Marathonnetjes

Deze week mijn nieuwe cameraatje een beetje uitgeprobeerd. Waar zet ik 'm neer op de Quest, heeft het zin om in het donker te filmen, hoe interessant vind ik het zelf nog als ik 100 KM fiets en dat terugkijk etc. Ik had een 4GB SD kaartje in huis van de supermarkt en dat werkte heel aardig, was alleen wat snel vol. Ik wil met de OBT2011 wel delen van de heenreis, die in daglicht plaats zal vinden en de Oliebollentocht zelf opnemen en dan heb ik het toch wel over een KM of 300, wel een paar uurtjes dus. Dus ik heb een groter kaartje gekocht, van Sandisk nog wel maar dat viel tegen. De supermarktkaart, class 4 (schrijft minstens 4MB per seconde) werkte okee maar de Sandisk card van 32 GB, ook class 4, schrijft schokkerig en laat iedere 2 seconden de beelden even stilstaan. Jammer, maar dat is geen porem. Even contact gehad met de leverancier en die staat welwillend tegenover een omruilactie voor een class 6, dus de Sandisk gaat morgen retour met de post.

Vorige week 's morgens naar m'n werk zie ik een fietser die een paar honder meter voor me zonder op of om te zien botweg het fietspad van links opkomt en daarna op z'n gemakkie langzaam de koers naar rechts verlegt. Ik heb er geen last van want het gebeurt verderop. Even later ga ik 'm net onder aan het viaduct voorbij en tijdens de klim haalt hij mij weer in en sist 'Je bent een gevaar op de weg met zo'n ding'. Nu brak mijn klomp: iemand die zelf als een olifant door een porceleinkast fietst, van mij geen last heeft, niets gevaarlijks of bedreigends meemaakt en je dan dat soort verwijten maakt, ik was er stil van. Donker en mistig dus mijn lichaamstaal zal hem ook niks gezegd hebben. Ik vraag me af wat hij onderweg de passerende auto's, vrachtwagens, trams en stadsbussen meedeelt, die veroorzaken ten slotte honderden slachoffers, ik heb ooit alleen een hondje geraakt en een paard laten schrikken.


Vanavond lekker in de woonkamer even de Marathonnetjes omgelegd: Ben benieuwd of het morgen zwaarder of lichter gaat dan met de Kojaks met antiplatt. En of het nog lang mistig blijft...

Lek boven

Deze week weer het deksel van de Quest moeten lichten. Gelukkig heb ik de top nog steeds niet definitief vastgeschroefd en gekit, dus het is zo gepiept. Het heeft ook zo z'n voordelen, je kunt alles weer 's checken, en overal goed bij. M'n B&M scheen wat links van het midden, niet handig als je eigenlijk rechts de berm zou willen kunnen volgen, dus dat heb ik even bijgesteld. Maar de hoofdreden was natuurlijk mijn knipperprobleem. Deze donkere en vaak mistige dagen is het zo mogelijk nog belangrijker je zichtbaarheid zo groot mogelijk en je intenties zo duidelijk mogelijk te maken in je Quest, dus zorg dat het licht werkt. Nou dat doet het nu gelukkig weer, ik heb een knipperled moeten vervangen die het rechtse deel van het circuit geheel lamlegde, op 1 ledje en de zoemer na. Ik had een 4e ledje met wat extra snoer alvast aangelegd voor als m'n spiegelkapjes ooit eens af zouden zijn, om daar dan een ledje in te zetten. Mooi, zichtbaar en helaas. Ik heb nu een gaatje voor de wielkast gemaakt en daar het ledje aangebracht zodat van pal opzij ook duidelijker is welke koers ik ga volgen, bijna zo mooi als in een spiegelkapje. Die komen er voorlopig niet omdat ik op de spiegels met klittenband wat ledlicht heb aangebracht wat me buitengewoon goed bevalt. Er zitten verschillende standen op, flitsende en ook allerlei lopende patroontjes en ik heb de indruk dat men mij, aldus uitgedost, toch minder over het hoofd ziet. Ik heb minder te maken met noodstops, zo lijkt het en dat was de intentie. ** Afgelopen weekend alvast met Jan en Bram afspraken gemaakt voor de Oliebollentocht, waar we daags tevoren al fietsend zullen arriveren en in de sporthal zullen overnachten. Een bakkie met appeltaart en slagroom bij Bram betekende een ritje van ruim 50 km, samen met Jan in zijn koolstofQuest. We werden onderweg gestremd door een zeer hinderlijke hindernis en we zagen maar 2 oplossingen: terugrijden of eroverheen tillen, en dat laatste is het geworden. Dan voel je behoorlijk verschil tussen mijn Quest die 8 jaar geleden volgens de toen geldende regelen der kunst met behulp van voldoende glasvlies en epoxy het levenslicht zag en in die tijd verschillende keren gerepareerd en gelakt is, en de huidige moderne versie van carbon, die Jan nu heeft. Ik denk dat het wel 8 kilo scheelt, als het niet meer is. Dus als ik kans zie zoveel af te vallen kan ik mij voortaan in een Carbonquest wanen. ** Afgelopen week ook een cameraatje voor op of in de Quest gekocht, zodat ik langer na kan genieten van oa de Oliebollentocht, maar ook de 120 km lange heen en terugreis. Deze is het geworden. Nu nog leren hoe ik leuke filmpjes maak....

