Oliebollen en Snert

(Fotografie:Bram van Uden) Afgelopen week heb ik deelgenomen aan de OBT 2012, de jaarlijkse Oliebollentocht voor velomobielen, traditioneel tussen Kerst en Oud en Nieuw. Ik ben donderdag al in die richting vertrokken, omdat de enkele afstand van mijn woonplaats naar Zwolle zo'n 170 kilometer is en ik dat niet als een afstand beschouw die ik even rijd en dan direct nog een paar dagen grote aantallen kilometers maak, daar heb ik niet genoeg ervaring mee. Dus de eerste etappe naar Zeist, waar ik een overnachtingsadres via Warmshowers.org had geregeld. Het was een barre tocht want niet alleen had ik het hele eind regen, maar ik had blijkbaar mijn slaapzak te strak tegen de wielkast van het achterwiel aan gestopt bij het inpakken want dat wiel liep aan. In eerste instantie dacht ik dat het kwam door het extra gewicht van slaapzak, luchtbed, kussen, eten, drinken, tandenborstel en droge kleren voor een paar dagen, dus ik bleef zo fietsen. Op een gegeven moment, ik had de zuidenwind mee, ging het wel aardig, zo rond mijn normale kruissnelheid, maar de inspanning bleek na aankomst toch meer van me gevergd te hebben dan goed was want ik had flink last van kramp en kon amper uit de fiets komen. In Zeist bij de super wat eten en drinken gekocht en op m'n logeeradres lekken met een boekje op de bank gehangen voordat ik er vroeg indook. Morgen de resterende 100 KM naar Zwolle. De volgende dag had ik met 6

mede VM-ers afgesproken en na een paar KM fietsen was ik op de plaats van de afspraak. Mijn licht deed het niet lekker en na enige tijd ging mijn remlicht uit, dus ik checkte dat even en daar bleek iets mis te gaan, zelfs het rode glaasje was gesmolten. Daarna werkte de rest van het electra weer goed, dus ik kon gelukkig verder. Na enige tijd kwamen de anderen, wel 1 minder want die was helaas met kramp uitgestapt. Vandaar gingen we met 5 richting Zwolle en ik had een volgend probleem: Ik probeerde de ketting op het middelste blad voor te schakelen maar dat lukte niet, dan trapte ik gelijk in het luchtledige. Tot op heden heb ik hier geen verklaring voor. Maar gelukkig kon ik wel verder fietsen, zij het met wat lastig stoppen en optrekken en ik kwam zelden in een lekkere cadans, meestal zat ik er naast, trapte iets sneller of langzamer dan mijn voorkeur. Dan liever maar sneller trappen, dus lichter, om mijn knieën te sparen. Na een prettige fietstocht via Nijkerk, waar nog een Quest aansloot, en Harderwijk via meestal goede fietspaden naast een provinciale weg naar Zwolle waar we rond een uur of 5 aankwamen, het werd net donker. Voor de deur van ons tijdelijke onderkomen

liep mijn ketting eraf dus ik heb de Quest naar de binnenplaats geduwd. We kregen een slaapplaats,

konden prima douchen en gingen erna gezamenlijk eten. Ik mocht meerijden en na terugkomst hebben we nog gezellig wat gedronken met andere Vm-ers, ze kwamen van heinde en ver. De volgende morgen wat eerder uit bed om de ketting er weer om te leggen, direct maar om het middelste blad en raar maar waar, dat werkte nu opeens weer prima. Heel de prachtige Oliebollentochtroute zo gereden, geen centje pijn. De tocht zelf en alles eromheen was tot in de puntjes geregeld, hulde aan de organisatie onder leiding van Paulus den Boer. Na de tocht, de oliebollen, de snert en de gezamenlijke maaltijd via de Lidl weer terug naar ons tijdelijke slaapplaats en na een gezellige avond bijtijds de koffer in, morgen weer een flinke reis voor de boeg, met wind tegen. Rond negen uur vertrokken we en behoudens een lekke band

(ikzelf, een stuk glas, waarschijnlijk van een bierfles, dwars door de Marathon +) en een afgebroken steun van mijn stoel is er verder niks meer misgegaan met de fietsen. Wel met de route want bij Amersfoort was deze afgezet, en er was geen alternatief aangegeven, dus hebben we zelf maar wat anders bedacht, maar dat is flink balen, als je lekker op pad bent en de weg houd gewoon op zonder een alternatief. Met de auto maak je dat toch niet mee, fietsers worden dan toch maar als 2e rangs weggebruikers behandeld. In Zeist aangekomen, waar ik weer kon overnachten, ging het eigenlijk nog zo soepel ondanks de buitjes en de onophoudelijke tegenwind dat ik besloot de resterende 70 KM lekker door te fietsen naar huis om die nacht weer heerlijk in mijn eigen bedje te kunnen slapen. Uiteindelijk heb ik de terugweg, zo'n 170 km, in 1 afgelegd, een persoonlijk record waar ik uiteraard trots op ben. Ik heb in 4 dagen iets meer dan 400 KM afgelegd. Mijn familie vraagt zich af of ik wel goed snik ben. Ik denk het wel..; In ieder geval genoeg om iedereen het beste te wensen voor 2013.