Met hemelvaartsdag ben ik 's morgens even een paar kilometertjes wezen fietsen maar ik had veel andere dingen te doen dus kon ik een grote afstand vergeten. Ik heb inmiddels de kunststof L-profielen waar de wielen van de Quest mee geleid worden als ik 'm in de stalling schuif vastgemaakt aan de vloer van de garage. Eerst met acrylaatkit want dat had ik nog liggen, maar dat was geen succes. Siliconenkit werkt denk ik beter om kunststof op betonverf te plakken maar dat had ik niet in huis. Maar nu is het alsnog onwrikbaar want ik heb de profieltjes gewoon vastgeschroefd in de betonnen vloer. Verder hebben we flink gewerkt aan de Quest: de rode bliksemschicht is verdwenen, hij is flink gesopt (zelfs de onderkant) en in de was gezet en enkele reparaties met ductape zijn opgeknapt (zit nu geel plakband op, in afwachting van de echte reparaties. Zoon Stan was zo vriendelijk om mee op de foto te gaan.
Zaterdagmorgen vroeg opgestaan om toch een tochtje te kunnen maken en enig verkennend werk gedaan voor de omgeving hier en in de richting waarin ik misschien vaker ga fietsen. Onderweg met de voorderailleur zitten spelen want de vorige eigenaar had aangegeven dat die niet werkte. Nou, dus wel en dat had ik niet in de gaten tot ik een hellinkje op wilde fietsen en terugschakelde. Heel de aandrijving liep vast. Na wat heen en weer trappen ging 'ie dan weer. Ik ben een paar keer gestopt om te checken wat er nou aan de hand was maar ik zag het niet direct. Op een gegeven moment liep de ketting er vooraan af en toen had ik heel veel moeite om dat te herstellen. Heel raar, de ketting stond zo strak als een snaar. Toen begreep ik dat wanneer ik de ketting voor op het grote blad heb staan (en dat had ik, onbewust, steeds) en dan probeer achter groter te schakelen, dat de ketting dat gewoon niet aankan en vastloopt. Tuurlijk, het begon te dagen, ik heb de trapas ingesteld op mijn lengte en deze een 5 cm verder naar voren gezet, wat betekent dat de ketting eigenlijk 10 cm langer zou moeten worden. Zolang ik alleen het kleine blad gebruikte was er niks aan de hand, maar nu kwam ik er dus achter.
Afijn, na deze ontdekking kon ik daar rekening mee houden, en toen een lekker stuk gefietst. Het liep qua snelheid best voorspoedig, tot ik bij Rhoon de nieuw aangelegde weg richting Barendrecht ging volgen. Deze nieuwe weg kent ontzettend veel rotondes, ook van die loze, om later (ooit?) wegen op aan te sluiten die er nu dus nog niet zijn. Maar goed, bij de eerste rotonde had ik teveel snelheid en tilde de Quest bij het insturen een linker voorwieltje op, wat ik nog con corrigeren door terug te sturen. Ik Quest nog te kort om snel te kunnen remmen dus dat deed ik niet (helaas). Door het terugsturen dreigde ik uit de bocht te vliegen dus moest ik weer scherp sturen en toen rolde ik met Quest en al de berm in. Een berm van een meter breed waarnaast een verse sloot was gegraven en de grond dus vers gespit. Daarop landde ik met mijn behelmde en bebrilde gezicht. De neus van de Quest hing een heel end boven het water.
Beduusd tijgerde ik op m'n buik uit de gekantelde Quest en er kwamen wat kinderen helpen. Ik bloedde, ik had letterlijk een snee in m'n neus en m'n gezicht voelde aan of ik zojuist een vuistslag had ontvangen tijdens een robbertje vechten. Maar gelukkig was materieel gezien alleen mijn zonnebril een poot verloren en was een spiegeltje uit de kom geschoten. Die bril was gratis en de spiegel klikte ik snel weer op z'n plek in het kogelscharnier en verder zag ik geen schade. Wel wat vuile vegen en wellicht nog wat meer krassen, maar daar had ik er al veel van dus het viel niet op. Van de schrik bekomen ben ik, met enigzins knikkende knieën, weer ingestapt en een tandje minder hard op huis aan gereden. Alles werkte nog...
Wat ik hiervan heb geleerd is dat de Quest vooral rechtuit nauwelijks te kloppen is maar voor het bochtenwerk is 'ie niet bedoeld. En dat er een gerede kans is dat je letterlijk op je gezicht landt als je omgaat, en daar ben ik niet blij mee. Toch maar wat rustiger de bochten door, en voor dat gezicht ook een oplossing bedenken.
Ik heb eraan gedacht de wielbasis wat te verbreden en de 2 wielkasten wat uit te bouwen zodat er 2 voordelen optreden: extra spoorbreedte, wat de kantelgevoeligheid ten goede zou komen, en ook meer stuurruimte, hetgeen een wat behapbaardere draaicirkel teweeg kan brengen. Dat zou te doen moeten zijn: wat draadeinden van de ophanging verlengen, hoeft aan beide kanten maar een paar centimeter, dan zou je al genoeg ruimte extra krijgen om wat krappere bochten aan te kunnen. Die wielkasten uitbouwen, dat kan evt later. Ik weet dat er 3 Quests bestaan (hebben) die zelfs met open wielkasten zijn geleverd dus dat is niet nieuw. Maar om niet teveel van de haast ideale stroomlijn te verzieken zou ik er wat bollere wielkasten op kunnen zetten. Gewoon zelf fabriceren met carbon en gelcoat. Maar daar moet ik me nog maar 's goed op bezinnen, voordat ik begin.
Al met al zo'n 38 km gefietst en het overall gemiddelde over zo'n 180 km staat ondanks alle onderbrekingen nog steeds op 29.1
Zondag ga ik er zeker weer vroeg op uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten