed nog geen 120 Euro kost, een complete set met accu en lader. Berg geld voor een enorme berg licht. Toch gelijk maar besteld, kost 'maar' 2/3 van wat je elders betaalt en verzenden is 4.95 in de EU. 'k Was wel aan een serieuze lamp toe inmiddels. Ik ben benieuwd. Want als ik door slecht zicht 1 keer een obstakel verkeerd inschat of over het hoofd zie, zit ik zo aan 1000 of 1500 euro schade...

Er resten dit jaar nog een paar weken om te trainen voor de OBT. Ik heb die hotelkamer toch nog maar effe aangehouden want, zekerheid voor alles, ik wil De veelbesproken, veelgefilmde en vaakgefotografeerde Tocht dit jaar dolgraag eens meemaken. En heen en weer plus de OBT in 1 dag zie ik dit jaar nog even niet zitten. Maar dankzij het hotel mag ik er twee dagen over doen. Ik kan haast niet wachten!

dinsdag 23 november 2010

Popupkillers

Sinds vorige week ga ik dagelijks met de Quest op en neer naar mijn werk. 't Is er wel het weer naar, op hetregentbijnanooit.nl zie ik dat het deze maand erbarmelijk is met regenritten alhoewel ikzelf eigenlijk nauwelijks druppels heb gevoeld. Kwestie van geluk/timing/buienradar etc. En dankzij mijn geliefde schuimkapje, waar ik het en warm en grotendeels droog mee hou, en dat laastste vooral sinds ik wat aanpassingen heb gedaan voor het instapgat. Een vizierbevestiging uit de koker van professor Ben Wiggers (http://keesvanhattem.blogspot.com/2010/09/21-09-2010-de-professor-innoveert.html) waar de kap mooi onder valt, en een rubberen stripje daar klem onder, VOOR het instapgat zodat de regen niet naar binnen sijpelt. Het is goed te zien op een plaatje in mijn vorige post. Extra velcro bandjes (popupkillers:-)) ter hoogte van de spiegels zodat de kap zich ook met een zuidwesterstorm of een afdaling met 80 km/u tegen de elementen weet te weren. En zo blijft 'ie waar 'ie hoort, always on top.
Goed te doen, maar zonder kap heb ik nog veel last met beslaande vizieren. Een kleiner viziertje, een paar flessen met rain en fog clear, wat doekjes aan boord om de ruit te wissen, en toch is dat allemaal soms niet afdoende en verwijder ik het vizier om het in het achteronder weg te werken. Maar ik heb weer een nieuw idee: ik ga aan mijn fietshelm (een Sinner ski/snowboardhelm uit de voorjaarsramsj van Halfords, voor een prikkie) een motorfietshelmvizier knutselen. Op het idee gekomen door het zien van foto's van Kees van Hattem's futuristisch ogende fietshelm-met-metallic-vizier. Ik heb nog een oude motorhelm liggen en het voordeel daarvan is dat een deel van het vizier dubbelwandig is (pinlock) en daardoor niet beslaat(net als dubbel glas dat meestal niet doet) dus dat lijkt me ideaal: niet beslaan, geen regendruppels en wind in je ogen, en als het zicht minder wordt kan 'ie omhoog, kortom, op een goed ventilerende maat(race)kap na de ideale oplossing. Aangezien die maatkap er misschien wel aan zit te komen ga ik nu niet zelf allerlei dure oplossingen bedenken. Ik wacht even de resultaten van de inspanningen van Wim Schermer en Jan Reus af.
Inmiddels heb ik contact met enige medevelonauten uit de omgeving, om gezamenlijk de rit naar de Oliebollentocht 2010 te ondernemen. Ik had voor de maandagnacht een hotelletje geboekt daar in de buurt maar we gaan in 1 dag heen en terug dus er komt binnenkort een 2-persoons kamer vrij in hotel de Villa in Dongen, en je kan er je velomobiel binnen stallen. Het zal mij benieuwen, ik heb tot nu toe een dagmax van 120 km en dit wordt als de tocht 70 km is een dagtotaal van tegen de 200 km, als we niet te vaak verkeerd rijden dan... Och, het moet te doen zijn, de woensdag, the day after the tocht before, heb ik ook maar vrijgenomen en er zijn nog wat weekenden om te trainen.. Binnekort mijn paklijst maar es opstellen. Je kunt je niet veroorloven dat je essentiele attributen zou vergeten, niet?

Quest 78 KM-stand 43504

dinsdag 16 november 2010

Windstil

... dat was het vandaag, en daarbij ook mistig. 'r Zal wel weer lekker veel file gestaan hebben, dit is daar het beste seizoen voor. Sneu voor ze, zeker als ik er langszoef en er misschien wel korter over doe dan deze auto-zitters. Mobiel, dat zijn ze niet als ze stil staan. Ik sta zelden stil, en zeker niet in een file maar dat gaat er misschien wel van komen, binnenkort met de oliebollentocht, nu nog een week of 6, met honderd velonauten op pad. Dit wordt mijn eerste en ik verheug me daar eigenlijk al op zolang ik weet dat het fenomeen bestaat. Om beslagen ten ijs te komen na de Kerst heb ik een extra vizier geknipt, wat lager dan de eerste, die gaat beslaan als ik een tijdje op pad ben, en omdat ik er niet overheen kan kijken is dat lastig en leg ik het maar naast de stoel, waardoor er opeens veel koele wind komt waar het daarvoor niet kwam en dat is dan weer even minder. Dus een extra vizier, wat hopelijk nog wel wat rijwind zal beteugelen maar waar ik wel overheen kan kijken. Niet alleen een beslagen vizier is lastig. Want man, man, wat een asociale verlichting hebben sommige tegenliggers! Ik fiets soms een heel stuk "ins Blaue hinein" omdat ik geen ruk voor ogen zie als dat in je vizier schijnt, en ik hoop dat dat wat minder wordt als ik niet door maar over het vizier kijk. Verdere tegenmaatregelen zijn een 100 lumen zaklamp die ik vanavond aan een spiegel van de Quest heb geknutseld. Het is een zaklampje dat bij de Aldi vandaan komt en 14 euro kost. Daaromheen past met enige moeite precies een klem waarmee je normaal 15 (of 22?) mm cv-buis aan de wand vastklikt. Dit klikken kost enige kracht (met een tang gaat het net) en die extra moeite is mooi want zo zal ik 'm niet snel verliezen en grijpgrage vingertjes zullen daar ook moeite mee hebben. En dat ziet er dan zo uit als op foto 3. In een vorige post meldde ik dat ik de Cateye koplamp die er al in zat voor ik de renovatie van de Quest begon, gewoon weer zou gaan gebruiken. Toen gaf Edwin Gijzen in een comment aan dat hij veel licht wel belangrijk vond. Ik verwachtte er wel mee toe te kunnen, alleen maar verlichte wegen hier in de randstad maar daar kom ik nu, in de donkerste dagen voor Kerst op terug. Veel onverlicht, en veel uitgevallen, wat soms maanden duurt. Inderdaad, Erwin heeft volkomen gelijk, meer licht is aan te raden. Zien en gezien worden. Nu dus een (misschien tijdelijke) oplossing met een extra lamp. Als dit batterijen vreet of alsnog niet toereikend blijkt zal ik wat anders bedenken, misschien ga ik dan toch de blijkbaar wat bleke Cateye vervangen door een lumenkanon, wie weet..
Overigens werkte de luchtinlaat die ik beschreef in mijn vorige post voor geen meter, vandaar eigenlijk ook de titel van dit epistel. Het moet echter mogelijk zijn op een manier ergens rijwind "naar binnen te scheppen" en het dan via een (wellicht veel dikkere) slang ergens heen te leiden maar zoals ik het nu gedaan heb werkt het voor geen meter. Jammer, dan toch de claxon straks maar weer terug in dat gat. Ach, sommige dingen aan de Quest zijn te verbeteren, andere zijn al op z'n best.

donderdag 4 november 2010

'n Frisse wind...

