Een reden van een hele andere orde, waarom er ook een frisse wind gaat waaien is een van de constructies die ik de afgelopen tijd gemaakt heb. In oudere posts kun je lezen dat ik een gastoeter heb omgebouwd tot claxon, bediend door de boordpomp. Dat was in zoverre geen succes, dat de pomp, rechts op de voorwielkast, eigenlijk net niet genoeg ruimte had om er 'ns even lekker een zwengel aan te geven als er gevaar dreigde. Het is me vaker overkomen dat ik effe wilde toeteren en dat ik te weinig druk opbouwde met als gevolg dat tegen de tijd dat er echt geluid kwam het gevaar alweer was geweken. Of ik claxonneerde te vroeg zodat de boodschap ook op die manier niet duidelijk was. Dus weg ermee. Ik kwam ergens een simpel claxonnetje tegen met een rubber balgje dat ik nu naast me op de vloer heb liggen en dat ik over de rand steek als nodig.
Het claxongat voorin, daar moest ik ook wat mee. Ik wilde niet de originele electrische toeter terug zetten en heb het gat nu in gebruik als inlaat. Ik heb de oranje trompetvormige kelk van de gastoeter aangesloten op een stuk slang en dat netjes via het frame en stuur naar het instapgat geleid alwaar ik er nu gericht een frisse luchtstroom op na houdt.
Deze luchtstroom kan ik gebruiken om in m'n gezicht te blazen of om een vizier te ontwasemen, ik hoop dat er bij gewone snelheid ten minste een beetje druk op komt. 
Op de foto zie je ook een witte koker, dat is een kunststof hoeklijn die ik met tieraps zodanig vastgemaakt heb aan het frame en aan het steeltje van de voorderailleur dat de ketting niet meer tussen het kleine blad en deze hoeklijn door kan. Deze oplossing dient te voorkomen dat de ketting er daar nog afloopt want dan zit 'ie net als laatst, direct klem tussen het blad en de rest van de constructie en tob ik me een bult om de ketting weer om te leggen. Sowieso geen pretje in het donkere vooronder, met kou en nattigheid, en heel de winter op het middelste blad blijven rijden had ook een optie geweest, maar soms, bij een stijl klimmetje is een klein blad toch niet te versmaden.
Verder verbeteringen zijn een carbon houdertje voor mijn camera en een heus windscherm, jawel. 
Op de foto met het windscherm zie je en witte band over de 'motorkap' lopen, dat is een zelfklevende rubberen tochtstripje dat ervoor moet zorgen dat regen niet van de top het instapgat bereikt maar netjes rechts en links naast de Quest terecht komt. En als laatste een tiloog aan de achterkant, dat ik toch wel miste bij het met de hand op z'n plaats manouvreren. Die van Wim Schermer is uiteraard mooier maar pas onlangs schoot me te binnen dat ik die wellicht tegenwoordig bij Ymte cs. kan bestellen. De gewone groothandel deed eerder moeilijk over het leveren van zegge en schrijve 1 stuks, snap ik ook, dus ik had dat al opgegeven. Wat ik er nu op heb zitten vind ik zelf wel passen in het Quest lijnenspel.De fietstochten van de afgelopen tijd? Viel mee, heb wat overgewerkt, ben nog wel een paar keer een rondje wezen fietsen, fiets uiteraard dagelijks woonwerk met de ATB, en straks met kou, nat, glad etc. met de Quest. Daar ben ik nu de laatste losse eindjes aan het oplossen. Dan kan de top er definitief op en kan ik weer naar hartelust tekeer gaan met de Quest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten