Oliebollentocht 2010

Nou, de eerste foto misschien wel:


















Het was fris maar niet te koud, er viel wat maar niet te veel, het was druk maar niet te vol, het was gezellig en de soep en oliebollen waren prima en de organisatie heeft een pluim verdiend: Bedankt Toni!

Navibe sucks!

Afgelopen dagen een beetje gespeeld met het navigatieapparaatje wat ik vorige week binnen kreeg, een Navibe Mercury 100. Dat beloofde veel voor een beperkt bedrag. Je kan er handig een route in zetten, het apparaat kon de afgelegde route recorden en op de pc tonen en dat werkte. En last but not least, het was een uitgebreide fietscomputer. Leuk allemaal, en jammer: als het zou werken is het meer dan genoeg voor mij. Ik wil graag zelf een route uitzetten en als het apparaat me dan af en toe een seintje geeft van: "volgens je zelf uitgezette route moet je hier links", dan kom ik er wel. En als ik dan achteraf ook nog over de afgelegde route beschik om terug te zoeken waar dat verschrikkelijke goeie of slechte fietspad ook alweer was, of waar het misging, om de route voor de volgende keer te verbeteren, prachtig.

Maar toen ik gistermorgen het apparaat weer aanzette was alles in de war en werkte er niks meer. Het leek of het apparaat was volgelopen met data. Na aan de PC koppelen en wat dingen resetten werkte een deel weer maar het belangrijkste van een navigatie, nl dat 'ie je de weg wijst, dat was over. Ik heb het nog tig keer geprobeerd maar niks, geen sjoege. Nu ben ik het zat en stuur ik het hele ding terug. Dus een gratis tip: Laat de Navibe Mercury 100 links liggen, is crap, het doet niet wat het moet doen en de hulpkanalen zoals de website van de fabrikant of een hulptelefoonnummer etc zijn niet ingesteld om je te helpen, maar meer om de indruk te wekken dat er een hele organisatie achter zit. En zeg nou zelf: als ik na een week al zo'n gecrasht systeem heb, hoe lang zal de zaak dan na wat hulp overeind blijven? Dus veel vertrouwen het ik toch niet meer. Verder is de handleiding zo summier dat het helemaal niet goed duidelijk wordt wat het apparaat kan, laat staan of er iets aan de huidige warrige toestand van het apparaat kan worden gedaan. Ik ben er nu anderhalve week mee aan't klooien en nu heb ik het echt gehad. Over en uit.

KMs vreten

Voor sommigen in de velomobielwereld is het heel gewoon, maar voor mij is het dat niet: tweehonderd kilometer in 1 weekend fietsen. Zaterdag eerst een paar velonauten op de koffie gehad om af te spreken voor de Oliebollentocht, een jaarlijks op steeds een andere locatie (dit keer Tilburg) terugkerend velomobieltreffen waar soms meer dan 100 van die apparaten gezamenlijk een toertocht rijden, en de fietsers elkaar kunnen ontmoeten om erna van oliebollen (en dit jaar erwtensoep) te genieten. Bram en Jan gaan de dag van de tocht, dinsdagochtend, in alle vroegte richting Tilburg en rijden daar de tocht, en gaan erna ook weer door naar huis, echte bikkels die niet terugdeinzen voor 200 km op 1 dag! Ik heb erover gedacht met ze mee te rijden maar die afstand heb ik nog nooit in 1 dag gereden en bijkomende factoren zijn: beperkt daglicht en de kans op winterweer. Zo'n afstand, daar wil ik eerst op trainen en als dat dan lukt bij daglicht en lekker weer heb ik er wat meer vertrouwen in dat het onder minder gunstige omstandigheden ook gaat lukken. Dus ik ga 3e Kerstdag al die kant op, pik een nachtje hotel en rij de volgende dag DE tocht en aansluitend met Jan en Bram in een groepje mee terug naar Barendrecht.
Na de koffie gingen ze er weer vandoor in hun Quests en ik ben in de mijne gestapt om wat voor de OBT te trainen. De maandag voor de OBT is een km of 60, en dinsdag de OBT zelf plus weer naar huis is zo'n 135 a 140 km, samen rond de 200 KM. Dat ging ik dit weekend ook maar doen, ter voorbereiding, dus zaterdag een KM of 70 en zondag een KM of 130. Eigenlijk is dat heel goed gelukt, weliswaar was ik zondag einde van de dag best moe maar wel trots op mezelf. Op zondag had ik geluk dat de ligfietsclub Hartje Rotterdam toevallig een toertocht had uitgeschreven, ook nog bij ons in de omgeving dus daar ben ik mee meegegaan. Geen race, maar toeren, rondje Hoeksewaard, pauze in Oud Beijerland, dan met het pontje naar Voorne-Putten, rondje naar Hellevoetsluis, heel mooi natuurgebied waar je daar doorheen fietst, en over de oude trambaan weer noordoostwaarts, terug naar Rotterdam. Het laatstse deel van de tocht ben ik vooruit gegaan, want we vielen met 3 open liggers, Rene, Bjorn en Rogier en ik in m'n Quest een beetje stil en ik kreeg het steeds kouder. Er stond de hele dag een gemeen koud windje, zodat ik al vroeg besloot onder de schuimkap dekking te zoeken. Maar door het afzakkende tempo in het laatste stuk kreeg ik het zo koud dat ik behoefte had om me flink warm te trappen en heb de laatste 20 a 25 KM met een kruissnelheid van rond de 33 afgelegd. Als laatste kms van de 200 van dit weekend viel me dat reuze mee. In tegenstelling tot mijn vorige lange tocht had ik nu wel genoeg eten, drinken en ook geld meegenomen. Ik heb enkele weken geleden een drinkzak gekocht van 3 liter van Deuter, een degelijk Duits kwaliteitsproduct en dat bevalt me bovenmatig. Met de bidon is het tobben, snel leeg en onmogelijk te gebruiken met de kap erop. Dan is drinken door een slangetje een uitkomst. In een vorige post heb ik melding gemaakt van de aankoop van een B&M Ixon speed, bij een Duitse fietsdiscounter. Alles zag er okee uit, tot ik de spullen thuis kreeg. De lamp was okee en ten opzichte van de concurrentie zeker niet duur. Die moet ik nog inbouwen maar niet nu. Het camelback achtige drinksysteem kwam er ook vandaan, ook okee. Maar ik had mijn oog laten vallen op een navigatiehulpmiddeltje van Navibe, de Mercury 100. Simpel, goedkoop, leuk beginners-gps-je, maar wat bleek: de doos was al open. Het apparaat zelf werkte okee maar zag eruit of het al gebruikt was, en dat het zelfs al een paar keer van de fiets was gevallen, aan de slijtage en beschadigingen te zien. Aha, zo kunnen we dus zo goedkoop doen, maar die vlieger gaat niet op. Ik heb direct gemaild en het apparaat werd correct omgeruild. Alles klar, herr Kommissar, maar het terugsturen kostte me 12 Euro en dat was niet mijn idee. Zij hadden me een 2e hands apparaat gestuurd. Dus ik nog eens gemaild of ze daarin ook willen bijdragen, want het was hun fout. Maar jammer, ze willen daar (tot dusver) niet op antwoorden. Helaas, geen beste beurt, en dan gaat het om een paar euro. Voor mij ook maar mij gaat het om het principe. Hadden ze wel het terugsturen vergoed dan had ik hier de loftrompet over deze toko gestoken, maar nu is het maar zo zo. Niet duur, wel wat risico. De GPS werkt best grappig, er zit software bij waarmee je op een PC of Mac op een Google maps basis een route kunt uitzetten van 50 punten. Die kun je opslaan op je PC en op de GPS. Het werkt zo dat je naar het eerste routepunt gewezen wordt door een pijl, waarna je na het passeren van dat routepunt door die aanwijzer naar het volgende punt wordt gestuurd. Enzovoorts. Terwijl kan de gevolgde route worden opgeslagen en later op de PC zichtbaar gemaakt worden en ook daar opgeslagen. Een route volgen heb ik nog niet geprobeerd, de route opslaan wel en dat gaat heel accuraat, vergezeld van de snelheid tijdens de route, die dan op de pc in een grafiekje getoond wordt. Terwijl is het apparaat ook nog een tamelijk uitgebreide fietscomputer die op het verlichte monochrome beeld snelheid, odo, dagafstand, totaal, tijd, top-, avg- en huidige snelheid toont, maar ook thermometer en kompas vormt. Leuk herlaadbaar compleet apparaatje met bevestiging voor op een stuur, usb kabel, cd met software en lader, gaat een etmaal mee op een volle lading, misschien wel goed genoeg om de gebruikelijke vertragingen onderweg door het missen van een afslag voortaan wat te verminderen of zelfs te voorkomen. En je hoeft er verder geen kaarten bij te kopen, voor 7 tientjes weet je alles. Bij die zozo toko dan he.

Perfect Moiree, voor al uw grip

Ha, deze week de bestelling van VM mogen ontvangen en de PM omgelegd. Ruim op tijd om er nog mee te kunnen genieten van de gladheid, bevroren oude sneeuw, ongeruimde troep onderweg, de fietspaden (!) in het Zuiderpark in Rotterdam vormen 1 bonk hobbelig en keihardgevroren hindernisbaan. Ik rij de afgelopen dagen maar om want er is geen doorkomen aan. Sturen is een ramp want de Quest wenst de slingerende bandensporen, die bukkers eerder in de verse sneeuw hebben gemaakt, en die nu als beton aanvoelen, te volgen. Gelukkig biedt de PM zoveel grip dat ik nog nergens ben vastgelopen.

Gisteren overigens weer een moeizame rit volbracht. Vanmorgen even de bandjes op spanning brengen en wat blijkt? Rechts helemaal leeg. Vandaar die veeleisende rit gisteren. Snel de reserveset eromheen,'t is ten slotte bar koud zo 's morgens. Op m'n werk aangekomen, gerealiseerd dat voor Kojaks en achter een PM een aardige winterkombi is van grip en rolweerstand maar alleen 1 dun binnenbandje als reserve is wat magertjes. Heb nu een binnen- en buitenband in de 'kofferbak' gestopt, dan kom ik altijd thuis.

