Caballero

Was vroeder DE sigaret. En ze werden gemaakt in den Haag, maar die fabriek is omgebouwd tot een broeinest van creativiteit en trendy businesses(-jes), sinds roken niet meer in is en de fabriek al een tijdje leegstond. Daar werk ik tegenwoordig en dat is een km of 33 van m'n woonplaats dus goed te forenzen met de Quest. Van Barendrecht via Rotterdam zuid, oude westen en Overschie, dan via Zweth, Delft en Rijswijk naar den Haag. Mooie fietspaden, een paar stukjes klinkers, maar goed te doen. Ik was van plan gisteren voor het eerst echt naar m'n werk te gaan met de Quest maar de wereld was gisterochtend om half zeven enorm klein, geen hand voor ogen, de straat uit hier was al een hachelijke onderneming, laat staan een route die ik voor een deel voor het eerst zou 'zien' met zo'n dichte mist . Dus dat ging gisteren niet door, maar het bleef wel kriebelen. Dus ben ik vandaag, in m'n vrije weekend, ook weer vroeg opgestaan om toch in het donker de route te gaan rijden. Maar voordat ik het eerste stuk, tot Delft, had gereden was het al licht en kon ik toch gemakkelijk mijn weg vinden. Het wordt nog een paar dagen later licht, dus kom ik steeds verder in het donker, maar straks, op 26 oktober, gaat de klok terug en dan krijgen we er weer een uur licht bij 's morgens, dat moet genoeg wezen om de route te leren kennen voordat ik 'm steeds in het donker en met slecht weer en slecht zicht moet kunnen rijden. 

Op de terugweg brak mijn achterderailleurkabel bij het terugschakelen voor een hellinkje, lekker. Ik op mijn tandvlees naar boven, gelukkig wel op het kleine blad voor. Nou, dan maar zo min mogelijk stoppen en klimmetjes met een aanloop nemen. Op een gegeven moment begon ik toch mijn knietjes te voelen en aangezien ik er maar 2 heb waar al lang geen garantie meer op zit ben ik gestopt om een oplossing te verzinnen. Een kabel is eigenlijk geen standaard reserveonderdeel wat ik bij me heb, vanuit de redenering: zorg dat je kunt blijven rijden. Dus banden en de ketting kan ik onderweg herstellen, verder moet dat provisorisch, en dus nu ook. Gelukkig heb ik wel standaard een aantal tiewraps in de survivalkit, zodat ik de derailleur heb kunnen vastzetten op 1 van de middelste kransjes, om het armpje van de derailleur en het kokerframe onder de stoel (vintage Quest). Het op gang komen met voor het kleine blad gaat dan nog wat moeizaam maar eenmaal op gang is het goed te doen, en het was nog maar een km of 15, zonder al te veel klimmen. Helaas had ik bij thuiskomst geen zin meer om direct de kabel te vervangen, dus dat ligt nog te wachten. Uiteraard kun je dit beter voorkomen door regelmatig alle kabels te checken op rafelen (losse draadjes die gebroken zijn) maar deze is onder de achterderailleur gebroken. niet het gemakkelijkste plekje om effe te checken. Toch maar beter wel doen in het vervolg.

Door de Maastunnel in Rotterdam is prima te doen met een Quest, gewoon over de roltrappen, geen vuiltje aan de lucht. Maar als ik een racekap zou bezitten dan zou ik alleen om het gehannes daarmee al,de tunnel links laten liggen en Erasmusbrugroute gaan volgen. Boven aan de trap kap eraf uitstappen, kap er in, trap af etc etc terwijl er honderden fietsers langs komen, nee geen zin in. Maar het kapje bevalt opperbest, ben benieuwd of de zaak zo doorzichtig blijft als het echt koud wordt. Wie weet ben ik daar na deze winter wel achter.

Regenkap

Ik vind het super, een racekap op mijn Velomobiel. Weliswaar heb ik nog maar een kilometer of 20 de kap erop gehad, toch ben ik al enthousiast. Ik vind het geweldig, ik ben thuis weggereden toen het begon te schemeren en te druppelen en gaandeweg werd het donkerder en natter dus ik heb al wat verschillende omstandigheden te pakken. Ik produceer veel warmte als ik fiets, ik zweet als een otter zeg maar, dus condens had ik zat, maar met de ruit op een kier zit je nog 'droog', nat wordt ik toch, maar liever niet door regen. Ik vind deze kap wel heel fijn maar hij is beslist niet mooi afgewerkt. Hij past matigjes in het gat op de VM, er zitten spetters en zakkers in de verf en er zat al een kras in de ruit, zo uit de doos. Er zit tape op de kap boven de ruit maar helaas een veel te kort stukje, niet genoeg om het water buiten te houden. Aan de achterkant sluit de kap wel heel strak om de smurfenmuts, ook netjes extra afgewerkt met tape en waar de ruit op de kap komt bij het sluiten zitten ook wat stukjes tape tegen het beschadigen. De ruit blijft in iedere gewenste stand hangen, ook heel handig en de klittenbandjes zijn wat kort maar zitten wel op de juiste plek. Er zit een rubber afwerkstrip rondom met een zachte kant onder die mooi de aansluiting waterdicht maakt. Wat ik mis is zoals in de VO kap van die kunststof staafjes waarmee je de kap vast kunt zetten, maar dat kan ik zelf wel fabriceren. 

Kortom: ik ben heel enthousiast over het functioneren maar minder over de afwerking. Niet zo strak, wat bulten en kuilen in het oppervlak en wat ik ook zonde vind zijn de doppen waarmee de klittenbanden aan de kap zijn 'geklonken', dat mag wat minder lomp van mij. Is er nou geen goede manier om er slimme haakjes of klemmetjes aan te maken die je gewoon aan de binnenkant aan de kap lijmt ofzo, en die je om de rand van 't instapgat kan haken zodat de kap er ook niet af kan, bijvoorbeeld bij het parkeren ook handig tegen al te vrijpostige medeburgers. En de open oren zijn meestal heel prettig maar met ijzige zijwind lijkt het met handig dat er wat voor zit wat doorzichtig is, en met 1 vingerbeweging (verder) geopend of gesloten zou kunnen worden, een schuifluikje van Lexan bijvoorbeeld. Ook handig tegen inregenen bij parkeren of stortbuien etc. Je begrijpt, als ik overga tot aanschaf van een dergelijke kap heb ik gewoon nog een hoop werk voordat 'ie aan mijn wensen voldoet. Maar zonder al deze poespas ben ik er al heel blij mee. Vrijdag eens naar mijn werk proberen, door donker, kou, druk verkeer, verblindende tegenliggers, stukken slecht verlichte weg, stukken klinkerstraat, met ochtendhumeur en eigenlijk net iets verder dan ik gewend ben en dus wat me de eerste keren nog wel wat moeite zal kosten. Dan kom ik er wel achter of dit de kap voor mij is.

Quest kap

In het voorjaar heb ik hier gemeld te gaan werken aan een mal voor een zelf te fabriceren vacuumkap van bijvoorbeeld 2mm Lexan, acryl of ander doorzichtig en helder kunststofspul. Daar ben ik nog niet uit, welk materiaal nou het beste is voor mijn doeleinden, regen, kou en grijpgrage handen buiten de fiets houden. Die mal is nog lang niet zover, maar het weer wel. Ik heb besloten dat project maar even uit te stellen omdat er nu toch wel wat minder dure kappen op de markt zijn en of komen. Morgen wordt er een kap op mijn adres afgeleverd en dan kan ik een beetje uitproberen of het wat voor mij zou zijn. Het is niet echt het lichtste en meest luxe model dat er te koop is maar daar is de prijs dan ook naar. Ben je geïnteresseerd dan kun je op Marktplaats deze kap tegenkomen, die helaas alleen past op een Quest.

plaatje geleend van Internet

Ik lees wel, naast enthousiaste berichten, dat er mensen zijn die last hebben van wasem en slecht zicht, zeker met regen, donker en tegenlicht en dan ook nog een extra stijl van de kap in beeld, dus ik ga mij terdege afvragen of dit wel een optie voor mij is. Er is geen ruitenwisser, misschien wel zelf te fabriceren, en de zaak op slot zetten is ook niet in voorzien, kan ik misschien zelf ook wat op bedenken. Theo heeft een diffuser bedacht tegen de wasem. Maar ik ga eerst kijken of ik er blij van wordt, van zo'n kap. 