Knallend canvas

Gisteren voor m'n zondagse rondje maar eerst even de bandjes vertroeteld met 7 bar voor en 5,5 achter. 't Zijn allen Kojaks, zolang het nog niet te glad wordt. De grip bij nat weer is okee, zeker voor zulke smalle slicks. Dus ik lekker op pad. Na een km of 15 over bebladerde fietspaden tussen de bomen door, mooi maar glad en door de boomwortels vaak ook met akelige hobbels die je niet ziet door al die bladeren, eindelijk een stukje zonder troep op het asfalt. Kedeng kedeng gaat de Quest daar opeens. Ik stop direct en ga even de banden checken. Jammer, rechts heeft het helemaal gehad en vertoont een flinke barst onderhuids, in het canvas. Geen lek, alleen een scheve bobbel op de Kojak. Nog boffen dat ik geen lek gereden heb want ik moet er niet aan denken op dit winderige dijkje een band te moeten wisselen. Ik duik weer snel het mangat in en besluit naar een wat minder koude plek op zoek te gaan om daar de bandenwissel uit te voeren. Ik rijd voorzichtig, niet boven de 25 en heb steeds de rem in de aanslag voor als er toch een knal komt. Die blijft uit en ik krijg er wat vertrouwen in. Op een fietspad met aan beide kanten een sloot heb ik het toch niet zo heel breed en val terug naar een paar km per uur. Maar als ik weer wat meer ruimte heb doe ik er weer een schepje bovenop en ik voel me nu zo zeker dat ik via de kortste weg koers zet naar huis, de verwarmde garage lijkt me opeens heel aantrekkelijk. Het ligt aan mezelf. Ik heb vorige week toen ik de rechter shock wegens piepen en steunen maar weer eens van vers vet had voorzien, opgemerkt dat de Kojak ook veel te lijden had van het aanlopen van de zijkanten bij het sturen in een scherpe bocht. Op sommige plaatsen kwam het kale canvas van het toch al fragiele wangetje erdoor. Om te voorkomen dat deze bij de eerste de beste bocht echt door zou zijn, heb ik de band omgedraaid. En vervolgens krijg ik het gistermorgen in m'n zotte kop er voor de verandering eens wat extra druk op te zetten. Tot nu toe kwam ik niet boven de 6.5 bar, maar nu moest ik er om welke reden dan ook 7 in persen. Eigen schuld dikke bult. Letterlijk.