Ander verhaal: Gisteren in de haast om uit de koude wind voor m'n garage te komen snel snel uitgestapt, de Quest naar binnen geschoven en toen ikzelf ook op een drafje met m'n bezwete fleecetrui, waardoorheen de wind vrij spel had, hup naar binnen. Heerlijk, de kachel al aan, effe tot jezelf komen. Maar me niet gerealiseerd dat ik de schuimkap op de 'motorkap' had geschoven bij het uitstappen en doordat ik de Quest vorige week in de siliconenwas heb gezet blijft dat slecht liggen. Die kap was eraf geschoven wat me in der haast en in het donker niet was opgevallen dus toen ik vanmorgen wilde vertrekken en eindelijk de lekke band verwisseld had, bleek de kap pleite te zijn. Crap! Ik nog even met een zaklamp rondgekeken, maar geen kap. Dus vanavond wat eerder naar huis en thuisgekomen weer met de zaklamp op pad, op zoek.Ik mis 'm toch met dit weer. En gelukkig, aan de overkant van de straat was de kap blijkbaar door een van m'n buren bij een boompje neergezet. Dank, ik had met het oog op de oliebollentocht alvast bij ons aller leverancier in Dronten geinformeerd of de kappen op voorraad zijn en zo ja wat ze kosten. Nou, ze zijn er, voor 65 Euro heb je een nieuwe en ik heb gelukkig m'n ouwe nog, had er zojuist deze week twee extra klittenbandjes aangezet bij de spiegels. Had ik al, maar nu netjes, ipv smal zelfklevend klittenband waar ik (slim als ik ben) het plakvrije papiertje nog aan had laten zitten haha, nu dus breed klittenband met de originele verbindingsknoopjes van VM. En nu heb ik de kap tevens verbonden met de Quest door middel van een touwtje. Geniaal toch? Dat heeft nl. meer voordelen: ik vergeet 'm niet meer, als ik de Quest heb gevonden kan de kap ook nooit ver zijn, ik zal 'm niet snel verliezen en, mocht 'ie er een keer vanaf waaien dan hoef ik niet eens uit te stappen. Kortom 4 voordelen voor een stuiver. Waar vind je dat nog... overigens heb ik nog een tip voor alle velomobielliefhebbers, die volgens mij allemaal grootafnemers zijn van zelfklevend klittenband: Wat je ook ziet bij het plakken van een binnenband, is dat de plakker al rond wordt geleverd of dat je zelf een lapje knipt met afgeronde hoeken. Dan laat de plakker niet zo gemakkelijk meer los! Nou, dat werkt voor klittenband net zo, dus tegenwoordig knip ik er afgeronde uiteindes aan voordat ik het verwarm en opplak. Werkt voortreffelijk. Vraag niet hoe het kan, profiteer ervan.
Graag zou ik nog wat verzinnen voor de voetengaten. Als die dicht zijn, zo zie ik op blogs en fora, kun je gewoon in je korte fietsbroek met dit weer op pad. (wel warme kleren mee voor bij pech etc.) En het scheelt in ieder geval kouwe poten. Klooien met batterijtjes en electrische zolen trekt me niet zo, dan die gaten maar dicht. Maar graag zo dat ik de afsluitinghulpstukken niet verlies, en de zaak wel open kan als het eens nodig is. Als je dan in je korte fietsbroek bent wil je niet steeds uitstappen omdat je niet meer kunt flintstonen. Ik heb wel wat ideetjes en als ik er 1 ga uitvoeren meld ik dat, en de ervaringen ermee, hier.

De dood of de oliebollen

Vrij naar de Kneet's roemruchte uitspraak : 'de dood of de gladiolen' ofwel gaan tot je doodvalt of wint, en in dat laatste geval kon de zegevierende sporter een bos 'gladiolen' in ontvangst nemen. Hoe kom ik daar op. Nou, afgelopen zaterdag ben ik een trainingsrondje wezen maken, alvast een stuk richting Tilburg, even kijken hoe de vlag erbij hing met mijn conditie. Dit is mijn eerste winter dat ik over een Quest beschik en ik heb de indruk dat het als het koud is allemaal wel wat zwaarder gaat dan wanneer je in een zonnetje bij 23 graden een rondje fietst. Alles is minder: rijden in het donker, met neerslag, verblindende tegenliggers, kou in alles wat buiten de Quest steekt, rubber dat minder soepel is en het mechaniek dat er ook last van lijkt te hebben en zwaarder draait, en dat alles had zwaar zijn weerslag op mijn prestaties. Ik had moeite een fatsoenlijk gemiddelde te rijden en na een km of 60 had ik het wel gehad, want de verzuring sloeg toe. Jammer want ik had nog een flink stuk te gaan, ik was eigenlijk net over de helft van mijn training. Mijn tempo daalde dramatisch en de verdunlimonade die ik mee had bracht ook geen verlichting, dus het lag niet aan de koolhydraten. Mijn benen voelden aan als pap, karnemelksepap. Even was ik in staat om de pijp aan Maarten te geven en met een taxi naar huis te gaan. De dood, volgens de Kneet. Maar opgeven is geen optie.

Na een pauze, even eruit, stukje heen en weer lopen, ging het weer en ik stelde vast dat als ik rustig bleef bewegen, ook al voelde dat niet lekker, ik er toch nog 22 a 23 uit kon persen. Dat heb ik dan ook geprobeerd vol te houden, maar steeds sneller dienden de momenten zich aan dat ik weer een pauze moest nemen, ook geen pretje als het rond het vriespunt is en er ook nog een venijnig windje staat. Enfin, uiteindelijk na een uur of zeven thuis gekomen, eerst een tijdje onder de warme douche om weer tot mezelf te komen (heerlijk zo'n douchecabine waar je ook een zitje in hebt..) Ook al ging ik niet zo snel, voor mijzelf wel een prestatie, al zal ik volgende keer de hartslagmeter weer omdoen en zodoende zien te voorkomen dat ik te lang in het anaerobe gebied blijf hangen en mijn eigen verzuringsvonnis teken. Heh, dat klinkt erger dan het is, want ik voel me weer prima en moest me zelf vanavond, de avond met de meeste filekilometers ooit, bedwingen om niet toch maar weer een rondje te gaan fietsen. Nee, daar wacht ik even mee, want ik heb een Perfect Moiree achterband besteld waarvan ik begreep (uit diverse doorgaans zeer betrouwbare bronnen) dat die meer grip geeft met nat of glad weer, en dat is het nu zeker. Over nieuwe aanschaffen gesproken, stuitte dit weekend ook op een Duitse site, bike-discount.de, waar de BenM Ixon IQ Speed nog geen 120 Euro kost, een complete set met accu en lader. Berg geld voor een enorme berg licht. Toch gelijk maar besteld, kost 'maar' 2/3 van wat je elders betaalt en verzenden is 4.95 in de EU. 'k Was wel aan een serieuze lamp toe inmiddels. Ik ben benieuwd. Want als ik door slecht zicht 1 keer een obstakel verkeerd inschat of over het hoofd zie, zit ik zo aan 1000 of 1500 euro schade...

Er resten dit jaar nog een paar weken om te trainen voor de OBT. Ik heb die hotelkamer toch nog maar effe aangehouden want, zekerheid voor alles, ik wil De veelbesproken, veelgefilmde en vaakgefotografeerde Tocht dit jaar dolgraag eens meemaken. En heen en weer plus de OBT in 1 dag zie ik dit jaar nog even niet zitten. Maar dankzij het hotel mag ik er twee dagen over doen. Ik kan haast niet wachten!

Popupkillers

Sinds vorige week ga ik dagelijks met de Quest op en neer naar mijn werk. 't Is er wel het weer naar, op hetregentbijnanooit.nl zie ik dat het deze maand erbarmelijk is met regenritten alhoewel ikzelf eigenlijk nauwelijks druppels heb gevoeld. Kwestie van geluk/timing/buienradar etc. En dankzij mijn geliefde schuimkapje, waar ik het en warm en grotendeels droog mee hou, en dat laastste vooral sinds ik wat aanpassingen heb gedaan voor het instapgat. Een vizierbevestiging uit de koker van professor Ben Wiggers (http://keesvanhattem.blogspot.com/2010/09/21-09-2010-de-professor-innoveert.html) waar de kap mooi onder valt, en een rubberen stripje daar klem onder, VOOR het instapgat zodat de regen niet naar binnen sijpelt. Het is goed te zien op een plaatje in mijn vorige post. Extra velcro bandjes (popupkillers:-)) ter hoogte van de spiegels zodat de kap zich ook met een zuidwesterstorm of een afdaling met 80 km/u tegen de elementen weet te weren. En zo blijft 'ie waar 'ie hoort, always on top.
Goed te doen, maar zonder kap heb ik nog veel last met beslaande vizieren. Een kleiner viziertje, een paar flessen met rain en fog clear, wat doekjes aan boord om de ruit te wissen, en toch is dat allemaal soms niet afdoende en verwijder ik het vizier om het in het achteronder weg te werken. Maar ik heb weer een nieuw idee: ik ga aan mijn fietshelm (een Sinner ski/snowboardhelm uit de voorjaarsramsj van Halfords, voor een prikkie) een motorfietshelmvizier knutselen. Op het idee gekomen door het zien van foto's van Kees van Hattem's futuristisch ogende fietshelm-met-metallic-vizier. Ik heb nog een oude motorhelm liggen en het voordeel daarvan is dat een deel van het vizier dubbelwandig is (pinlock) en daardoor niet beslaat(net als dubbel glas dat meestal niet doet) dus dat lijkt me ideaal: niet beslaan, geen regendruppels en wind in je ogen, en als het zicht minder wordt kan 'ie omhoog, kortom, op een goed ventilerende maat(race)kap na de ideale oplossing. Aangezien die maatkap er misschien wel aan zit te komen ga ik nu niet zelf allerlei dure oplossingen bedenken. Ik wacht even de resultaten van de inspanningen van Wim Schermer en Jan Reus af.
Inmiddels heb ik contact met enige medevelonauten uit de omgeving, om gezamenlijk de rit naar de Oliebollentocht 2010 te ondernemen. Ik had voor de maandagnacht een hotelletje geboekt daar in de buurt maar we gaan in 1 dag heen en terug dus er komt binnenkort een 2-persoons kamer vrij in hotel de Villa in Dongen, en je kan er je velomobiel binnen stallen. Het zal mij benieuwen, ik heb tot nu toe een dagmax van 120 km en dit wordt als de tocht 70 km is een dagtotaal van tegen de 200 km, als we niet te vaak verkeerd rijden dan... Och, het moet te doen zijn, de woensdag, the day after the tocht before, heb ik ook maar vrijgenomen en er zijn nog wat weekenden om te trainen.. Binnekort mijn paklijst maar es opstellen. Je kunt je niet veroorloven dat je essentiele attributen zou vergeten, niet?

Quest 78 KM-stand 43504

Windstil

... dat was het vandaag, en daarbij ook mistig. 'r Zal wel weer lekker veel file gestaan hebben, dit is daar het beste seizoen voor. Sneu voor ze, zeker als ik er langszoef en er misschien wel korter over doe dan deze auto-zitters. Mobiel, dat zijn ze niet als ze stil staan. Ik sta zelden stil, en zeker niet in een file maar dat gaat er misschien wel van komen, binnenkort met de oliebollentocht, nu nog een week of 6, met honderd velonauten op pad. Dit wordt mijn eerste en ik verheug me daar eigenlijk al op zolang ik weet dat het fenomeen bestaat. Om beslagen ten ijs te komen na de Kerst heb ik een extra vizier geknipt, wat lager dan de eerste, die gaat beslaan als ik een tijdje op pad ben, en omdat ik er niet overheen kan kijken is dat lastig en leg ik het maar naast de stoel, waardoor er opeens veel koele wind komt waar het daarvoor niet kwam en dat is dan weer even minder. Dus een extra vizier, wat hopelijk nog wel wat rijwind zal beteugelen maar waar ik wel overheen kan kijken. Niet alleen een beslagen vizier is lastig. Want man, man, wat een asociale verlichting hebben sommige tegenliggers! Ik fiets soms een heel stuk "ins Blaue hinein" omdat ik geen ruk voor ogen zie als dat in je vizier schijnt, en ik hoop dat dat wat minder wordt als ik niet door maar over het vizier kijk. Verdere tegenmaatregelen zijn een 100 lumen zaklamp die ik vanavond aan een spiegel van de Quest heb geknutseld. Het is een zaklampje dat bij de Aldi vandaan komt en 14 euro kost. Daaromheen past met enige moeite precies een klem waarmee je normaal 15 (of 22?) mm cv-buis aan de wand vastklikt. Dit klikken kost enige kracht (met een tang gaat het net) en die extra moeite is mooi want zo zal ik 'm niet snel verliezen en grijpgrage vingertjes zullen daar ook moeite mee hebben. En dat ziet er dan zo uit als op foto 3. In een vorige post meldde ik dat ik de Cateye koplamp die er al in zat voor ik de renovatie van de Quest begon, gewoon weer zou gaan gebruiken. Toen gaf Edwin Gijzen in een comment aan dat hij veel licht wel belangrijk vond. Ik verwachtte er wel mee toe te kunnen, alleen maar verlichte wegen hier in de randstad maar daar kom ik nu, in de donkerste dagen voor Kerst op terug. Veel onverlicht, en veel uitgevallen, wat soms maanden duurt. Inderdaad, Erwin heeft volkomen gelijk, meer licht is aan te raden. Zien en gezien worden. Nu dus een (misschien tijdelijke) oplossing met een extra lamp. Als dit batterijen vreet of alsnog niet toereikend blijkt zal ik wat anders bedenken, misschien ga ik dan toch de blijkbaar wat bleke Cateye vervangen door een lumenkanon, wie weet..
Overigens werkte de luchtinlaat die ik beschreef in mijn vorige post voor geen meter, vandaar eigenlijk ook de titel van dit epistel. Het moet echter mogelijk zijn op een manier ergens rijwind "naar binnen te scheppen" en het dan via een (wellicht veel dikkere) slang ergens heen te leiden maar zoals ik het nu gedaan heb werkt het voor geen meter. Jammer, dan toch de claxon straks maar weer terug in dat gat. Ach, sommige dingen aan de Quest zijn te verbeteren, andere zijn al op z'n best.

'n Frisse wind...

Gelukkig is de nieuwe regering wat reëeleer dan de vorige, waar het gaat om CO2 opslag onder dichtbevolkte streken. Dat is afgeblazen (let op de woordspeling) en daar zijn we hier maar wat blij mee!. Niet alleen is nog lang niet duidelijk hoe (on)veilig CO2 opslag is, maar iedereen hier in de omgeving was ook bang dat de huizenprijzen erdoor beïnvloed zouden worden, en de huizenhandel ligt al op z'n gat, dus vandaar dat hier de vlag uit kan en de (tripel) kurken knallen.

Een reden van een hele andere orde, waarom er ook een frisse wind gaat waaien is een van de constructies die ik de afgelopen tijd gemaakt heb. In oudere posts kun je lezen dat ik een gastoeter heb omgebouwd tot claxon, bediend door de boordpomp. Dat was in zoverre geen succes, dat de pomp, rechts op de voorwielkast, eigenlijk net niet genoeg ruimte had om er 'ns even lekker een zwengel aan te geven als er gevaar dreigde. Het is me vaker overkomen dat ik effe wilde toeteren en dat ik te weinig druk opbouwde met als gevolg dat tegen de tijd dat er echt geluid kwam het gevaar alweer was geweken. Of ik claxonneerde te vroeg zodat de boodschap ook op die manier niet duidelijk was. Dus weg ermee. Ik kwam ergens een simpel claxonnetje tegen met een rubber balgje dat ik nu naast me op de vloer heb liggen en dat ik over de rand steek als nodig.
Het claxongat voorin, daar moest ik ook wat mee. Ik wilde niet de originele electrische toeter terug zetten en heb het gat nu in gebruik als inlaat. Ik heb de oranje trompetvormige kelk van de gastoeter aangesloten op een stuk slang en dat netjes via het frame en stuur naar het instapgat geleid alwaar ik er nu gericht een frisse luchtstroom op na houdt. Deze luchtstroom kan ik gebruiken om in m'n gezicht te blazen of om een vizier te ontwasemen, ik hoop dat er bij gewone snelheid ten minste een beetje druk op komt. Op de foto zie je ook een witte koker, dat is een kunststof hoeklijn die ik met tieraps zodanig vastgemaakt heb aan het frame en aan het steeltje van de voorderailleur dat de ketting niet meer tussen het kleine blad en deze hoeklijn door kan. Deze oplossing dient te voorkomen dat de ketting er daar nog afloopt want dan zit 'ie net als laatst, direct klem tussen het blad en de rest van de constructie en tob ik me een bult om de ketting weer om te leggen. Sowieso geen pretje in het donkere vooronder, met kou en nattigheid, en heel de winter op het middelste blad blijven rijden had ook een optie geweest, maar soms, bij een stijl klimmetje is een klein blad toch niet te versmaden.Verder verbeteringen zijn een carbon houdertje voor mijn camera en een heus windscherm, jawel. Op de foto met het windscherm zie je en witte band over de 'motorkap' lopen, dat is een zelfklevende rubberen tochtstripje dat ervoor moet zorgen dat regen niet van de top het instapgat bereikt maar netjes rechts en links naast de Quest terecht komt. En als laatste een tiloog aan de achterkant, dat ik toch wel miste bij het met de hand op z'n plaats manouvreren. Die van Wim Schermer is uiteraard mooier maar pas onlangs schoot me te binnen dat ik die wellicht tegenwoordig bij Ymte cs. kan bestellen. De gewone groothandel deed eerder moeilijk over het leveren van zegge en schrijve 1 stuks, snap ik ook, dus ik had dat al opgegeven. Wat ik er nu op heb zitten vind ik zelf wel passen in het Quest lijnenspel.
De fietstochten van de afgelopen tijd? Viel mee, heb wat overgewerkt, ben nog wel een paar keer een rondje wezen fietsen, fiets uiteraard dagelijks woonwerk met de ATB, en straks met kou, nat, glad etc. met de Quest. Daar ben ik nu de laatste losse eindjes aan het oplossen. Dan kan de top er definitief op en kan ik weer naar hartelust tekeer gaan met de Quest.

Lek is boven

Inderdaad, ik ben erachter! Afgelopen weken schreef ik hier dat ik eigenlijk vond dat je het velomobielfietsen snel ontwent, want ik had na een week of 6 a 7 klussen aan de Quest het gevoel dat ik niet vooruit te branden was. Ik ben er nu achter hoe dat kwam: tijdens het klussen heb ik de banden voor omgedraaid zodat de schuingesleten band nu op de minder versleten kant rijdt, zoals op bijgaand schemaatje is weergegeven. De voorwielen van een Quest staan enigszins schuin met als gevolg dat - in mijn geval - de Kojaks niet precies in het midden van het loopvlak wegslijten, maar iets uit het midden. Je zou zelfs eerder verwachten dat het nog wat lichter gaat lopen dan je gewend was want alle kwaliteiten van de band blijven hetzelfde alleen versmalt het deel wat contact heeft met de weg. En dat zou best kunnen alleen heb ik dat niet vast kunnen stellen. Want waar ik heilig van overtuigd was, is dat ik de banden na deze wisseltruc netjes op 5,5 a 6 bar had gebracht. Dit weekend was ik op bezoek bij goeie vriend Hans, ook een ligfietsrijder (o.a. Sinner trike) en Muenchenganger en die merkte terloops op dat er wel wat bijkon in de achterband. Maar op dat moment drong dat even niet tot me door omdat ik zelf een heel ander verhaal aan het ophangen was. Later schoot me zijn opmerking weer te binnen en inderdaad, de spanning was rondom lager dan de manometer kon aangeven, dus minder dan 1, dus heb ik als een speer alle bandjes flink onder druk gezet. En inderdaad, ik ga weer als de spreekwoordelijke brandweer (vind ik zelf) en ik kan nu weer een groepje gewone racefietsers voorbijrijden zonder buitengewone inspanningen. Heerlijk, eindelijk bevrijd van het idee dat ik tijdens het sleutelen ergens iets niet helemaal jofel terug in elkaar had gezet wat me ervan kon weerhouden weer net zo soepel te gaan als voor het onderhoud.
Over het sleutelen gesproken. Ik heb niet alle kogelkopjes vervangen en dat merk ik nu steeds beter want het rammelt nog dat het een lieve lust is. Dus dat wordt binnenkort dan nog maar weer een bestelling bij VM.nl en een paar uur sleutelen. Ik heb ook nog niet helemaal door hoe ik de kopjes tussen de dubbele bodem moet vervangen maar daar hoop ik binnenkort wel achter te komen.
Dit weekend een ritje naar Delft en een ritje naar den Briel, samen goed voor wat foto's en 115 KM.

deeltoertocht Hartje Rotterdam

Zaterdag hadden we nog fantastisch weer, en toen ben ik in de Quest bij m'n broer langsgegaan. Hij noemt zichzelf amateur bierbrouwer en doet dat zeker niet onverdienstelijk. Ik zou dat amateur er maar vanaf laten. Daarnaast is hij van beroep ook nog specialist op het gebied van heilzame kruiden en liefhebber van tuinieren en dat zie je en merk je overal aan. Op de foto's z'n microbrouwerij en de hop van eigen kweek. Zaterdag was het geen brouwdag maar meer een van onderhoud aan de installatie en het voorbereiden voor het afvullen dat de komende zaterdag gebeurt. Hij maakt meestal brouwsels tussen de 10 en 20 liter en doet dat echt alleen voor z'n eigen plezier. Als je geluk hebt (en dat heb ik vaak) dan val je met je neus in de boter en trekt hij een paar flessen uit z'n verzameling eigenbrouw producten open en laten we ons verrassen met een nieuwe of al bekende, maar altijd prima smaak, want ik heb 'm in de afgelopen jaren nog nooit kunnen betrappen op een 'gewoon', of nog erger, mislukt biertje. Goed werk kerel, hou vol zo. Er staan op dit moment al weer wat veelbelovende bieren te gisten of te rijpen en aan een kerstbier wordt ook al weer gedacht.







Zondag ben ik een stukje meegereden met de maandelijkse toertocht van Ligfietstoerclub Hartje Rotterdam. Eerst een stuk door Zuid, nog heerlijk rustig om half tien, dan de van Brienenoordbrug over en zo naar het vertrekpunt. Om 11 uur vertrokken we met 3 liggers en een Quest vanaf de Terp, het metro-eindstation in Capelle aan den IJssel. Helaas had ik die middag nog andere bezigheden zodat ik eigenlijk maar een klein stuk met ze ben opgereden. Wel een mooi stuk, want tussen Capelle en Moordrecht is het nog landelijk of nog beter, natuurgebied. Prachtig, met water, bos en weilanden. Na een dik half uur ben ik afgehaakt, niet omdat ik het niet bij kon houden maar omdat ik vanaf dat punt, het pontje tussen Moordrecht en Gouderak nog een anderhalf uur te fietsen had en dan was ik netjes op tijd thuis. Leuk, fietsen met een groep, en af en toe een praatje maken, zoals over de techniek en over de diverse GPS apparaten die ze in gebruik hebben etc. Later zag ik wat foto's terug van de rest van de tocht en het bleek dat het niet alleen bij fietsen was gebleven maar dat er enkele stukken te voet over een plank en langs een ingestorte brug moesten worden afgelegd, dus eigenlijk heb ik heel wat mazzel gehad dat ik er toen al niet meer bij was, ander had ik alsnog af moeten haken.
KM's deze week 97, totaal 42953

weer on the road

Zoals ieder jaar was ons bezoek aan Muenchen weer bijzonder geslaagd. Verrassingen bestaan alleen nog in de vorm van hoe ziet het appartement eruit en hoe is het weer. Verder weten we best wat ons daar te wachten staat en ook dit jaar voldeed alles weer aan die verwachtingen. Wel heel koud soms, het is maar enkele tientallen kilometers van de Alpen en de wintersport dus ze zijn wel wat gewend. En nat, we hebben de zaterdag daar flink veel regen gehad en dat is niet zo lekker. Maar omdat we alles met OV bereizen en de feesttenten en andere gelegenheden overdekt zijn en wat er tussen zit met een paraplu behapbaar wordt was zelfs dat geen reden om niet tevreden terug te kijken. En de overige dagen waren fris maar vaak wel met een zonnetje. Air Berlin is een fantastische maatschappij waar alles klopt. Tijden, de stewardessen waren ronduit schatten, wat te drinken en een hapje, de meest moderne manier van inchecken (online als je wilt)dus geen lange rijen, (wel bij de beveiliging) mooie nieuwe vliegtuigen met lederen zetels, grandioos. Alleen de rit van Keulen naar thuis was een ramp met alle verkeersinfarcten die we onderweg hebben mee moeten maken. Wat een feest is een fiets dan. Over fietsen gesproken:

Eindelijk heb ik de vorige week de Quest weer straatwaardig gemaakt. Weliswaar zit de top er nog niet definitief op, dus zonder kit en met een tijdelijk teepje. Dat is omdat ik nogal veel overhoop heb gehad in de Quest en eerst een paar weekjes wil rijden zodat alle kinderziektes er weer uit zijn en ik optredende problemen eventueel zonder top te lijf kan. Verder is er nog van alles te doen maar als ik tijd heb ga ik fietsen, dat is nu weer even belangrijker. De kleine klusjes komen de komende weken wel.

Zaterdag overigens liep de ketting er al weer vanaf. Ongelofelijk, bij het afstellen zonder top was ie er op geen enkele manier af te krijgen en dan ben je op pad en dan gebeurt het direct. Ik schakelde voor van het kleine naar het middenblad, ook niet een richting waarin het logisch is dat de ketting eraf loopt, meestal van midden naar groot of naar klein. En uiteindelijk lag íe er aan de binnenkant af en zodanig klem tussen frame en blad dat ik echt met de Quest ondersteboven en met handschoenen aan een tang moest gebruiken om de ketting er uiteindelijk weer tussenuit te wringen. Crap!

Verder zijn de modificaties eigenlijk best okee, zij het dat ik de knippers wel erg snel vind gaan en ik moet nog wat experimenteren met een zoemertje, want de standaard buzzer van VM zorgde ervoor dat de leds slechts een zwak schijnsel gaven dus die heb ik er snel weer tussenuit gehaald. Een zoemer is niet echt nodig want als ik over m'n tenen kijk zie ik precies van binnen of de knippers nog aan staan ja of nee.

Al met al heb ik er inmiddels weer 120 KM mee gereden en begin ik er weer aan te wennen. Raar, het was maar een week of 6 a 7 dat ik de Quest niet kon gebruiken, en ik ben al die tijd wel gewoon woonwerk blijven bukkeren en dan toch moet je wennen als je dan voor het eerst weer in je Quest stapt. Maar het went snel en de kriebels zijn er weer. Zo veel zelfs dat ik van plan ben, misschien al volgend jaar, in de vakantie een flinke tocht te gaan maken. Dit is een soort droom van me die ik echt ga proberen werkelijkheid te laten worden. Zoals je in mijn vorige post hebt kunnen lezen mag ik me eens per jaar graag vertonen in Muenchen en het summum van genot zou zijn als ik met mijn Quest naar het Oktoberfest zou fietsen, daar een paar daagjes feesten en dan weer terug fietsen. Dat heb ik gedeeld met mijn drinkmaatjes daar en 1e Hans (we hebben er 2), gaf aan dat hij wil overwegen om mee te gaan. Hij heeft al wel een ligfiets, is sportief ingesteld en heeft tevens het ideale postuur voor zo'n tocht dus ik acht dat best haalbaar. Maar voor we definitief die knoop kunnen doorhakken zullen we nog veel moeten regelen, zoals: kan ik me al die vakantiedagen veroorloven, hoe regelen we support onderweg, als we dat nodig vinden, en legio andere vragen die we nu nog niet eens kennen en toch een antwoord op moeten verzinnen. Dus het is nog steeds een droom. Het is heen 'n KM of 900 dus ik dacht een dag of 12 fietsen a 150 km en wat rustdagen tussendoor, paar dagen Muenchen is al gauw 2 weken.

Hier hoop ik nog vaak op terug te komen met positief nieuws.
Totaalstand Quest 78 : 42856

Nog heel even...

.. en dan is m'n Quest klaar. Maar dit weekend ben ik er even tussenuit. Met een paar van mijn allerbeste maatjes ga ik naar München om me in het Oktoberfest onder te dompelen en daar een paar waanzinnige leuke gezellige vermoeiende dagen mee te maken. Compleet off topic, maar dat is wat me nu even bezig houdt. De komende avonden is er ouderavond op school van de kinderen, die allebei op de middelbare school zitten en daar ben ik uiteraard bij. En vrijdag stappen we al vroeg in het vliegtuig naar Franz Josef Strauß, zoals het vliegveld in München officieel heet, en dus is er deze week geen tijd meer over om de Quest rijklaar te krijgen. Dat wordt op z'n vroegst volgende week woensdag. Geeft niks, ik had dan toch geen (of heel weinig) tijd meer om te gaan rijden.
Ach, in de tussentijd vermaak ik me opperbest, want je verveelt je nooit in München. Naast het Oktoberfest is er heel veel te doen en te beleven, ongekend.
Dit uitstapje veroorloven wij ons elk jaar en dat al een jaar of 12 of 14 (tel kwijt) achter elkaar, zodat het niet echt nieuw voor ons is maar wel een zodanige aantrekkingskracht op ons uitoefent dat we er ieder jaar weer niet op kunnen wachten tot we eindelijk weer gaan.


De sfeer, de entourage, de feestelijke stemming, het bier, de drukte, vaak het mooie weer, de overweldigende sfeer in de stad, de enorme mensenmassa's, ongeacht arm of rijk en in welke verschijningsvorm dan ook, die allemaal eensgezind in meer of mindere beschonken toestand en dus volkomen ongedwongen een bepaald hoempanummer meeblèrt, onbetaalbaar. En toch, op z'n Duits, gründlich organisiert...
Het lijkt een klein beetje op carnaval in Nederland, maar ik heb daar helemaal niks mee, maar wel heel veel met Oktoberfest en ik heb er bij wijze van spreken ruzie voor over om het steeds weer mee te kunnen maken. Ik kan er nog 10 of 20 pagina's over volschrijven: Wat er allemaal gebeurt, wat je beslist wel en niet moet doen, hoe er het beste te komen, waar te verblijven, tips voor in en buiten de tenten, de kermis, de Bavaria. Misschien wel een idee voor 'Blog II'. De verzamelterm: Wiesn. Enig googelen verduidelijkt een hoop.
Groot FEEST waar ik koste wat 't kost jaarlijks eenmaal bij moet zijn. Diegene die er al eens was, snapt dat.

En dan, als ik, lichtelijk verheugd, me op dat moment onbewust van de verderfelijke benevelende invloed van het kostelijke gerstennat, met een weemoedig gevoel even aan mijn Quest denk die ik op dat moment enige milliseconden mis, zal ik me wederom onverwijld in het nimmer aflatende feestgewoel storten. Ein Prosit!!

Einde komt in zicht

Dit weekend heb ik de laatste laag dd-lak op de Quest gesmeerd. En het is precies op, de allerlaatste restjes heb ik met kracht uit de gebruikte rolletjes moeten persen en op een oude tafel van een tuinstel gesmeerd zodat die ook weer een paar jaar meekan. Maar daar ging het natuurlijk niet om.
Inmiddels heb ik de ledjes allemaal netjes aangesloten, als bekabeling heb ik een oud stuk netwerkkabel gebruikt dat ik op de zaak mee kon nemen, en waarin 8 verschillende kleuren kabeltjes zitten, ruim voldoende voor deze klus. Alles mooi gesoldeerd en met krimpkousjes afgesloten, de benodigde gaatjes voor de knipperledjes uitgemeten en geboord, eerst met een dun boortje en dan gaandeweg dikker totdat de ledjes er mooi doorheen vallen. Hoe ver ze naar buiten steken valt tegen, dus heb ik op de plaats waar ik ze ging plakken aan de binnenkant nog wat materiaal weggeslepen zodat de led netjes vlak tegen de body aan ligt. De knipperlampjes vooraan staan redelijk ver naar voren zodat de overige weggebruikers ook zien welke kant je op wilt als ze aan de andere kant van je voertuig staan. Dat heb ik daarom zo gelaten en met een laserwaterpas eerst de Quest recht gezet en daarna de hoogte van de ledjes afgetekend. In de breedte het ik de afstand tot de koplamp aangehouden, die weer precies in het midden van waar het oude, te grote gat zat en wat ik nagemeten heb op basis van de lasnaad van de 2 bodyhelften en omdat dat niet perse het midden hoeft te zijn heb ik dat ook nog ten opzichte van het centrale frame gemeten. Meer kan ik er niet aan doen en ik ben tevreden met het resultaat. De hoeveelheid licht die de Quest nu produceert zie je niet over het hoofd.

Het gat voor de koplamp heb ik met 1 van de '7-gatenzaag' gemaakt, een maatje kleiner dan de lamp groot is, en dan al proberend met een schuurhulpje (een mooie strakke spuitbus met een schuurpapiertje er omheen) de lamp een minimale ruimte gegeven om precies vrij te hangen en de lijn van de neus niet te verstoren. De koplamp beweegt in een stukje pvcbuis, bevestigd op een stuk aluminium profiel, dat zit weer met slangenklemmen aan het frame en wordt bediend vanaf de zitplaats. De bundel kan bewegen van een paar meter voor de Quest tot hoger dan recht vooruit. Om de lamp zit een platte rubber ring (zo'n zelfde als onder een flinke maat rooster van een afvoer van de wasbak zit) die de ruimte tussen de koplamp en de body afsluit zodat het daar niet gaat fluiten door de wind of druppelen door de regen. De signaalhoorn is aangesloten op de fietspomp die ik zoveel mogelijk rondom van allerlei nodeloos gewicht heb ontdaan zoals hand- en voetsteunen etc. Die vervoer ik in de Quest door wat over is van de pompvoet in een ronde houder te steken die ik rechts voor de wielkast met tie-raps vastgemaakt heb aan de rand van de body, en ik zet 'm vast met een klittenbandje op de wielkast. Waar 'ie zou kunnen rammelen of klapperen heb ik wat schuimband geplakt.

Ik heb de ledjes er netjes met smeltlijm in geplakt, een VM remlichtschakelaar (met zo'n lang gebogen heveltje, waarbij het remlicht uitgaat als je parkeert en het rempalletje gebruikt, dat voorkomt lege accu's) erin geplaatst. Dat viel nog niet mee, er zitten hele kleine gaatjes in voor nog dunnere schroefjes, dus na een tijd zoeken heb ik maar gewoon zo'n gaatje een klein beetje opgeboord zodat het allerdunste wel beschikbare schroefje er doorheen kon. Dat is gelukt, maar meer als gevolg van geluk dan van wijsheid. Alles doet het nu, alleen de zoemer die ik tegenkwam van een vorig voertuig, die deed het zachtjes op 6 volt maar trekt teveel stroom in mijn huisige opzet en daar moet een andere in.

Het remlichtledje met weerstand heb ik in het standaard Spanninga achterlicht achter de reflector geplakt. en dat geeft een flinke rode gloed achter de Quest.


Afgelopen week heb ik ook eindelijk een 1/2" dop gescoord met imbus 14 mm (Hornbach) zodat ik ook het achterwiel er uit heb kunnen halen. Daar had ik nu mooi de gelegenheid om het wieldoekje, waar je anders nauwelijks bij kunt, te vervangen. Er was slechts een uitgelubberd lor van over, en ik heb direct de naaf en de velg even gereinigd en in een laagje S100 beschermspray gezet. Verder valt er aan dit wiel niks te onderhouden. Maar daar kom je niet snel in de buurt dus dat is voorlopig weer in orde. Even opletten als je ook je achterwiel wilt doen: zorg voor een imbussleutel met een verlengde am (met een buis) of een imbusdop met een flinke momentsleutel, en ondersteun deze arm met een plankje dat weer op schuimrubber of een deken ligt binnen in de Quest). Ga achter de fiets zitten op je platte kont, zet de staart op je buik en trek onder aan het achterwiel zodat het draait alsof je vooruit rijdt. Dat kost best wat kracht maar is te doen. Maak dan de achtervering bovenaan los, zodat het wiel naar boven kan en je iets meer manoevreerruimte hebt om naaf en dus wiel van de asconstructie af te halen en later weer terug te zetten. Vastzetten hoeft niet na het terugplaatsen van het wiel. Handvast is zat, je trapt het als je fietst vanzelf vast.

Zo, deze week gaat na een laatste check de top er weer op. Dan kan er eindelijk weer gefiets worden jippie!!. Wat er nog aan klusjes overblijft: oranje reflectiesticker, striping en of andere decoratie, als de lak goed uitgehard is nog een keer flink poetsen, iets anders dan de standaard spiegels, (misschien naar het idee van Jan Reus), een setje windschermen voor allerlei verschillende omstandigheden, iets betere constructie zodat de schuimkap windvast is en echt de regen buiten houdt en een soort regenkoepel. Daar kom ik nog uitgebreid op terug.

DD-lak perikelen

Het wordt steeds geler allemaal. Want ik ben aan het aflakken. Helaas dekt het spul maar matig, en dat terwijl de ondergrond ook grotendeels geel is!. Maar oké, dan kun je de volgende lagen wel een missertje wat je eerder heb veroorzaakt weer min of meer gladtrekken. Want ik lak in de garage af, met de deur open uiteraard want anders ga je volgens mij onderuit met die dampen. Maar ik lak dus binnen want buiten staat wind en vliegt van alles rond dat ik liever niet in de lak heb, en het regent vanmorgen ook nog. Maar binnen is het licht niet optimaal en sla je dus wel eens een stukje over of je vergeet een deel goed uit te rollen. De lak glanst mooi, trekt fantastisch strak maar is onverbiddelijk als je het te vet opzet: zakkers! Ook goed opletten dat je het goed uitrolt, dan nog 1 keer om de aanzetten eruit te rollen, dan verder afblijven want anders is het al te ver gedroogd. Correctieacties trekken dan niet meer glad en die blijf je later zien. Gisteren de fiets in de eerste laag gezet, en toen ik bijna rondom klaar was was de lakvoorraad die ik voorbereid had, op(120 gram dd-lak basis, 60 gram verharder en 6 gram kwastverdunner dat een half uur moet 'voorreageren' voordat je het kunt gaan opbrengen). Te weinig voor heel de fiets (zonder de top). Zoveel mogelijk de roller leeggerold en de lak uit alle hoeken van het verfbakje, het roerstokje en de kwast gebruikt om toch nog de rechterachterkant af te maken maar helaas, veel strepen en weinig glans. Omdat je het mooiste effect van deze lak bereikt als je dat snel en nat in nat opbrengt start ik aan de achterkant, daar kun je waar de oranje reflectorsticker komt wel een beetje rommelen en daar kom je dan als je rond bent een stukje tegen dat eigenlijk al te droog is om netjes aan te sluiten.
Ach, het dekte toch niet goed, en vandaag met beter licht werd duidelijk dat er wat zakkers en heilige dagen waren onstaan, dus eerst maar weer wat geschuurd en daarna weer ontvet en nu wat meer klaargemaakt. 150 basis en 75 harder en 8 gram kwastverdunner blijkt precies genoeg te zijn om zowel de body als de top rondom netjes van een laagje te voorzien. Dan heb ik, op m'n knieën onder de opgetakelde fiets, op de bodem de roller leeggerold. Helaas, nog steeds is niet alles gedekt. De plekken die ik uitgeslepen en geplamuurd heb zijn aardig opgedroogd maar er moet echt nog een laag overheen, dus ik heb nog extra lak nodig: 1 pot van totaal 750 gram is dus niet genoeg. Gelukkig verdampt er een flink deel van al dat gewicht.... Morgen direct bestellen dan kan ik einde van deze week het aflakken hopelijk afronden. Dat moet wel klaar zijn voordat ik de knipperleds erin ga plakken, en de koplamp en het achterlicht monteer. Daar ga ik me deze week maar es op concentreren, de electra voor knippers en remlicht. Helaas is mijn opzetje met de goedkope Hema-ledstripjes niet gelukt, want er zit een klein beetje logica op het printje onder een zwarte stip, dat met een schakelaartje het licht van uit naar knipperstand, constant branden of looplichtstand verandert. Ik had uitgeprobeerd of ik de 'constant aan' stand kon bestendigen door dan de stroomtoevoer te onderbreken en dat leek te lukken, want als ik dan de batterij terugplaatste brandde het lichtje weer constant. Nou, toen ik de zaak aan mekaar had gesoldeerd wilde het geheel op geen enkele manier licht geven dus heb ik het na een paar uur klooien opgegeven en zal ik er nu gewoon een ledje met driver in plakken zoals VM het ook doet in de huidige achterlichten. Dat wordt dan ook weer bestellen maar dat zou ik zelfs na het afronden van het bodywerk en plaatsen van de top nog kunnen doen. Verder heb ik wat luchtgaten in het originele zitje geboord en het klittenband vernieuwd en dat heb ik vanavond eventjes teruggeplaatst in de Quest. In de loop van afgelopen week heb ik alle aandrijftechniek weer in orde gemaakt dus ik kon een rondje fietsen. Weliswaar zonder top maar het werkt allemaal best weer okee. Ik heb deze week zelfs nog even de achterschokbreker opengehad en engzins geprobeer te verzwaren (in de hoop het springen van de acherkant op klinkers uit te bannen) door met een overgebleven deelveer van een van de voorschokbrekers de bestaande achterveer te verlengen en dat paste na enig krachtzetten maar net. Toen bleek het achterwiel lager uit te komen waardoor de fiets in onbelaste staat aanliep want het achterste kettingwiel raakte de body, en ik de ketting zodoende ook niet meer achteruit kon rondkrijgen. Dat heb ik dus direct weer teruggedraaid. Dan maar dansen af en toe. Maar de nieuwe veren in de voorschokbekers doen het goed en blijkbaar heb ik er op de juiste manier vet in gedaan want ik had geen vreemde bijgeluiden. De jagwires bedienen de SA remmen soepeltjes. Ik had wat (niet alle) kogelkopjes vervangen maar de geluiden die daar veroorzaakt worden, ben ik nog niet tevreden over.

Ik heb de afgelopen week een bijzonder lichte voetpomp bij Lidl gescoord en wanneer ik de voet en het hendel ervan wat gestript heb wordt dat mijn onderwegpomp. Ik ga deze rechts boven/achter de wielkast aan klittenbandjes rammelvrij ophangen en sluit de slang aan op een voelbal-luchthoorn. Die komt op de plek van de huidige electrische claxon. Ik vervang dus het originele toeterpompje door een echt fietspomp die ik toch al bij me heb en kan zo weer enige minuten langer van een volle accu genieten. Ik heb een stuk slang bij Hornbach gehaald en daarin aan de ene kant een dunlopventiel uit een oude binnenband gestoken. De andere kant heb ik met behulp van een stuk hol draadeind zoals je ziet bij 220v lampfittingen aan de toeter aangesloten.
Verder heb ik deze week bedacht hoe ik de koplamp opnieuw ga plaatsen en dan zo dat ik 'm vanuit mijn luie stoel kan bijstellen. Enigzins afgekeken van VM en wat oplossing van mezelf. Dat ziet er in een schemaatje zo uit: de grijze LED-unit (een gesloopt wat ouder model Cateye stuurkoplamp) zit losjes in een stukje afvoerbuis met een iets kleinere doorsnee dan de unit. Ik fixeer de unit met 3 enigzins trekkende veertjes (rood) die de lamp in de buis en centraal op z'n plaats houdenhouden. De blauwe kabel loopt naar een ouderwets versnellingshendel waarmee ik de lamp van de centrale stand naar boven kan bewegen waardoor de unit aan de achterkant iets omhoog gaat, zodat de lichtbundel lager gericht wordt. Terugschuiven van de hendel betekent dat de unit teruggaat naar de ruststand (en daar blijft door de drie veertjes) in de grootlichtstand. Ik moet nog even bedenken welke ruststand het handigst is, groot licht of juist niet. De unithouder cq. afvoerbuis maak ik vast aan een stukje aluminiumprofiel dat ik aan het centrale frame onder de trapas bevestig, en richt ik zodanig dat de lichtunit buiten zo vlak mogelijk aansluit op de lijn van de neus en met minimale speling in de body past.
Zodoende krijgt de Quest niet alleen een facelift maar de techniek wordt ook moderner dan wat destijds de standaard was. Maar het is nog aardig wat werk. Zeker als ik alle zaken op mijn verlanglijstje ook nog uit zou voeren. Daarover ongetwijfeld later meer.

We zullen doorgaan

Met de klus, totdat ik weer fijn in de Quest kan fietsen. Deze week eerst urenlang pielen om alle bestickering er vanaf te krijgen. Eerst gewoon proberen met je nagel en dan strippen maar dat was geen succes. Uiteindelijk bleek het verwarmen met een haarfőhn (verfbrander durf ik niet aan, dat wordt echt heel heet) en dan met een oud en dus tamelijk bot plamuurmes eraf steken het snelst te werken. Daarna vooral slijpwerk aan het bodywerk gedaan, en vandaag het plamuren - schuren - plamuren - schuren - plamuren - schuren afgerond. De gelcoat was vooral op de rondingen gebarsten waar de vloer overgaat in de zijkant dus waar er af en toe een knik in kan komen. Verder rond de koplamp en aan de staarttip, daar vanwege het stoten of botsen in de afgelopen 7 jaar. Ook bovenop rond de spiegels en op de bult, vanwege het over de kop gaan denk ik, en hier en daar een barst in de top boven de pedalen, vanwege het stoten met tenen tegen de binnenkant. En veel barstjes als gevolg van harde bagage, zo heb ik het idee, gezien de vele "kraaiepootjes", stervormige barstjes voor en rond het achterwiel. De "vloerbedekking" waarover Wim en Pé bloggen is zo gek nog niet. Daarnaast heb ik wat diepe krassen volgesmeerd.
Maar alles is uitgeslepen en geplamuurd en nu weer strak. Op advies van Ymte heb ik dat geprobeerd met een dremel met verschillende hulpstukken, maar dat schoot niet op.Misschien heb ik niet het juiste hulpstukje. Dan maar met een soort slijpsteentje in een accutol, ook al geen succes. Toen de excentrische vlakschuurmachine, en wat ik uit ervaring wist is, wanneer je de zool niet op je werkstuk laat rusten, dan gaat 'ie met een flinke snelheid ronddraaien, en dan kun je door met alleen een randje van de schuurzool te schuren en niet te zwaar op je werkstuk te leunen precies een spoortje van een barst uitslijpen. Laat je je machien zwaarder rusten dan neemt de snelheid van de zool zodanig af dat dit niet meer werkt.

Schuren met waterproof papier om een schuurblokje is het beste denk ik, en duurt tevens het langst. Dus ik heb best veel met zo'n handpalmapparaatje gedaan. Hoe mooier en strakker je plamuurt (polyester 2 componenten, in 20 minuten droog) hoe minder je hoeft te schuren. Toch kwam ik na het schuren steeds weer plekjes tegen die nog niet naar mijn zin waren en dus hop, weer opnieuw. Ik heb het nu wel even gehad met die stof en die lucht en ben echt geestelijk ook aan het aflakken toe, maar dan wel op een gunstig moment. Nu ben ik moe, is er nog veel stof in de lucht en het waait behoorlijk dus dat zijn allemaal argumenten om nu even niet af te lakken. Ook advies van Ymte: rollen met DD lak en dan naderhand nog poetsen. Dus dat zit er nog aan te komen.

En nog meer.
Ik wil ook een remlicht want in de toekomst wil ik met toertochten meedoen en dan is een remlicht wel aan te raden. Ik heb twee gewone Hema achterlichtjes, die hebben 3 rode ledjes op een stripje, uit elkaar gehaald en die 2 samen kunnen in serie tegen 6 Volt. Ik heb bij de lokale fietsenmaker een universele remlichtschakelaar gehaald en die komt bij het remhendel. Die twee stripjes met leds passen precies links en rechts in het standaard Spanninga achterlicht dus die plak ik daar met smeltlijm en dan is dat achterlicht en remlicht in 1. Dan nog een nieuw gat voor de koplamp (was al led) en gaatjes boren voor de ledknippers en een nieuwe automaat van VM installeren. Verder wil ik ook een handvat achteraan om de Quest makkelijk te kunnen verplaatsen. Ik heb bij Wim Schermer een leuke constructie gezien met een verzonken tiloog maar ik heb nog niet scherp waar die dingen in mijn omgeving te koop zijn. Ik heb vandaag ook de secundaire ketting ingekort, die hing slap terwijl de spanner helemaal was uitgeveerd dus heb ik er, op de gok, maar een binnen- en buitenschalm tussenuit gehaald. Ik heb daar ook een (ideale) SRAM sluitschalm opzitten dus dat was een makkie, en zo past 'ie weer perfect. Overigens heb ik om een toekomstige kettingbreuk onderweg te kunnen repareren wat sluitschalmen van KMC gekocht en die werken iets anders. Daar zijn de 2 pootjes van de schakel iets naar elkaar toegebogen en dan past er een sluitplaatje met sleufgaatjes op dat dan door buigen van de ketting op z'n plek klikt.
Dus deze week de body aflakken en alle techniek weer op zijn plaats. De top meteen dun rupsje siliconen (tegen inwateren en klapperen) en wat schroefjes terug op z'n plek, stoeltje erin (ook nog even wat gaten in boren voor de nodige "beluchting"), en dan moet ik weer op pad kunnen. Wat zal ik blij zijn als het zover is. Niet dat ik klussen niet leuk vind maar ik mis het GEVOEL.