En ik durf het haast niet te verklappen maar ik heb ook geen remlicht (heeft vorig jaar de geest gegeven en ik heb het nog steeds niet gerepareerd) en bij het herfst-treffen moest ik ook vol in de ankers toen voor mij de optocht opeens stilviel, en voor me een open ligger met kinderkar erachter, waarvan ik helaas ook de beenbewegingen niet kon zien en dus volkomen verrast werd. Maar als extra veiligheid kon ik de berm in sturen zodat ik ook niet met angst en beven op een klap hoefde te wachten van iemand achter mij. Soms zit het mee, soms tegen. Ik geef toe, met remlicht voel ik me iets beter beschermd tegen een botsing van achteren dus ik ga er toch maar eens aan werken.     

Kettingbotsing

Gisteren was het nog  aardig weer, in tegenstelling tot vandaag. Heel de dag heeft het hier geregend en nog is het niet over. Maar gisteren heb ik gelukkig nog even een droog ritje kunnen maken, wel fris op de gewone fiets maar heerlijk in de Quest. Onderweg kwam ik door Hoogvliet en ik moest daar op een gegeven moment oversteken, maar het verkeerslicht stond op rood voor fietsers en soms glip ik er dan toch door als er verder geen verkeer is. Maar nu was het juist best druk met auto's op deze uitvalsweg naar de A15.

paar auto's in een deuk

Auto's reden kort op elkaar dus ik kon niet anders dan wachten. Opeens een paar doffe dreunen en ik draai mijn hoofd in de richting van het geluid. Een dame die denk ik beter op mijn Quest lette dan op het verkeer knalde zo hard op haar voorganger dat die weer tegen de auto daarvoor geduwd werd, een kettingbotsing uit het boekje. Sneu natuurlijk, in 1 klap worden daar even duizenden Euro's vernietigd. Ik zag de mensen uit de drie betrokken auto's uitstappen en de dame uit de achterste auto ging denk ik uitleggen waarom ze niet op het verkeer gelet had, want ze wees naar de plek waar ik zojuist stond, maar inmiddels was ik weer op gang en aan de overkant beland. Uiteraard had ik niet de verkeerstechnische schuld, noch was ik partij in het verhaal dus ik ben lekker verder gegaan maar zo zie je wel hoe snel een ongeluk gebeurd is. Enfin, er waren geen gewonden dus hopelijk leren hier een paar mensen weer iets van, bijvoorbeeld om voorzichtig te zijn binnen de relatieve veiligheid van hun koekblikken op wielen.