Enfin, na een enerverend aantal kilometers ben ik heelhuids thuis gearriveerd en heb ik in de beschutting en de weldadige warmte van de kachel gelijk maar wat extra onderhoud gepleegd. M'n tochtje was toch al om zeep, en de Quest moest op z'n kant. De Kojak van achter is naar rechts verhuisd, de winter Perfect Moiree ligt weer achterom, en ik heb gelijk maar een kogelkopje vervangen aan de rechterkant, dat was laatst door een onzachte aanrijding met een ervoorspringende stoeprand zodanig opgerekt dat het rammelde als een oordeel. En vanmorgen heerste er een oorverdovende rust in de Quest, ware het niet dat ik een ouderwetse tandeloze kunstof idler heb onder m'n zitje en die maakt enig kabaal, wat er ook gebeurt. Rubber wat daar standaard omheen zou kunnen heb ik nog nooit gezien en wat ik zelf kon verzinnen is binnen een paar kilometer stuk. Vandaag Ymte ook nog even lastig gevallen, want mijn knipperinstallatie doet gek. Als ik rechts knipper is alles okee, als ik links knipper gaat íe als een gek op hol en geeft de zoemer ook geen geluid. ik het de leds en alle andere toestanden allemaal bij VM gekocht en naar eer en geweten aangesloten. Ymte ging me een ander relais sturen om snel te kunnen uitsluiten of het daaraan ligt. En tegelijk een paar setjes nieuwe banden, de voorraad wordt wat dun. Gelijk maar 2 Schwalbe Marathons plus, ondanks de wat hogere rolweerstand waarover ik her en der lees. Beter iets meer rolweerstand dan onderweg repareren. Brrrrrrrrrrrr. Ik las trouwens pas ergens dat het Antiplatt wat ik tot nu toe naar volle tevredenheid gebruik de rolweerstand exceptioneel verhoogt, maar ik heb nog nooit met iets anders gereden dus dat weet je dan niet. Nu ben ik toch wel benieuwd. Ik heb ook 2 Kojaks besteld en heb uit de verslagen over de rit naar de bronnen van de Maas van de "Bende" begrepen dat nieuwe Kojaks best goed lekbestendig zijn dus daar ga ik dan maar 's een proefje mee doen. Van het voorjaar wordt dat denk ik. Fietsen door de kou doet me niks maar ik ga niet vrijwillig kouwe wind staan vangen. Moet er niet aan denken. En ik moet het toch van de smalle bandjes hebben want dikke F-lites of Gocycles kan ik in mijn Quest niet kwijt, als je ziet dat het aanlopen de Kojaks al naar de Filistijnen helpt kan ik bredere bandjes aan de voorzijde maar beter snel vergeten.

Hot

ja heel hot item : Zichtbaarheid in deze warme edoch steeds donkerder dagen voor Kerst. Afgelopen weken moet ik steeds vaker licht opsteken als ik van of naar m'n werk mobileer. En dan denk ik toch regelmatig aan alle verhalen op LML en Blogs over aanrijdingen en andere ongelukken waarbij naast reparabele schade soms ook leed ontstaat. En dat is iets waar niemand op zit te wachten dus ik zal er alles aan doen om dat te voorkomen. Tuurlijk, 3 meter lang, knalgeel, vlag, felle leds rondom en dan wordt mij verweten dat men mij niet ziet. MEN ziet mij niet, mijn schuld! RRRAAAARRR. Maar ja, omdat we als ligfietsers, of we het er mee eens zijn of niet, voor den gemiddelden burger blijkbaar te vaak onverwacht opduiken en dan ook nog in een vorm en met een vaart die logischerwijs niemand verwacht, acht ik het aannemelijk dat het vooral mijn eigen verantwoordelijkheid is dat ik gezien wordt en dat anderen mij dus zien. Ik ben het met ze eens. Vandaar dat ik op een zeer betaalbare manier wat extra verlichting aan de fiets in kwestie heb gemaakt. Heel simpel en goedkoop: twee Action-koplampjes met batterijen, 1,29 stuk, (tobkwaliteit) en twee stukjes velcro per lamp. Op beide spiegels een stukje lusjes, op beide lampjes aan de achterkant een stukje haakjes. De achterkant van de lampjes heb ik ontdaan van allerlei montageuitsteeksels, dit gaat heel soepel met een stanleymes, denk om je vingers natuurlijk. Daarna wat opruwen met schuurpapier, en als laatste afgenomen met ontvetter zoals bijvoorbeeld wasbenzine. De lampjes en de beide spiegels even met een föhn verwarmd, klittenbandjes plakken en het effect zie je hieronder. Voor maximaal een euro of 8 (inclusief 4 oplaadbare potloodcellen van de Lidl van 3,49) ben ik deze winter hopelijk iets beter zichtbaar. Omdat ik niet 100% durfde vertrouwen op de velcro in combi met de trillende spiegels en het eerst wilde uitproberen heb ik een paar post-elastiekjes om de lampen en om de spiegelvoet heen gedaan zodat ze bij het loslaten van het klittenband niet onderweg achter zouden blijven maar aan de Quest blijven bungelen. Nou de velcro werkt perfect, de lamjes wat minder maar als dit nu over een week nog steeds bevalt kan ik eens wat betere lampjes kopen, het mag wel wat kosten. Schade is ook een dure grap.