Gelukkig is de nieuwe regering wat reëeleer dan de vorige, waar het gaat om CO2 opslag onder dichtbevolkte streken. Dat is afgeblazen (let op de woordspeling) en daar zijn we hier maar wat blij mee!. Niet alleen is nog lang niet duidelijk hoe (on)veilig CO2 opslag is, maar iedereen hier in de omgeving was ook bang dat de huizenprijzen erdoor beïnvloed zouden worden, en de huizenhandel ligt al op z'n gat, dus vandaar dat hier de vlag uit kan en de (tripel) kurken knallen.

Een reden van een hele andere orde, waarom er ook een frisse wind gaat waaien is een van de constructies die ik de afgelopen tijd gemaakt heb. In oudere posts kun je lezen dat ik een gastoeter heb omgebouwd tot claxon, bediend door de boordpomp. Dat was in zoverre geen succes, dat de pomp, rechts op de voorwielkast, eigenlijk net niet genoeg ruimte had om er 'ns even lekker een zwengel aan te geven als er gevaar dreigde. Het is me vaker overkomen dat ik effe wilde toeteren en dat ik te weinig druk opbouwde met als gevolg dat tegen de tijd dat er echt geluid kwam het gevaar alweer was geweken. Of ik claxonneerde te vroeg zodat de boodschap ook op die manier niet duidelijk was. Dus weg ermee. Ik kwam ergens een simpel claxonnetje tegen met een rubber balgje dat ik nu naast me op de vloer heb liggen en dat ik over de rand steek als nodig.
Het claxongat voorin, daar moest ik ook wat mee. Ik wilde niet de originele electrische toeter terug zetten en heb het gat nu in gebruik als inlaat. Ik heb de oranje trompetvormige kelk van de gastoeter aangesloten op een stuk slang en dat netjes via het frame en stuur naar het instapgat geleid alwaar ik er nu gericht een frisse luchtstroom op na houdt. Deze luchtstroom kan ik gebruiken om in m'n gezicht te blazen of om een vizier te ontwasemen, ik hoop dat er bij gewone snelheid ten minste een beetje druk op komt. Op de foto zie je ook een witte koker, dat is een kunststof hoeklijn die ik met tieraps zodanig vastgemaakt heb aan het frame en aan het steeltje van de voorderailleur dat de ketting niet meer tussen het kleine blad en deze hoeklijn door kan. Deze oplossing dient te voorkomen dat de ketting er daar nog afloopt want dan zit 'ie net als laatst, direct klem tussen het blad en de rest van de constructie en tob ik me een bult om de ketting weer om te leggen. Sowieso geen pretje in het donkere vooronder, met kou en nattigheid, en heel de winter op het middelste blad blijven rijden had ook een optie geweest, maar soms, bij een stijl klimmetje is een klein blad toch niet te versmaden.Verder verbeteringen zijn een carbon houdertje voor mijn camera en een heus windscherm, jawel. Op de foto met het windscherm zie je en witte band over de 'motorkap' lopen, dat is een zelfklevende rubberen tochtstripje dat ervoor moet zorgen dat regen niet van de top het instapgat bereikt maar netjes rechts en links naast de Quest terecht komt. En als laatste een tiloog aan de achterkant, dat ik toch wel miste bij het met de hand op z'n plaats manouvreren. Die van Wim Schermer is uiteraard mooier maar pas onlangs schoot me te binnen dat ik die wellicht tegenwoordig bij Ymte cs. kan bestellen. De gewone groothandel deed eerder moeilijk over het leveren van zegge en schrijve 1 stuks, snap ik ook, dus ik had dat al opgegeven. Wat ik er nu op heb zitten vind ik zelf wel passen in het Quest lijnenspel.
De fietstochten van de afgelopen tijd? Viel mee, heb wat overgewerkt, ben nog wel een paar keer een rondje wezen fietsen, fiets uiteraard dagelijks woonwerk met de ATB, en straks met kou, nat, glad etc. met de Quest. Daar ben ik nu de laatste losse eindjes aan het oplossen. Dan kan de top er definitief op en kan ik weer naar hartelust tekeer gaan met de Quest.