vakantierust

De afgelopen weken heb ik nauwelijks een Velomobiel aangeraakt. Vorige week lekker met m'n broer op vakantie geweest in Roquetas de Mar, een plaatsje in Spanje, in Nederland tamelijk onbekend. En ja, dat klopt, er gaan voornamelijk Spanjaarden op vakantie. Het nadeel is dat je niet overal even gemakkelijk met Engels terecht kan, het voordeel is dat eten en drinken er verrassend goedkoop is. We hebben zelfs een terras ontdekt waar het de hele dag door happy hour was : 2 voor de prijs van 1, en een (dubbele) fles San Miguel was daar 2,50. Kom daar eens om op een terras langs de Nederlandse kust.

Al fietsend wel kilometers gemaakt, want we hebben ter plaatse een paar leuke ATB's weten te huren. Wel een vreemd merk, maar wel nagenoeg nieuw en goed genoeg om een weekje de toerist op uit te hangen. En dat kan daar uitstekend: men streeft ernaar de hele kuststrook te voorzien van aaneengesloten wandel- en fietspaden, een streven waarin men al voor een groot deel is geslaagd. Het fietspad is er, weliswaar met enkele onderbrekingen, zo'n 15 tot 20 km lang. En dat is lang zat, het was ten slotte vakantie en tevens behoorlijk warm. Heerlijke vakantie, echt niks aan de hand en dus relaxed.

Maar vanaf het moment dat ik dinsdagmorgen heel vroeg thuiskwam, heb ik nauwelijks tijd gehad voor m'n Quest. Dinsdagavond spullen van de vakantie wassen en opruimen, woensdag repeteren met de collega's in de band van het bedrijf waar ik werk, donderdag visite die hun souvenirtjes kwamen ophalen en vrijdagmiddag weer vertrokken voor een feestweekend gesponsord door mijn werkgever. Overigens heel geslaagd, mooi weer en we hebben zelfs opgetreden voor onze collega's, heel gaaf.




Dus toen ik daar zondag van terugkeerde ben ik direct in de Quest gestapt en heb weer een eerste rondje afgelegd. Hier rond Barendrecht, langs de Maas en het golfterrein, er is zoveel moois zo dichtbij. Maar zo'n 25 KM, na 2 weken was het toch een beetje wennen.
Waar ik steeds meer tegenaan zit te hikken zijn 2 bobbels aan de binnenkant van de Quest ter hoogte van m'n armen, die lijken te zijn bedoeld als armsteun. Ze zitten voor mij echter op een zodanig onhandige plaats dat ik, met m'n ellebogen daarop, het stuur niet meer vast kan houden. Dus die ga ik er op korte termijn uit 'dremelen' en om geen stevigheid te verliezen zal ik over het vrijgekomen plek een stukje carbonweefsel lamineren. Nu rusten mijn armen noodgedwongen tegen mijn lijf en dat leidt tot warmte- en zweetontwikkeling. Dan onstaat er ruimte voor een andere oplossing voor armsteunen, en dat lijkt me koeler.

Verder wil ik een waterdichte kap over het instapgat gaan maken, waarschijnlijk ook van carbon, met een vizier van helder acrylglas. Deze kap moet me tegen regen en straks in de winter ook tegen lagere temperaturen gaan beschermen. Ik lees hier en daar wel dat zo'n oplossing in de zomer veel hitte kan veroorzaken in de Quest. Ik hou daar rekening mee door een regelbare ventilatiemogelijkheid in te bouwen, maar ook door mijn oplossing gewoon in cabriostand bruikbaar te maken. Dus de top moet er (deels) afkunnen en in de Quest passen. Hoe moet ik nog bedenken. Ik ga sowieso carbon, epoxy en gelcoat bestellen om hier en daar wat beschadigingen en scheuren te repareren en te verstevigen. Van alle klussen zal ik foto's maken en hier plaatsen zodat andere velomobilisten wat aan mijn ervaringen kunnen hebben of misschien op ideeen gebracht worden.