Nazomertreffen Goirle

Heerlijk nazomerweer was het dit weekend. Wij boften maar. Vrijdag zijn Gé en ik naar Goirle gefietst, voor mij een afstand van 75 KM, peanuts als je hoort hoever anderen (op de fiets) zijn gekomen, uit Groningen en Putten bijvoorbeeld. Er waren wel veel deelnemers met de auto, dat viel me een beetje tegen. Vooral vrijdag was het, behoudens de stortbuien 's morgens heel vroeg, prachtig fietsweer. Lekker buiten met mekaar babbelen en iedereen zien aankomen, want we waren er best vroeg. Dit gaf ons mooi de tijd om een slaapplaatsje in een van de slaapzalen of een plek voor het tentje te scoren en op te zetten. De slaapzaal waar ik een plek vond was volgestampt met stapelbedden, maar gelukkig was niet iedere bed bezet, anders zou het wel een benauwde boel worden lijkt me.  Maar douches en wc's zat en de keuken zag er ook goed uit. Daar zouden we later nog achter komen hoe goed. 's Avonds werd heerlijk Indonesisch eten bezorg, fantastisch. Na een gezellige avond in het zaaltje (waar het geroezemoes helaas af en toe uitgroeide tot bijna oorverdovende proporties,) en na voldoende drankjes en een verkwikkende douche geslapen. Helaas had ik in de VM geen plek om een kussen mee te nemen en daar heb ik spijt van, want een opgerold geheel van broek, trui en handdoek kan niet echt de real thing vervangen en daardoor, en door het gesnurk en gepiep van de bedden in het zaaltje was ik vaak wakker. Maar ja, een slaapzak of ander dingen thuislaten is ook geen optie.
Misschien ga ik nog eens een bagagerekje bedenken wat ik achterop de Quest kan doen en daar dan bijvoorbeeld een waterdichte zak op met extra spullen. Dan heb je ook niet het probleem dan de achter in de Quest gepropte spullen zorgen dat je wielkast of ketting aan gaat lopen en kun je wat meer meenemen zonder dat je direct een trekhaak en een aanhanger hoeft aan te schaffen.
Zaterdag was het voor mij (en sommige anderen)een verassing dat je zelf wat te eten moet regelen als ontbijt. Gelukkig eet ik 's morgens weinig en had ik nog genoeg proviand in de Quest dus geen probleem. Daarna stonden er 2 toertochten op de planning. 1 van 50 en 1 van 75 km, die je kon doen of zelfs afwisselen, de route was op 2 extra lussen na dezelfde.

Plaspauze in het bos

De pauze was gepland bij een goeie kennis van de organisatie, die probeert een ideologisch biologisch dynamisch natuurvriendelijk leven te leiden met gebruik van zo min mogelijk netstroom, leidingwater of aardgas, en veel hergebruik, special houtkachels enzo, en ze woonden  in een Mongoolse tent,  leuk om eens te zien.
De lunch werd daar ook verzorgd, maar ik kreeg de indruk dat dat niet hun corebusiness is, want ik heb zelden zulk droog brood gegeten. Een aanfluiting, ik vond dat zeker geen 8,50 euro waard, een paar uitgedroogde boterhammen met kaas en beleg uit een pot, een tomaat, een ei, een appel en wat drinken. Armoe. Jammer, als je je ideeën wilt promoten moet je het volgens mij anders doen. Voor dat geld eet ik een paar dagen heel wat beter in de bedrijfskantine. Raymond had op de mailinglist een goed punt, maar werd daar min of meer weggehoond, naar nu blijkt onterecht.
Nou ben ik ook niet van de geitenwollen sokken, ik vind fietsen met de Velomobiel gewoon leuk en daarom ben ik er graag bij, maar sommigen schieten wel door in hun gezondheidsdrang. Vegetarisch eten etc, moet iedereen voor zichzelf weten maar zo krijg je het een beetje opgedrongen, jammer.
Daarna hebben we de tocht afgemaakt onder een wat dreigende lucht, maar gelukkig hielden we het droog, mede met het oog op de zandpaden die het en der in de route opgenomen waren en waar niet iedereen even enthousiast over was. Bij terugkomst ging een deel van de mensen direct aan de slag om ontzettend lekkere wraps te produceren, en dit smakelijke geheel werd afgesloten met een toetje met fruit, chocola, slagroom en drank etc naar keuze, heerlijk.
Zondag morgen weer op huis aan, we hadden afgesproken bijtijds weg te gaan. Zo gezegd zo gedaan, na een bak koffie en nadat de spullen allemaal weer in de VM waren geladen zijn we weer naar huis gereden, alweer met prachtig weer. Geen zuchtje wind, wel bewolkt maar daar kwam regelmatig een zonnetje doorheen, verder geen panne of ander malheur, geweldig. Moe maar tevreden kijk ik terug op een leuk weekend en ik bedank de mensen die dit mogelijk gemaakt hebben.

de VM parkeerplaats