Feeststemming

Nee, niet omdat het zo lekker opschiet met de Quest. Maar meer omdat het langzaam doordringt dat de vliegtickets zijn geboekt naar het Oktoberfest, een van mijn andere hobbies. Onderdak was al geregeld, dus de voorpret kan nu echt beginnen en dat is zo'n heerlijk gevoel. Dat begrijpen overigens alleen mensen die er zelf zijn geweest, dus 1 welgemeend advies: Ga naar Műnchen met wat vrienden en dompel je daar onder in het Oktoberfest.

Overigens schiet het best lekker op met de Quest. Ik heb zaterdag en zondag carbon gelamineerd op de plekken waar ik dat nodig vond en dat viel me eigenlijk mee. Ik had een paar meter carbon weefsel en de bijbehorende 2 componenten epoxy bij Polyservice in Nieuwerkerk aan den IJssel gehaald en dat spul werkt prima. Wat ik een nadeel vind van zelf carbon verwerken is dat het weefsel heel los is en al uit elkaar begint te vallen al je er maar naar wijst. Dus heel voorzichtig ermee. Wat ik nu ook weet is dat het handig is om eerst de plaatsen waar het carbon moet komen in de epoxy (2 gewichtsdelen epoxy, 1 gewichtsdeel harder) te zetten. Dat kun je vervolgens gerust een half tot een heel uur laten drogen want het droogt maar langzaam. Dan leg je het carbon er tegenaan, dan plakt het goed en dan tamponeer je vervolgens dat carbon met extra epoxy zodat het doorweekt raakt, en dat mag dan een nachtje drogen. Ik heb de knipperlichtgaten en het koplampgat ook helemaal dichtgemaakt en straks als alle carbon gedaan is, (alleen de wielkasten moet ik nog verstevigen) ga ik alle oneffenheden rondom aan de buitenkant plamuren en schuren totdat het allemaal weer helemaal strak is. Dan maak ik voor de knipperlichten en de koplamp een nieuw gat, weer zoals het hoort strak om de lamp heen. En op mijn verlanglijst staan nog LED knippertjes dus dan heb je ook niks aan die originele grote gaten en tot die tijd kan het snoer door een klein gaatje en dan plak ik de gloeiknipperaars wel zolang op de buitenkant met gemakkelijk te verwijderen lijm. Na het plamuren gaat de Quest helemaal in de dd-lak, ook 2 componenten met epoxy, dat heel glad trekt na kwasten of rollen, en een keiharde krasvaste toplaag vormt, veel gebruikt in de watersport en ook geleverd door Polyservice. Op aanraden van Ymte van Velomobiel.nl wordt de kleur RAL 1023, dat de originele kleur geel het dichtst nadert.
Wat mij opgevallen is, nu ik de Quest wat vaker vanuit een andere hoek zie (zoals van onder) dat de Schwalbe Kojaks voor, niet meer rond zijn maar plat aan een kant van het loopvlak, omdat de voorwielen natuurlijk niet helemaal loodrecht op de weg staan, maar van boven iets naar elkaar toe. Ik denk dat ik de voorbanden maar eens ga omdraaien, dan kunnen ze nog wat langer mee. Weer een voordeel toegevoegd aan de reeds lange lijst met voordelen die een Velomobiel Quest biedt ten opzichte van andere vervoermiddelen.
En het waren er al zoveel...

Stoempen

Jaja, niet alleen tijdens het fietsen kun je stoempen, dus als een idioot doorgaan, de dood of de gladiolen. Dat heb ik nu ook met dit onderhoudsproject, ik moet door of ik nu wil of niet. Want iedere dag dat de Quest niet klaar is is een dag zonder het gevoel, dat je krijgt van een tocht met de VM. Zelfs als je niet op een kruissnelheid toert die "gewone" racefietsers als hun top beschouwen. Iedere velomobilist kan dat beamen. En als je een willekeurige racefietser in een VM zet dan zou 'ie best wel eens voor goed "om" kunnen zijn. Die ervaring, dat gevoel, dat je met die machtige slagen een snelheid bereikt waar andere, door den mensch aangedreeven vervoermiddelen, niet aan kunnen tippen. Geen regen, geen tegenwind, geen zadelpijn, het ultieme fietsen.
Dat mis ik nu dus. Ik heb vandaag de Quest geprobeerd te ontvetten, en dan met name de plekken die straks verstevigd moeten worden met carbon. Ik repareer sowieso alle gaten met carbon maar ik wil ook delen die gevoelig zijn voor barsten, daar waar ze nu zitten, wat steviger maken, zodat het uitslijpen van de gelcoat en later het plamuren ook wat makkelijker gaat maar ook in de hoop dat al die barsten straks niet terug komen. Verder is er ooit op de vloer gestaan (dat ligt ook wel voor de hand) maar toen is er tussen vloer en wielkasten wat ruimte ontstaan die later met een niet nader te traceren goedje is opgevuld, maar dat ziet er niet fraai uit. Zie hiernaast de foto, ik lees op Wim Schermer's blog dat daar Sikaflex 291 kit voor nodig is, maar ik denk dat dat in het onderhavige geval destijds iets anders is geweest. Zo'n stuk heb ik aan beide kanten, en dat ga ik glad schuren en dan lamineer ik daar een mooi laagje carbon over. Al is het aleen maar voor het gezicht.
Al die verstevigingen zullen wel wat wegen maar aangezien ik zelf aan het afvallen ben compenseert dat meer dan voldoende. Ach, het is hier en daar een minimaal laagje carbon met wat epoxy, en straks wat polyester plamuur en dan later nog een laag Double coating van de IJssel. Ik schuur straks ook nog wel een paar ons weg en ik schat dat dat er maximaal een kilo bij zal komen. Maar dan is de Quest wel weer helemaal top en klaar voor een volgende periode van zeg 6 jaar. Hoop ik natuurlijk want dit ga ik niet jaarlijks doen. Voorlopig is 1 keer al zat.
Stoempen dus. En dan alleen als het me gegund wordt want ik ben al een paar dagen kwijt door het weer dat me ervan weerhoudt op te schieten. Maar vandaag was het en aardig weer en ik heb ook voor toekomstige slechtere omstandigheden een voorzorgsmaatregel kunnen scoren: een uitklapbare partytent. Verder heeft mijn broer Chiel me een lumineuze tip gegeven: zet de spullen buiten en ga zelf binnen staan. Simpel doch geniaal! Ik heb vandaag direct een hoop troep die min of meer nog wel waardevol voor me was opgeruimd, want bij ieder item vroeg ik me af: is het bezit hiervan me zoveel waard dat ik ervoor in regen en wind wil klussen? Die overweging was voor de meeste spullen snel gemaakt en zodoende heb ik een kuub troep bij de gemeentewerf afgeleverd. En ik smijt de gewone fietsen buiten als ik moet klussen want die moeten tegen de hollandsche elementen opgewassen zijn, meer nog dan ikzelf. Dus in noodgevallen klap ik de partytent open (bij klussen als lamineren, slijpen of droogschuren, die vanwege de (lucht)vervuiling buiten moeten gebeuren) en anders sta ik binnen. Dus geen tijd meer te verliezen.
Vandaag heb ik dus de plekken die ik ga lamineren voorbereid. Deels weliswaar want het viel wel tegen. Daar waar de kettingen lopen was de mobiel ronduit een smeerboel, nooit iets aan gedaan qua schoonmaken. Dus dat kostte me een fles verfverduner om de viezigheid op te lossen, vergezeld van een keukenrol en een vuilniszak om alle troep in te kieperen. En tussendoor toch nog aan het sleutelen, want grondig schoonmaken vereist soms dat er een onderdeel wordt verwijderd. Zoals de kettingrol onder de stoel, de secundaire ketting en omdat de ketting nu dan toch slap hangt, dan gelijk maar de spanner die in het vooronder in de teruggaande ketting is opgenomen en die de afgelopen tijd al veel malheur voor de kiezen heeft gehad. Dat was 'm aan te zien, lichtelijk gekreukeld, scheef en zwart van de vervuiling. Ik heb 'm uit de Quest gesloopt en wat blijkt: de twee kettingwieltjes zijn paars! Onder een vettige zwarte laag troep blijken twee goeie kwaliteit gelagerde kunststof wieltjes te zitten! Dus gelijk even schoongemaakt, gesmeerd en de spanner gericht. Ik zie trouwens op de foto dat het draadeind ook krom is. Die zal ik ook richten of vernieuwen. Maar wat erger is is de beugel waarin dat draadeind vast zit, en waar de veer omheen zit, die beugel is helemaal uitgelubberd en staat op instorten. Die zal ik vervangen door een zelfgemaakte, van dikker aluminium dus een wat steviger geheel zodat dit attribuut de komende jaren op z'n taak berekend blijft. Dan heb ik een U-profiel nodig of een platte staaf die je in een U vorm zet. Maar dat is van later zorg. Morgen, zondag, dag ga ik echt beginnen met carbon lamineren en dit kan ik dan doen als de epoxy uithard. Want het werk moet door. Overigens heb ik, om niet stil te hoeven zitten straks, in de ramsj dus voor een prikkie, een aluminium verstelbare tuinstoel op de kop weten te tikken die ik ga proberen te transformeren tot spanzitting voor de Quest. Ik heb de poten en leuningen er al afgesloopt en de digitale keukenweegschaal geeft nu aan dat dit geheel 1,67 kilo weegt. Wel meer dan het originele zitje, maar de spanzitting moet links en rechts nog ingekort worden en als dit lukt heb ik dat Rainbowkussentje ook niet meer nodig. En ik hoop dan wat meer steun bij de schouders te hebben. Er moet nog wel het een en ander gebeuren zoals: hij moet wat smaller worden, de zitting moet korter en ik moet een manier bedenken om het frame van de stoel op het Questframe te laten rusten. Als het niet op tijd lukt zet ik zolang de gewone zitting terug (wel even ventilatiegaten boren) want ik moet snel de weg weer op. Want het kriebelt wreed.

Geen kilometers, zelfs geen meters

Het schiet niet op, het onderhoud aan de Quest. Ik heb zoveel spullen in de garage dat het sleutelen buiten gebeurt, maar het is nu al dagen steeds regenachtig, niet handig als je klussen te doen hebt. Dus mijn oplossing: ik ga een dubbele pergola neerzetten en dan een afdekzeil aan de windkant en bovenop, wat sjorbandjes, een TL bak eronder en dan blijf ik droog. Of plan B, een partytent. Omdat het toch weer regende ben ik er maar opuit gegaan, helaas is op donderdag de LeenBakker niet open hier dus ik dacht dan maar de dichtstbijzijnde mogelijkheden te checken. Eerst karwei, die zich even lelijk liet kennen. Partytenten daar zijn niet waterdicht, dan kun je er een extra waterdichte hoes bij kopen. Ik heb daar te weinig vertrouwen in, wat wind en hup daar sta je in de regen. Maar wat wel aantrekkelijk was is hun aanbieding van 3 meter lange hardhouten palen voor een leuke prijs, zoals het handgeschreven stickertje aangaf. Kom ik bij de kassa met 4 van die palen, rekenen ze toch weer een hogere prijs. Helaas had ik weinig tijd anders had ik de chef erbij geroepen, aanbieden voor een prijs die niet overduidelijk een vergissing is betekent in het consumentenrecht: gewoon leveren voor dat geld.
Onverrichtterzake naar de praxis, even verderop. Daar was de laatste partytent in de ramsj dus ik ben ermee naar de infohoek gelopen en heb nog even voor de zekerheid gevraagd of íe kompleet was, want de doos was open. Ja hoor, anders zuden we 'm toch niet verkopen, was het wijsneuzerige antwoord. Enfin, je voelt 'm al aankomen, thuis toch maar even uitgepakt en jawel: alle hoekstukken waarmee je de buizen aan elkaar koppelt om het frame op te zetten ontbraken. Er miste er niet een, nee er zat gewoon helemaal niks bij, ook geen tekening. Alleen een hele doos genummerde buizen en een stuk zeil. Dus direct teruggebracht en geld terug. Slechte beurt voor de locale bouwmarkten en m'n avond was ook grotendeels verloren, zeg maar. Morgen na het werk zal ik de garage eens opruimen en wat spullen waarvan ik nog geen afscheid kan nemen, wat economischer herschikken. Als dat niet genoeg ruimte oplevert zal ik toch weer op een tent of een pergola of een carportachtige constructie uit moeten want ik heb geen zin de Quest half af te laten staan tot het weer het toelaat om ermee verder te gaan. Ik wil 'm juist snel afmaken om ermee door dit hondenweer te kunnen ipv nu met de bukker of zelfs met de tram!

Quest wielophanging en vering

Vrijdag en vanmorgen voordat het ging miezeren ben ik aan het sleutelen geweest aan de voorwielen. Eerst links. De eerste is het lastigst, maar als je het eenmaal een keer gedaan hebt is het een eitje. Daar kom ik straks nog op terug. Het voordeel dat de top eraf is is dat je je Quest ondersteboven kan leggen zonder schade.
Als ik het weer zou doen zorg ik dat ik het volgende beschikbaar heb:
- kogelkopjes met vooral ook nieuwe stofrubbers, in mijn geval zitten er M8 en M6 kogelkopjes in.
- 4 nieuwe rubber ringen waarin de body hangt bij de moer van de schokbrekers
- remkabels en remvoering waar nodig
- veel poetslappen
- wat olie en vet.
- per schokbreker:
-- rubber mof (= grote maat krimpkous), kunststof glijbus, nieuw veerelementen, schuimrubber (polyurethaan) busjes: Zie foto 2
-- tie-wraps
-- stevige kartonnen dozen.

In het 'Allewedernieuws' nr 3 van december 1998, die nog steeds beschikbaar is op velomobiel.nl, staat een hele verhandeling over o.a. schokbrekers. Op basis daarvan heb ik het dan ook aangepakt:

Draai eerst de moeren op de schokbrekers eraf. Draai de stelschroeven van de remkabels zover mogelijk in zodat de kabels slap staan. Op z'n kop zetten van de Quest gaat het best met z'n tweeën maar alleen en met behulp van een veelheid aan stukken schuimrubber komt het ook goed. Daarna wat stevige kartonnen dozen eronder dan is de werkhoogte wat prettiger voor je rug en kun je er van onderaf ook bij. Veertjes uit de kogelkopjes halen en ze dan lostrekken (met een grote schroevendraaier bijvoorbeeld, alshefboom), knip de tie-wraps van de kilometerteller opnemer door en check of de kabel ervan verder niet aan de schokbreker vastzit. Dan kan het wiel omhoog en kun je de remkabel losmaken. Haal het wiel van de as door de inbusbout eruit te draaien. Bij mij kwamen de wielen vervolgens soepel van de as af maar ik kan me voorstellen dat dat wat moeilijker gaat. Doe dit voorzichtig want de lagers moeten heel blijven. Vervolgens heb ik met perslucht alle losse stof van de ankerplaat en uit de naaf geblazen. Wat er uitkwam viel mee.

Vervolgens heb ik de schokbreker met het vierkante deel in de bankschroef gezet, en de mof eraf geschoven. Alvorens de veerstang eruit te trekken moeten er 2 korte kruiskopschroefjes uit het witte kunststof deel dat om de stang heen zit en de buis afsluit. Dat ging best soepel maar het is een vieze smeerboel. Het veerelement blijft dan zitten dus even de schokbreker ondersteboven houden, dan zakt de veer eruit, en die bestond in dit geval uit 2 delen. Foto 2.
Een rood en een blauw deel. Ik begreep dat er andere veren te koop zijn voor stugger of juist minder stug, ook uit 1 deel. Ik heb stuggere veren gekozen om "deinen" te voorkomen, die herken je door het langere rode deel, wat een stijvere dikkere veer is.Onderaan de veerstang zitten nog wat schuimrubber 'busjes' rond de stang en dat zijn de dempers, die de in- en uitgaande bewegingen moeten vertragen en het deinen voorkomen. Zijn die slecht (minder veerkrachtig dan gewoon schuimrubber) dan kun je deze het best ook nu (of de eerstvolgende sleutelbeurt) vervangen. Misschien handig om ze al in huis te hebben voordat je gaat beginnen, ze kosten weinig.  Alles heb ik schoongemaakt met poetslappen en toen met de nieuwe onderdelen en wat olie weer in elkaar geschoven. Ik had 4 nieuwe kogelkopjes in huis en vooraf even vastgesteld waar de meeste speling op zat en dat bleek de voorste trekstang te zijn, die ervoor zorgt dat je wiel niet naar achteren gaat als je fietst. Die vangt alle schokken op bij drempels en hobbels en heeft het het zwaarst dus die had logischerwijs de meeste speling, dus die 4 kopjes heb ik vervangen. Dat gaat vrij simpel met een steeksleutel 11 en ring of dop 13. Kijk uit de je het rubber van je nieuwe kopje niet sloopt met de steeksleutel. Als je de stofrubbers van de kopjes af wilt halen, zoals ik gedaan heb bij degenen die niet vervangen werden (om ze schoon te maken en eronder ook oud vet en vuil weg te halen) moet je ze over de kogel schuiven, niet over de schroefdraad want dan sloop je je rubbertje.
Daarna nog een extra klusje, Jagwire remkabels monteren. Ik heb daar veel positieve verhalen over gelezen en duur zijn ze ook niet dus gelijk maar even meegepakt. Ze worden op maat geleverd door VM. Ik heb de oude binnenkabel laten zitten, de kabelnippel er vanaf geknipt, (knip netjes dat de remkabel niet rafelt!!) en de buitenkabel eraf geschoven, toen de nieuwe jagwire buitenkabel om de oude binnenkabel geschoven (daarom netjes knippen), zover als dat ging en zodoende de nieuwe buitenkabel door het vloergat naar binnen geleid, en aldus de bestaande route van de bekabeling laten volgen, reuze handig. Daarna van onderaf (is eigenlijk boven maar de Quest stond nog op z'n kop) de nieuwe binnenkabel in de nieuwe buitenkabel geschoven. Let op, vergeet niet de doorvoerthule, de stelschroef en het palletje voor de parkeerrem. Toen heb ik de kabelnippel bij het wiel op maat gezet en vastgeschroefd en de rest van de kabel afgeknipt. Het linkerwiel kon toen weer terug nadat ik alle overige onderdelen had afgeborsteld met een soort roestborstel met messing haren zodat alle troep er weer een keer vanaf is.
Let goed op dat de remkabelkrul aan de binnenkant achter de veerpoot terecht komt en niet knikt, en dat de opnemer van de kilometerteller moet worden teruggeplaatst met wat tie-raps en dat de kabel daarvan netjes en vrij van bewegende delen terecht komt. Dat was 1. Het rechter wiel is hetzelfde, met uitzondering van het tellerverhaal. Verder verschil was dat het veelelement van de rechterkant op 2 plaatsen gebroken was ! Nu snap ik waarom ik vaak het gevoel had scheef te hangen maar ik weet dat aan de bolheid van de weg. Nu begrijp ik dat dat het nooit alleen geweest kan zijn.
Alles zit nu weer op z'n plek en "78" staat weer op z'n plek in de garage. Nu is de techniek zo goed als in orde. Ik wil het achterwiel wel nog uithalen en checken, secundaire ketting inkorten, er blijft nog wat over om te bedenken voor de koplamp, en uiteraard al het body werk. En misschien dat ik nog iets bedenk als kettingscherm want regelmatig stap ik met zwarte enkels uit de fiets. Komende week ga ik daarmee aan de slag. Voor nu ben ik helemaal niet ontevreden over hoe het werk vordert. Ook al kwam ik op de werkbank na de klus een wit kunststof ringetje tegen dat op het veerelement hoort te zitten in de schokbreker. Balen maar ik heb alles van rechts nog een keer opnieuw moeten doen en toe stond het wiel er binnen een kwartier weer in. Viel reuze mee, vandaar 'eitje'. Ik kan niet wachten tot ik alle nieuwigheden kan uitproberen.... Aanvulling: het rubber om de schokbrekers kun je beter niet van een binnenband maken, dat is snel stuk. VM gebruikt een hele grote maat krimpkous en verwarmt alleen vanaf bovenkant, zodat de 'rok' ruim om het bewegende deel van de schokbreker valt, daardoor blijft het geheel langer heel.